"...Από πού προκύπτει φίλε Λιοντάρι ότι ο Μακρυγιάννης ήταν ειλικρινής κι ευθύς..."
Καλέ μου Γιώργο , φίλε πολύ αγαπητέ ,
για το Μακρυγιάννη θα πω ακόμη λίγα λόγια κι εύχομαι να μη σού φανούν δογματικά .
Ας πούμε εδώ ότι για να τον κρίνουμε οφείλουμε να διαβάσουμε πρώτ' απ' όλα
τα 'Απομνημονεύματά" του .
Όχι μόνο ως ένα κριτήριο τής ζωής τού ατόμου αυτού ή ως ιστορία
αλλά πιο πολύ ως ένα μεγάλο λογοτεχνικό έργο .
Μέσα από τη γραφή ενός ανθρώπου πολλά μπορούμε να καταλάβουμε .
Φτάνει να ξέρουμε να πηγαίνουμε στο βάθος
κι όχι να στεκόμαστε στη βιτρίνα , στη μορφή , στην όψη .
Τ' απομνημονεύματά του ο Μακρυγιάννης ,
άνθρωπος αγράμματος που έμαθε να γράφει και να διαβάζει μετά τα 30 του ,
τα έγραψε κρατώντας σημειώσεις που τις έκρυβε σ' έναν τενεκέ ,
από το φόβο μην και τις βρουν οι διάφοροι ,
καπεταναίοι , κυβερνητικοί , βασιλικοί , κλέφτες κι εγκληματίες τής εποχής εκείνης.
Μιας εποχής ελάχιστα γνωστής στούς Έλληνες και απόλυτα ηρωοποιημένης .
Στα γραφτά του ο Μακρυγιάννης κάνει μιαν απόλυτη απο-ηρωοποίηση τών "ηρώων" ,
βάζοντας μαζί και τον εαυτό του που μόνιμα τον αυτοκρίνει και τον αυτο-υποτιμά.
Υπήρξε απόλυτα ειλικρινής διότι ακόμη κι όταν προσποιόταν ή έλεγε ψέμματα ,
πάντοτε για λόγους ανάγκης που είχαν να κάνουν με το κοινό και τα κοινά ,
ύστερα έβγαινε κι από μόνος του παραδεχόταν τα ψέμματα που είπε .
Υπήρξε πολύ μεγάλος και πολύ αγαπητός από την πλειοψηφεία
επειδή αν και άνθρωπος τού πολέμου τον πόλεμο ποτέ δεν αγάπησε .
Αν και μαχητής γενναίος και πολύ στρατηγικός
ποτέ του δε δίστασε να παραδεχτεί ότι ήταν και κιοτής ,
Άλλοτε διπλωμάτης , άλλοτε μαχητής .
Ανάλογα την περίσταση και την ώρα .
Νοιάστηκε όσο κανένας άλλος για την πατρίδα του ,
για το λαό του , για τούς ανθρώπους .
Όταν αυτός πλήρωνε με ζημιά του το στρατό του ,
οι Κολοκωτροναίοι παίρνανε στο τσάμπα τα καλλίτερα υποστατικά
που άφηναν πίσω τους οι Τούρκοι στο φευγιό τους .
Ας μην επεκταθώ άλλο εδώ , Γιώργο καλέ μου , δεν είναι κατάλληλος ο χώρος .
Διάβασε τα απομνημονεύματά του σε παρακαλώ .
Τα έχω διαβάσει πάνω από 10 φορές .
