Hello, παίδες! Μετά από 6 μέρες διακοπούλες στη λεβεντογέννα Κρήτη όπου «επάταγα το χώμα τση κι έπινα το νερό τση» επανήλθα δριμύτερη.
Λοιπόν, για να δούμε πόσο πιο ξεκάθαρα μπορώ να το πω για να μην ξαναέχουμε παρεξηγήσεις… Ο λόγος που δε μου άρεσε η εμφάνιση του συγκροτήματος με τον Uli Roth δεν είναι γιατί δε μου αρέσει η δουλειά τους πριν το Lovedrive μαζί του – ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. Συμφωνώ κι εγώ πως τότε δεν είχαν γίνει ακόμη εμπορικοί, το στυλ τους ήταν πιο φρέσκο και τα κομμάτια τους δεν είχαν μπει σε καλούπια, όπως έγινε μετά που βρήκαν τη συνταγή της επιτυχίας. Και συμφωνώ πως είναι καλό να εμφανίζουν κάθε χρονιά κάτι διαφορετικό, γιατί αλλιώς καταντάει βαρετό. Και μακάρι και του χρόνου να φέρουν κάποιον αξιόλογο μαζί τους, όπως για παράδειγμα τον Μ. Schenker που αναφέρατε. Όχι όμως έτσι πρόχειρα όπως έγινε φέτος με τον Uli Roth, μόνο και μόνο για να βάλουμε στο πρόγραμμα κάτι διαφορετικό να τραβήξουμε τον κόσμο.
Γιατί - ενώ παραδέχομαι πως δεν μπορώ να κρίνω τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, καθώς δεν έχω ιδιαίτερα ακούσματα από ηλεκτρική κιθάρα (εγώ είμαι βλέπετε του κλασικού…) - έχω όμως την απαίτηση αυτό που ακούω να είναι δουλεμένο έτσι ώστε να δένει αρμονικά σα σύνολο και να μην είναι δύο άσχετα πράγματα που απλά συνυπάρχουν χρονικά στη σκηνή. Έχω την απαίτηση από καλλιτέχνες που θέλουν να θεωρούνται μεγάλοι να γεφυρώνουν τα κενά και τα χάσματα των διαφορετικών τους στυλ, κάνοντας ο καθένας ένα βήμα προς την κατεύθυνση του άλλου. Αυτό είναι τέχνη. Τέτοιες εμφανίσεις που προκύπτουν από τέτοιες συνεργασίες είναι μικρά θαύματα και μένουν αξέχαστες στο κοινό, έστω κι αν δεν ξέρει τα τραγούδια. Αλίμονο αν στις συναυλίες έπρεπε να πηγαίνουμε διαβασμένοι σα να πηγαίναμε σε εξετάσεις.
Κι επειδή αυτό που περιέγραψα μόλις, δεν ευτύχησε να συμβεί στη συναυλία των Scorps, η δεξιοτεχνία του Uli Roth και η κοινή του εμφάνιση με το συγκρότημα δεν κατάφερε να συγκινήσει ούτε εμένα ούτε και χιλιάδες άλλους – και όχι επειδή δεν είμαστε ειδήμονες της ηλεκτρικής. Γι’ αυτό κατάφερε να συγκινήσει μόνο όσους τον ξέρουν και τον θαυμάζουν από τη συνολική δουλειά του. Εκεί πάει, Kiratzoharris, το σχόλιο για εσάς τους νέους που εντυπωσιάζεστε εύκολα από την τεχνική ενός κιθαρίστα. Εμείς οι γέροι δε στεκόμαστε εκεί, είμαστε πιο απαιτητικοί στο συνολικό άκουσμα. Και ναι, γουστάρω και το You and I και το Send me an angel και το Noone like you και δε φαντάζομαι να εννοεί κανείς κάτι άσχημο με αυτό, εγώ δεν κάνω σε κανέναν κουμάντο τι τραγούδι να του αρέσει και τι όχι.
Επίσης ο σκοπός του κάθε καλλιτέχνη που ανεβαίνει στη σκηνή και εκτίθεται είναι να κατορθώσει να αγγίξει όσο γίνεται περισσότερους από το κοινό, γιατί ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ. Γιατί αν δεν αποδείξει με αυτόν τον τρόπο την αξία του δε νιώθει αρκετή επιβεβαίωση σαν καλλιτέχνης. Δεν υπάρχει καλλιτέχνης χωρίς κοινό. Και το ρητό «λίγοι, αλλά εκλεκτοί» δεν ικανοποίησε ποτέ κανένα (επίδοξο) καλλιτέχνη.
Τα δυο παραδείγματα τραγουδιών που έδωσα (Still loving you και Hurricane αν θυμάμαι καλά), δεν είχαν βέβαια την έννοια ότι αυτά είναι τα καλύτερα του συγκροτήματος. (Ελάτε τώρα, αφού είστε έξυπνα παιδιά…) Τα έδωσα σαν παράδειγμα γιατί αυτά αναφέρονται συνέχεια υποτιμητικά. Να προσέχουμε όμως όταν υποτιμάμε κάτι που αντέχει 3 δεκαετίες και αγγίζει ακόμα τον κόσμο, τον ΟΠΟΙΟ κόσμο με τα ΟΠΟΙΑ ακούσματα κι αν έχει.
Τέλος, φίλε Uli Roth, δεν θυμάμαι να χασμουρήθηκα στο Fly to the rainbow, αν κάνεις όμως έναν κόπο να ακούσεις το κομμάτι από τη στούντιο ηχογράφηση, θα διαπιστώσεις, πιστεύω, πόσο πιο δεμένος ακούγεται ο ήχος σε σύγκριση με τη συναυλία, που ο καθένας έπαιζε το χαβά του, για να το πω έτσι. Δεν άξιζε ένα τέτοιο κομμάτι τόσες δεκαετίες μετά να έχει δουλευτεί για να παρουσιαστεί αξιοπρεπώς σε μια συναυλία; Εκτός αν μου πεις, «εγώ τον Roth να ακούω, κι ό,τι να ‘ναι», οπότε πάω πάσο. Εγώ όμως που έχω περάσει την ηλικία να προσκυνάω τους όποιους Scorpions και τον όποιο Roth μόνο και μόνο επειδή τους λένε έτσι, έχω περισσότερες απαιτήσεις από τη στιγμή που πληρώνω εισιτήριο να τους ακούσω. Και την όποια έλλειψη τη χρεώνω εξίσου και στους δυο. Αν σχολίαζες απλώς τη γνώμη μου και άφηνες τους προσωπικούς χαρακτηρισμούς κατά μέρος, θα το είχαμε συζητήσει πολύ πιο ήρεμα.
