Σαν σήμερα... γεγονότα του χτες!!!!

[Iroukos]

Η άνοδος στον θρόνο

     Μετά τον θάνατο της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ στις 5 Ιανουαρίου του 1762 την διαδέχτηκε ο διάδοχος της Πέτρος Γ΄. Η Αικατερίνη είχε οργανώσει γύρω της έναν κύκλο αυλικών και στρατιωτικών που ήταν έτοιμοι να την υποστηρίξουν σε οποιαδήποτε κίνηση της. Σημαντικό ρόλο στην επίτευξη του στόχου της, δηλαδή την άνοδο της στον θρόνο, διαδραμάτισε ο εραστής της, αξιωματικός του ιππικού, Γρηγόριος Ορλόφ, αλλα και οι λανθασμένες κινήσεις του Πέτρου Γ΄, ο οποίος δεν δίστασε να παραιτηθεί απο τις κατακτήσεις που είχε πετύχει σε βάρος της Πρωσίας στον Επταετή πόλεμο, να ασπαστεί τον Λουθηρανισμό και να δεχτεί Πρώσους αξιωματούχους στον ρωσικό στρατό. Αυτές οι κινήσεις επέδρασαν καταλυτικά στην άνοδο της Αικατερίνης στον θρόνο αφού μια μεγάλη μερίδα αριστοκρατών και στρατιωτικών δυσαρεστημένοι απο τον Πέτρο Γ΄ προσχώρησαν στο κίνημα της Αικατερίνης.

     Στις 28 Ιουνίου του 1762 με την βοήθεια της φρουράς ανέβηκε στον θρόνο και φυλάκισε τον άντρα της, Πέτρο Γ΄. Λίγες μέρες αργότερα ο Πέτρος δολοφονήθηκε με στραγγαλισμό κάτω απο αδιευκρίνιστες συνθήκες στην Κροστάνδη.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ
Αικατερίνη της Ρωσσίας (1729 - 1796)

Ήταν γερμανικής καταγωγής και ονομαζόταν Sophie Friederike Auguste πριγκίπισα του Anhalt-Zerbst. Από το 1745 ήταν παντρεμένη με το διάδοχο του ρωσικού θρόνου, ο οποίος στέφθηκε το 1762 βασιλιάς ως Πέτρος Γ'. Με ένα ελεγχόμενο από την ίδια την Αικατερίνη πραξικόπημα, εκδιώχθηκε και δολοφονήθηκε ο Πέτρος, ο οποίος ήταν αλκοολικός, οπότε εστέφθη αυτή ως τσαρίνα, Αικατερίνη Β'. Με υψηλή μόρφωση και συνδεμένη με τα σύγχρονα ιδανικά του διαφωτισμού - στον κύκλο των φίλων της ανήκαν ο Βολταίρος και ο Ντιντερό - μετέτρεψε τα ανάκτορα της Πετρούπολης σε κέντρο πολιτισμού και μεθόδευσε πολλές μεταρρυθμίσεις στην εσωτερική πολιτική της χώρας. 
Η Αικατερίνη συνέχισε τις μεταρρυθμίσεις του τσάρου Πέτρου Α'. Στα πλαίσια της πολιτικής εποικισμού εγκατέστησε στην περιοχή του Βόλγα και της νότιας Ρωσίας Γερμανούς αγρότες. Ταυτόχρονα έκανε όμως πιο αυστηρές τις ρυθμίσεις εξάρτησης των γεωργών από τους αριστοκράτες με ιδιοκτησία γης και τις επεξέτεινε στην Ουκρανία. Μετά από την κατάπνιξη της επαναστάσεως των γεωργών του έτους 1774, καταπίεσε η Αικατερίνη χωρίς εξαίρεση όλες τις προτάσεις για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Με τις διχοτομήσεις της Πολωνίας (1772-95) και 2 ρωσο- τουρκικούς πολέμους (1768-74, 1787-92) πέτυχε να επεκτείνει την επικράτεια της Ρωσίας και να μετατρέψει τη χώρα της σε μια ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης.

