η μ ε ρ ο λ ό γ ι ο
...αυτή και δώρα φέρουσα, είναι να τη φοβάσαι.
τη λένε έμπνευση θαρρώ, άλλος τη λέει τρέλλα
μοστράρεις καλλιτέχνης
και μετανιώνεις αίφνης
μα έχει κολλήσει επάνω σου εκείνη η ταμπέλα
και όπως στρώνεις, πάντοτε, να ξέρεις πως κοιμάσαι...
την πρώτη μέρα κοίταξες απ το παράθυρό σου
"ωραίος κόσμος... μα εγώ δεν είμαι για εκεί έξω..."
σ' υπόγεια κατεβαίνεις
μα δεν καταλαβαίνεις
"ποια δύναμη με έκανε το σκότος να διαλέξω..."
αναρρωτιέσαι και ρουφάς λαίμαργα τον καπνό σου!
τη δεύτερη σαν ιερός εκπρόσωπος του Θείου
βγαίνεις απ' το λαγούμι σου με τ' άγιο φως στο χέρι
ολονυχτίς γραμμένα
λόγια αφιερωμένα
στην έμπνευση που σου έκανε και πάλι το χουνέρι
το ρόλο κάποιου ποιητή, να υποδυθείς, γελοίου....
κι έρχεται η μέρα η στερνή για να αποφασίσεις...
ας είσαι πάντα απρόσεχτος και βιαστικός στο ζύγι
ο ποιητής γελάει
ο άλλος κατουράει...
κι οι δυο με ανακούφιση κρίνουν πως δεν επείγει
αυτούς τους δυο "ντε και καλά" για να τους ξεχωρίσεις!
φρεσκοπλυμένος στέκεσαι έξω απ' τη μπανιέρα
σαν ξημερώσει το αύριο της τελευταίας μέρας
και στιχοπλόκος
και ηδονοπλόκος
για να φυσήξει καθαρός της λύτρωσης αέρας
θέλει παράθυρα ανοιχτά από την πρώτη μέρα!
(το ένα να βλέπει στο Καλάθι
που κάνει ρίμα με τα λάθη...
και στη Σαπιέντζα το άλλο
που χει ναυάγιο μεγάλο... στα νερά της)
Δ.Μ.
ο υπογράφων μιας ακόμα αυταπάτης....
γι αυτό κι αληθινής!
