Θολά φεγγάρια
Θολά φεγγάρια σ’ ένα κόσμο που δεν ξέρω
ότι μ’ απόμεινε στο άγνωστο να πορευτώ
αδήριτος της μοναξιάς ο πόνος κι’ υποφέρω
πως να’ ταν θε’ μου ψέματα κάνε να ονειρευτώ.
Άραχλες ψεύτικες εικόνες δίχως χρώμα
ορφάνεψε το δάκρυ και τα μάγουλα τραχιά
χάνεται στ’ άνυδρο το χώμα
άλλη μια μέρα στέρεμα αναβροχιά.
Προσκυνητάρια που τα σβήσαν οι χειμώνες
που να’ ναι ο ίσκιος σου άναρχε ν’ αρθώ
χαλάσματα βουβά κι’ οι Παρθενώνες
κι’ ούτε ν’ απάγκιο απ’ το βοριά να κρατηθώ.
Οι αναμνήσεις μου κι’ αυτές γκριζοφορούσες
μες τα τσαντόρ κρυμμένα τα παλιά
απ’ τις χασούρες στις ζαριές μεμψιμοιρούσες
ασπρόμαυρη ταινία, μια ζωή πρωταπριλιά.