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Β'

ΤΣΑΡΟΣ ΠΕΤΡΟΣ Α'

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΟΡΛΟΦ (ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Β')

[Iroukos]

Η ΚΛΟΠΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ

[/color][/size][/b]

     Η Μόνα Λίζα ή Τσοκόντα είναι αναμφισβητητα το δημοφιλεστερο εργο ζωγραφικής. Το φιλοτεχνισε ο Λεοναρντο Ντα Βίνσι από το 1503 έως το 1507 στη φλωρεντία, αλλα γρηγορα πέρασε σε γαλλικα χέρια. Αγορασθηκε απο τον γάλλο ηγεμόνα Φραγκισκο Α' για τον πύργο του στο Φοντονεμλό, φιλοξενήθηκε στο ανακτορο των Βερσαλιών από τον Λουδοβίκο τον 14ο, κόσμησε την κρεβατοκαμαρα του Μεγάλου Ναπολέοντα και από το 1804 εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου.

     Το μεσημέρι της 22ης Αυγούστου 1911 οι Γάλλοι πάγωσαν, οταν πληροφορηθηκαν ότι ο μοναδικός αυτός πίνακας ειχε κλαπεί. Τις επόμενες μέρες το θέμα ηταν πρωτοσελιδο στις μεγαλυτερες εφημερίδες του κόσμου. Το περιστατικό αποκαλυφθηκε στις 11 το πρωι της 22ης Αυγούστου, όταν ο ζωγράφος Λουί Μπερού, που συνηθιζε να ζωγραφίζει αντίγραφα της Τσοκόντα και να τα πουλά στους επισκεπτες του Μουσείου, παρατηρησε με εκπληξη ότι ο πινακας απουσίαζε απο τη θέση του. Το ανέφερε στον αρμόδιο φύλακα, ο οποιος εντελως βαριεστημενα του απαντησε ότι ισως να βρισκόταν για συντηρηση. Ήταν Τρίτη και την προηγούμενη ημερα (21 Αυγούστου) το Λούβρο ηταν κλειστό, λόγω της καθιερωμενης αργίας της Δευτερας.

Όταν διαπιστωθηκε ότι η Μόνα Λίζα δεν βρισκόταν στο συντηρητηριο ημανε συναγερμός. Οι πόρτες του μουσείου σφραγίστηκαν, τα σύνορα της Γαλλιας έκλεισαν και την υπόθεση ανελαβε η αστυνομία, με επικεφαλης τον επιθεωρητή Λουί Λεπέν. Μία απο τις πρώτες ενεργειες της γαλλικης κυβέρνησης ήταν να θεσει σε διαθεσιμότητα τον διευθυντή του Λούβρου Τεοφίλ Ομόλ, ο οποιος πριν απο λίγους μηνες κόμπαζε ότι κανεις δε μπορει να κλεψει τη Μόνα Λίζα από το Μουσείο του.

[hot_sauce (φλουτσ)]

Irouko πολύ γ**άτο θέμα...
συνέχισε έτσι!

[Iroukos]

Η ΚΛΟΠΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ (2)

   Σχεδόν αμέσως, ο επιθεωρητης Λεπέν διαπίστωσε τη κλοπή, καθώς ανακαλυψε την κορνίζα του πίνακα κάτω από μια σκάλα, πολύ κοντά στο σημείο που εκτιθετο η τζοκόντα. Τώρα επρεπε να ανακαλυψει τον δράστη ή τους δράστες του ανοσιουργήματος. Οι ερυνες του στραφηκαν στους κατώτερους υπαλληλους του μουσείου με τους γλίσχρους μισθούς, στους εμπόρους τέχνης του Παρισιού και στους νεαρούς καλλιτεχνες της αβάν-γκαρντ, που διακείτο εχθρικά στην παραδοσιακή τεχνη. Οι παριζιάνοι απο τη πλευρά τους πιστευαν πίσω απο τη θρασύτατη κλοπή μπορεί να βρισκόταν κάποιος αμερικανος μεγιστάνας ή ηταν εργο της γερμανίας, που ηθελε να δυσφημησει τη μεγάλη της αντίπαλο. Όταν το Λούβρο άνοιξε και πάλι τις πύλες του στις 29 Αυγούστου, χιλιάδες Γάλλοι περνούσαν μπροστά από την άδεια θέση της Τζοκόντα και έκλαιγαν γοερά, λες και ειχαν χάσει ένα προφιλες τους πρόσωπο.

     Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911 μια ακόμη εκπληξη περίμενε τους Παριζιάνους. Η αστυνομία ανακοίνωσε τη συλληψ του διακεκριμενου γαλλοπωλομού ποιητή Γκίγιομ Απολινερ και του ανερχόμοενου τότε Ισπανού ζωγάφου Πάμπλο Πικασο, ως υποπτων για την κλοπή. Ο Πικάσο αφεθηκε ελευεθρος την ίδια μερα, καθως δεν προεκυψε το παραμικρό στοιχείο εις βάρος του και ο Απολινερ 5 μέρες αργότερα. Ο τύπος, όμως, είχε φροντίσει να τους χρίσει ενόχους: "Ο Απολινερ ειναι αρχηγός  διεθνους σπέιρας που εχει ερθει στη Γαλλια με σκοπό να ξαφρισει τα μουσεία μας" έγραφε η Paaris Journal" στις 13 Σεπτεμβριου. Τρομοκρατημενος ο ποιητης πρόλαβε να γραψει στιχους στο κελί του, πρωτου πέσει σε βαθιά μελανχολία. Η συντομη κράτηση του και οι ανυποστατες εις βάρος του κατηγοριες αμαυρωσαν σοβαρα τη φήμη και αξιοπιστια του.

     Για τα επόμενα 2 χρόνια οι έρευνες περιεπεσαν σε τελμα, παροτι οι κλευτες επικυριχθηκαν με μεγαλα ποσα απο το κρατος και ιδιωτες. Η Τζοκόντα είχε κανει φτερά και πολυς κόσμος πιστευε οτι ειχε καταστραφει. Η κατασταση αλλαξε άρδην στις 29 Νοεμβριου 1913, όταν ο Ιταλός γκαλερίστας Αλφρεντο Τζερι έλαβε ενα γραμμα ταχυδρομημενο από το Παρίσι. Ο αποστολεας του, κάποιος Λεοναρντο Βιτσεντο, του έγραφε οτι εχει στη κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι σκοπευε να τη χαρίσει στην Ιταλία, αφου λάμβανε μια ευλογη αμοιβή.

     Ο Τζερι εκλεισε ραντεβού στον Βιτσεντο στις 10 Δεκεμβρίου στην γκαλερι του στη Φλωρεντια. Παρών στη συναντιση ήταν ο Τζιοβανι Πότζι, διευθυντης διασημης πινακοθήκης τηε πόλης "Ουφίτσι", που δεν πολυπιστεψε αυτην την ιστορια. Την επομενη ο Βιτσεντοαδηγησε τους δύ αντρες στο δωματιο του ξενοδοχειο του "Τριπολι-Ιτάλια". Με αποφασιστηκες κινησεις ανοιξε ενα μπαουλο και απο ενα κρυφό πάτο τους φανερωσε τον διασημο πινακα. Οι δύο αντρες εδειξαν συγκρατημενη εκπληξη, καθως γνωριζαν οτι κυκλωφορουσαν δεκάδες πλαστες Τσοκόντες. Για καλό και για κακό ειχαν ειδοποιησει τους Καραμπινιερους, οι οποιοι συνελαβαν τον Βιτσεντο.

