Θα θρηνήσω απόψε,
Για τα παιδιά που χάθηκαν
στην δύνη ενός πολέμου
Για το ματωμένο φεγγάρι
που χρόνια ψάχνει διαφυγή στ'αστέρια
Για τους προδομένους έρωτες
που κρύφτηκαν στον ουρανό ενός καλοκαιριού
Για τις ψυχες όλων αυτών
Που χρόνια τώρα σκουριάζουν, φυλακισμένες σε κελιά
Για σένα που φοβήθηκες
τα λόγια της αγάπης
Για τα πληγωμένα μου όνειρα
που αδύναμα μια λύτρωση ζητούν
Για το στερνό σου αντίο
που χάραξε την ψυχή μου σαν ξυράφι
Θα δοξάσω αποψε,
Τους ρομαντικούς αυτόχειρες
που άφησαν την γη για να γιορτάσουν στο φεγγάρι
Τους πλανεμένους ταξιδιώτες
που ακολουθούν μονάχα το φύσιμα του ανέμου
Τους μεθυσμένους ποιητές
που μεθούν με κρασί, στίχους και έρωτα
Τα νεραϊδένια παραμύθια
που στα όνειρα μου κάθε νύχτα ζωντανεύουν
Όλους αυτούς
που τις νύχτες ονειρεύονται έναν άλλο κόσμο
...
