- Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαραντατρείς φορές!
Ξέρεις ... όταν είναι κανείς έτσι λυπημένος, του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα ...
- Τη μέρα που τα είδες σαραντατρείς φορές ήσουνα, λοιπόν, τόσο πολύ λυπημένος;
Μα ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε.
Στον αρχαίο ναό σκοτωμένα όνειρα
που δεν τα άφησαν...
Καράβια τα πήραν μακριά
σε έναν τόπο που δεν έχει μνήμη.
Κι άφησαν ανθρώπους
έρημους, να στέλνουν ικεσίες για καλή τύχη.
Τα νησιά,
συνηθισμένα σε εικόνες φυγής, έχουν μάθει πια.
Ούτε ρωτάνε τίποτα.
Γεμίζουν θλίψη με το ανεκπλήρωτο.
Μόνο προσφέρουν τις απόκρημνες πλαγιές τους
σαν βωμό
για σκοτεινές πια ελπίδες.
Ξεπλένει η θάλασσα το αίμα από τα βράχια
και βάφει το βασίλειο του Ποσειδώνα.
Αυτός σηκώνει τα νεκρά κορμιά
και τα αφήνει στο μονοπάτι του ήλιου.
Αγγίζουν λίγο το φως
αφου δεν κατάφεραν
να ζήσουν στις καρδιές των ανθρώπων.
Προσεύχονται εκείνοι
για να σβηστούν τα όνειρα από την καρδιά τους
αλλά σκοντάφτουν στην θέληση του Ποσειδώνα.
Τα όνειρα γεννιούνται στις καρδιές.
Εκεί πεθαίνουν.
Μα μένουν σαν ανάμνηση.
Ενώνεται η μοναξιά τους
με εκείνη των ανθρώπων που τα έπλασαν.
Και αναζητούν μέρος χωρίς μνήμη.
Να μην θυμούνται πληγωμένες πια καρδιές
που κάποτε τα κοιμιζαν.
Καράβια που ταξιδεύουν με μαύρα πανιά
φουσκωμένα από τον άνεμο της προδοσίας.
Με προορισμό την υγρή φυλακή των "θέλω".
Το χώμα στον άγιο τόπο
ποτίζεται χρόνια
από τα δάκρυα όσων έσπρωξαν τα όνειρά τους στην θάλασσα
κι ύστερα μετάνιωσαν.
Τώρα ψάχνουν εξιλέωση στα πιο ψεύτικα "σ'αγαπώ"...
Και το μόνο που μένει για τα όνειρά τους
είναι μια προσευχή για καλό ταξίδι
και ένα δάκρυ
για όσα φοβήθηκαν να κρατήσουν.
Στα ερείπια του αρχαίου νότου σιωπες...
15-03-2007, Σούνιο.