στη δίκη

     Κατα τη διαρκεια της ανακρισης αποκαλυφθηκε οτι το πραγματικο του όνομα ήταβ Βιτσεντζο Περουτζια. Ήταν 30 ετών με καταγωγή από το Κόμο και για ενα διαστημα ειχε δουλεψει ως ξυλουργός στο Λουβρο. Όταν εγινε γνωστό ότι ο πινακας ήταν ο αυθεντικός, ένα κυμα συμπαθειας σηκωθηκε υπερ του Περουτζια. Η κοινή γνώμη θεωρησε την πραξη του πατριωτική, αφου το βασικό του κινητρο ηταν να φερει τη Μόνα Λίζα στην κοιτίδα της. Την ίδια γνώμη φαινόταν να ειχαν και οι δικαστές, που τον καταδικασαν σε ολιγομηνη φυλακιση. Κατα τη διαρκεια της ακροαματικης διαδικασιας ο Περουτζια αποκαλυψε ότι αφαιρεσε τη Μόνα Λίζα απο τη θεση της  μεταμφιεσμενος σε συντηρητη του μουσειου. Την εκρυψε κατω απο τη φόρμα του ( ο πίνακς εχει μεγεθος 0,53x0,77μ.) και βγηκε σαν κυριος απο το μουσειο. Το κρυσφηγετο του ηταν μόλις ενα χιλιομετρο απο το Λουβρο.

ο Περουτζια

     Η Μόνα Λίζα παρεμεινε για ενα μηνα στην Ιταλία, πρωτού επιστρεψει στη Γαλλια. Εκτεθηκε στο "Ουφίτσι" και στα μεγαλυτερα μουσεία της Ιταλίαςκαι εκαταμμυρια Ιταλων θαυμασαν το αινιγματικο χαμόγελο. Στις 31 Δεκεμβριου 1913, 60.000 ανθρωποι την κατευοδωσαν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλανου. Ταξίδεψε σε ειδικα φυλασσομενο βαγόνι της ταχειας Μιλανου-Παρισιων και απο τις 4 Ιανουαρίου 1914 εγκατασταθηκε και παλι στο Λουβρο, όπου εκτιθεται εως σημερα, κατω απο πρωτοφανη μετρα ασφαλειας.

[Iroukos]

25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1981 Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΛΕΝΟΝ, ΜΑΡΚ ΤΣΑΠΜΑΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΣΕ ΦΥΛΑΚΙΣΗ 20 ΕΤΩΝ!!!

Η ιστορια του Λενον
     O Τζων Λένον (John Winston Ono Lennon, 9 Οκτωβρίου 1940 – 8 Δεκεμβρίου 1980) ήταν Άγγλος μουσικός και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος των Beatles. Εκτός από την επιτυχημένη μουσική του σταδιοδρομία, διακρίθηκε επίσης ως ακτιβιστής του 20ου αιώνα, υιοθετώντας έντονη δράση σε κοινωνικά ζητήματα, ειδικότερα ως ηγετική μορφή του κινήματος ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η μουσική του επηρέασε πολλούς δημιουργούς και θεωρείται από τους πιο δημοφιλείς και πολυδιασκευασμένους τραγουδοποιούς. Ως μέλος των Beatles, τα τραγούδια του αποτέλεσαν αφορμή για τη δημιουργία μια παγκόσμιας κίνησης εκδήλωσης θαυμασμού που ονομάστηκε Beatlemania. Μετά τη διάλυση των Beatles ακολούθησε ατομική πορεία στη δισκογραφία. Ανάμεσα στις κορυφαίες δημιουργίες του ανήκει το τραγούδι Imagine καθώς και το Give Peace a chance. Δολοφονήθηκε από έναν οπαδό του στις 8 Δεκεμβρίου 1980.

