Μέσα στο δάσος, η μορφή σου ξεμακραίνει
Η σκιά σου σβίνει στο χάος του απείρου
Αυτη η φοβία, την ψυχή μου με πληγές βαραίνει
Παγιδευμένη ξανά στους εφιαλτές ενός φλεγόμενου ονείρου
Κρεμασμένη απ'τα δάκρυα ενός μικρού παιδιού
Πάνω από πύρινα βέλη και κοφτερά ξυράφια
Φωνές απόγνωσης, κραυγές πανικού
Ένας πόνος δυνατός, απτου χρόνου τ' αγγάθια
Λάβα κυλάει στον ποταμό που διασχίζω
Με μια βάρκα φτιαγμένη απο κερί
Λόγια θανάτου σιγανά ψιθιρίζω
Κρυφές αναμνήσεις, μου φωτίζουν τον δρόμο για φυγή
Κάτω απ' το μαύρο πέπλο που σκεπάζει την ψυχή μου
Ψάχνω της αγάπης ένα μικρό απομεινάρι
Ενα ραβδί να απαλύνω την αιώνια πληγή μου
Μια άκρη να ξεμπλέξω της καρδιάς μου το κουβάρι
Να μπορούσα να φτιάξω δυο νεραϊδένια φτερά
Να πέταγα ως τα όρια του απείρου
Να ξέφευγα μαζί σου σε στιγμές του πουθενά
Να ξέφευγα για λίγο, απτους εφιάλτες ενος ακόμα φλεγόμενου ονείρου
....
