Πρόσφατα ανακάλυψα ότι οι όμορφες σκέψεις είναι σαν τις πεταλούδες.
Όταν πας να τις αγγίξεις, να τις κάνεις πράξη καταστρέφονται.
Και μένει στα χέρια σου ένα κουφάρι,
ενθύμιο του παιδιού που σκότωσες μέσα σου.
Αλλά αντί να αφήσεις ελεύθερες τις πεταλούδες να πετάξουν,
αρχίζεις τα μοιρολόγια για κάποιον άδικο χαμό. Χαμένε!
Κρατάς σφιχτά το κουφάρι και αναρωτιέσαι, γιατί!
Άσε τις πεταλούδες να πετάξουν.
Άσε τον κόσμο να γεμίσει χρώματα.
Άσε τον Ήλιο να τραγουδήσει στο όνομά σου!
Άσε τον άνεμο να σφυρίξει στα αυτιά σου ‘σ’αγαπώ’!