Νεανικά χρόνια
     Ο Λένον γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1940 στο Λίβερπουλ της Μεγάλης Βρετανίας, πιθανά κατά τη διάρκεια μίας γερμανικής αεροπορικής επιδρομής. Η μητέρα του, Τζούλια Στάνλεϋ, ήταν κόρη αξιωματικού, ενώ ο πατέρας του, Άλφρεντ Λένον, εργαζόταν ως σερβιτόρος σε πλοία που πραγματοποιούσαν ταξίδια στον Ατλαντικό, κατά τη διάρκεια των οποίων τραγουδούσε ή συμμετείχε σε μουσικές συναυλίες. Μετά τη γέννηση του γιου του, εκείνος εγκατέλειψε την οικογένεια, ενώ η μητέρα του ανέθεσε τη φροντίδα του Τζων Λένον στην αδελφή της Μαίρη (Μίμι) και τον σύζυγό της, Τζωρτζ Σμιθ, ο οποίος διατηρούσε γαλακτοκομείο. Όταν ο Λένον ήταν δεκατριών ετών, ο Τζωρτζ Σμιθ πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία.
     Φοίτησε αρχικά στο δημοτικό σχολείο του Dovedale και στη συνέχεια, μετά από επιτυχία στις εισαγωγικές του εξετάσεις, εισήχθη στο γυμνάσιο Quarry Bank Grammar School, όπου σύντομα η απόδοσή του στα μαθήματα σημείωσε αισθητή πτώση. Ως μαθητής, υπήρξε δημοφιλής για τον ατίθασο χαρακτήρα του, τον οποίο ο ίδιος περιέγραψε λέγοντας: «Ήμουν εκείνος για τον οποίο όλοι οι γονείς έλεγαν στα παιδιά τους: το νου σου, μακριά από αυτόν».. Την ίδια περίοδο, οργάνωσε τη δική του skiffle ορχήστρα, με την ονομασία The Quarrymen, στην οποία αργότερα προσχώρησε και ο Πωλ Μακάρτνεϋ, που γνωρίσστηκε με τον Λένον στη διάρκεια μιας συναυλίας του συγκροτήματος, στις 6 Ιουλίου 1957. Η επίδραση του Μακάρτνεϋ υπήρξε έντονη, οδηγώντας στην υιοθέτηση μιας περισσότερο επαγγελματικής φυσιογνωμίας του συγκροτήματος, από το οποίο σύντομα απομακρύνθηκαν τα μη καταρτισμένα μέλη, ενώ προσχώρησε σε αυτό, ο φίλος του Μακάρτνεϋ, Τζωρτζ Χάρισον. Επιπλέον, το συγκρότημα εγκατέλειψε τη φολκ μουσική, στρεφόμενη προς το είδος του ροκ εν ρολ, με έντονες επιρροές από μουσικούς όπως ο Έλβις Πρίσλεϋ, ο Τσακ Μπέρι ή ο Λιτλ Ρίτσαρντ και σταδιακά μετεξελίχθηκε στο σχήμα των Beatles.

     Το 1957, ο Λένον αποφοίτησε από το γυμνάσιο και χάρη στη βοήθεια του διευθυντή τού σχολείου του, έγινε δεκτός στη Σχολή Καλών Τεχνών του Λίβερπουλ (Liverpool College of Art). Παρέμεινε για πέντε χρόνια, ασχολούμενος με εφαρμογές γραφικών τεχνών στη διαφήμιση, ωστόσο δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις σπουδές του. Στις 15 Ιουλίου του 1958, σημειώθηκε ο θάνατος της μητέρας του, η οποία παρασύρθηκε από το αυτοκίνητο ενός μεθυσμένου αστυνομικού, έξω από το σπίτι της αδελφής της, γεγονός που επηρέασε βαθειά τον Λένον. Την ίδια περίοδο, γνώρισε τον συμφοιτητή του και ταλαντούχο μαθητή της σχολής, Στιούαρτ Σάτκλιφ, ο οποίος αποτέλεσε και τον πρώτο μπασίστα του συγκροτήματος των Beatles. Με τους Beatles, ο Λένον εμφανίστηκε στο Αμβούργο το καλοκαίρι του 1960, σε μία από τις πρώτες δημόσιες εμφανίσεις τους. Στις 23 Αυγούστου 1962, παντρεύτηκε για πρώτη φορά, την Σύνθια Πάουελ, συμφοιτήτρια του στη Σχολή Καλών Τεχνών του Λίβερπουλ και έγκυος με το γιο του, Τζούλιαν Λένον, που γεννήθηκε τον επόμενο χρόνο στις 8 Απριλίου.

John Lennon and Julian Lennon ...

[Iroukos]

Πορεία με τους Beatles
     Ένα μήνα μετά το γάμο του, ηχογράφησε με τους Beatles τον πρώτο τους δίσκο, Love Me Do, ο οποίος κατέκτησε την 17η θέση στη Μεγάλη Βρετανία, μία σημαντική επιτυχία για ένα άγνωστο μέχρι τότε συγκρότημα της επαρχίας. Ακολούθησε ο επόμενος δίσκος, Please Please Me, ο οποίος κατέλαβε την πρώτη θέση σηματοδοτώντας την ανοδική πορεία του συγκροτήματος. Μαζί με τον Μακάρτνεϋ, ο Λένον υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία των Beatles, που στη διάρκεια της δεκαετίας 1960-1970 κατάφεραν να αναρριχηθούν στην κορυφή της δόξας. Υπήρξε ένας από τους κύριους συνθέτες του συγκροτήματος, τραγουδιστής και κιθαρίστας, συμμετέχοντας συχνά και στο πιάνο. Οι πρώτες συνθέσεις του, διακρίνονταν για την απλοϊκή τους μορφή, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, με συχνές αναφορές σε ρομαντικές ιστορίες αγάπης. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Λένον άρχισε να ωριμάζει ως συνθέτης, ενώ παράλληλα προσπάθησε αρκετές φορές να απεμπλακεί από την έντονα εμπορευματοποιημένη εικόνα του συγκροτήματος, βιώνοντας περιόδους ενθουσιασμού για συγκεκριμένες ιδέες ή ρεύματα, όπως τον διαλογισμό ή τον μαρξισμό της αριστεράς. Οι συνθέσεις του, κατά τη διετία 1966-67, έκαναν ιδιαίτερα αισθητή την επίδραση των «ψυχεδελικών» πειραματισμών του με το LSD, με χαρακτηριστική στιγμή την ηχογράφηση του δίσκου Sergeant Pepper's Lonely Heart Club Band (1967). Η προσωρινή απομάκρυνσή του από τα ναρκωτικά συνδυάστηκε με τη γνωριμία του με τον Ινδό Μαχαρίσι Μάχες Γιόγκι και τον υπερβατικό διαλογισμό. Ο Λένον παρακολούθησε μαθήματα του Μαχαρίσι στην Ουαλία, ενώ στις αρχές του 1968 τον επισκέφτηκε στην κατοικία του στην Ινδία. Αργότερα, υπήρξε περισσότερο κριτικός απέναντί του, δηλώνοντας όμως πως αποτέλεσε για τον ίδιο ένα είδος πατρικού προτύπου.

John Lennon married art school friend Cynthia Powell

John Lennon and Yoko Ono

     Στα τέλη της δεκαετίς του 1960, ο Λένον συνδέθηκε με την Γιαπωνέζα καλλιτέχνιδα Γιόκο Όνο, την ίδια περίπου περίοδο που δρομολογήθηκε το διαζύγιό του με τη Σύνθια Πάουελ. Η αρχική γνωριμία τους χρονολογείται το Νοέμβριο του 1966, όταν ο Λένον επισκέφτηκε μία έκθεση τέχνης της Όνο και έκτοτε ξεκίνησε η καλλιτεχνική τους συνεργασία. Το 1968, ο Λένον εγκαινίασε μία ατομική έκθεση στη Robert Fraze Gallery του Λονδίνου, με τον γενικό τίτλο You are here (Είσαι εδώ), αφιερωμένη στη Γιόκο Όνο ως ένδειξη της αγάπης του για εκείνη. Στα τέλη του 1968, συμμετείχαν επίσης στην ταινία Rock and Roll Circus των Rolling Stones. Η σχέση τους, την οποία ο Λένον χαρακτήρισε ως «μία σχέση δασκάλου και μαθητή»[2], με τον ίδιο στη θέση του μαθητή, πυροδότησε αρκετές αρνητικές κριτικές, εστιάζοντας κυρίως στην προσωπικότητα της Γιόκο Όνο, στην εξωσυζυγική σχέση που διατηρούσε μαζί της ο Λένον για ένα διάστημα, αλλά και την κυκλοφορία του δίσκου Unfinished Music No.1: Two Virgins που ηχογράφησαν μαζί. Η Γιόκο Όνο επηρέασε σημαντικά τον Λένον, με τον οποίο αποτέλεσε αχώριστο δίδυμο, τόσο σε ότι αφορά τη σχέση του με το χώρο της μοντέρνας τέχνης όσο και με κοινωνικά προβλήματα τα οποία η ίδια σχολίαζε μέσα από τα έργα της, όπως η θέση της γυναίκας, ο φυλετικός διαχωρισμός ή ο πόλεμος του Βιετνάμ.

     Κατά τη τελευταία διετία της παραμονής του στους κόλπους των Beatles, ο Λένον συμμετείχε ενεργά, μαζί με την Όνο, στο κίνημα κατά του πολέμου του Βιετνάμ. Στις 20 Μαρτίου του 1969, o Λένον και η Όνο παντρεύτηκαν στο Γιβραλτάρ, έχοντας προγραμματίσει να περάσουν το μήνα του μέλιτος στο κρεβάτι, διαδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο υπέρ της ειρήνης και προσκαλώντας δημοσιογράφους στο ξενοδοχείο που διέμεναν, στην πόλη του Άμστερνταμ. Η πρωτότυπη αυτή διαμαρτυρία (γνωστή και ως «Bed-In») συνεχίστηκε στο Μόντρεαλ, με το ζεύγος Λένον-Όνο να παραχωρεί πολυάριθμες συνεντεύξεις και να δέχεται εκατοντάδες επισκέπτες. Το επόμενο διάστημα, συμμετείχαν σε πολυάριθμες εκδηλώσεις, δίνοντας επίσης μία φιλανθρωπική συναυλία στα πλαίσια της εκστρατείας War Is Over της UNICEF.
     Το φθινόπωρο του 1969, ο Λένον ηχογράφησε μαζί με τους Beatles τον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος, με τίτλο Abbey Road. Οι σχέσεις των μελών είχαν ήδη αρχίσει να διαταράσσονται κατά τη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, και ειδικότερα η φιλία του Λένον με τον Μακάρτνεϋ κλονίστηκε. Ο ίδιος ο Λένον, αιτιολόγησε τη διάλυση του συγκροτήματος, αναφερόμενος κριτικά στον ηγετικό ρόλο που επεδίωξε να αναλάβει ο Μακάρτνεϋ μετά το θάνατο του μάνατζερ των Beatles, Μπράιαν Έπσταιν, αλλά και στην αντιπάθεια που έτρεφαν τα υπόλοιπα μέλη απέναντι στη Γιόκο Όνο.[3].

John and Yoko infamous ‘bed-in’

[Iroukos]

Προσωπική σταδιοδρομία
     Η προσωπική δισκογραφία του Λένον είχε ήδη ξεκινήσει πριν τη διάλυση των Beatles, με την ηχογράφηση τριών πειραματικών δίσκων σε συνεργασία με τη Γιόκο Όνο καθώς και τριών ακόμα τραγουδιών, Give Peace a Chance (με αντιπολεμικό περιεχόμενο), Cold Turkey (σχετικά με την εμπειρία του με την ηρωίνη) και Instant Karma!. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, από τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο του 1970, ο Λένον και η Γιόκο Όνο υποβλήθηκαν σε μία «πρωτογενή θεραπεία»[4], κοντά στον Άρθουρ Τζάνοβ, στο Λος Άντζελες. Μετά την επιστροφή του, ηχογράφησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο μετά τη διάλυση των Beatles, με τίτλο John Lennon/Plastic Ono Band, τα περισσότερα τραγούδια του οποίου, είχαν γραφτεί κατά την διάρκεια της θεραπευτικής μεθόδου του Τζάνοβ, την οποία είχε ακολουθήσει. Ενδεικτικά των αντιλήψεων που είχε διαμορφώσει πλέον ο Λένον, είναι τα τραγούδια God, όπου κατέγραψε ανθρώπους και ιδέες στις οποίες είχε πάψει να πιστεύει (μεταξύ των οποίων ο Χριστός, ο Βούδας, ο Έλβις Πρίσλεϋ, ο μυστικισμός και οι Beatles), καθώς και το εμπορικά επιτυχημένο και αμιγώς πολιτικό Power to the People (Δύναμη στο Λαό, σύνθημα που είχε μεγάλη απήχηση σε αναρχικούς της δεκαετίας του 1970).

     Ακολούθησε η κυκλοφορία του περισσότερο επιτυχημένου δίσκου του, Imagine (1971), του οποίου το ομώνυμο τραγούδι εξελίχθηκε σε ένα από τα δημοφιλέστερα του Λένον. Το καλοκαίρι του 1971, ταξίδεψε με τη Γιόκο Όνο στην Αμερική, όπου επρόκειτο να ζήσουν μόνιμα τα επόμενα χρόνια. Αφορμή για το ταξίδι αυτό αποτέλεσε η δικαστική διαμάχη της Γιόκο Όνο με τον σύζυγό της Τόνυ Κοξ, σχετικά με την επιμέλεια της κόρης τους Κυόκο. Εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη και σύντομα δραστηριοποιήθηκαν πάνω σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, συμμετέχοντας ενεργά σε ένα ευρύ φάσμα πολιτικών διαδηλώσεων. Οι ηγέτες του αντιπολεμικού κινήματος και ισχυρές προσωπικότητες της αμερικανικής αριστεράς, Τζέρυ Ρούμπιν και Άμπυ Χόφμαν, έπεισαν τον Λένον να συνεργαστεί μαζί τους σε ένα πρόγραμμα συναυλιών διαμαρτυρίας, το οποίο όμως τελικά οδηγήθηκε σε ματαίωση. Εξαιτίας της έντονης κριτικής στάσης του Λένον απέναντι στον πόλεμο και του πολιτικού ακτιβισμού του, ο Τζ. Έντγκαρ Χούβερ διέταξε να ανοιχθεί ειδικός φάκελος στο FBI για εκείνον, συγκεντρώνοντας περίπου 300 σελίδες με σχετικό υλικό, κατά τη διετία 1971-72, επί προεδρίας Ρίτσαρντ Νίξον[5]. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1972, ο γερουσιαστής του ρεπουμπλικανικού κόμματος Στρομ Θέρμοντ, συνέστησε την αφαίρεση της άδειας παραμονής του στην Αμερική, στα πλαίσια μίας έκθεσής του, σχετική με την πολιτική δράση του Λένον. Μετά από μία μακρά δικαστική διαμάχη, του παραχωρήθηκε τελικά μόνιμη άδεια παραμονής, στις 7 Οκτωβρίου του 1975. Στο μεσοδιάστημα, ο Λένον ολοκλήρωσε την ηχογράφηση τεσσάρων δίσκων, Some Time in New York City (μαζί με την Γιόκο Όνο, 1972), Mind Games (1973), Walls and Bridges (1974) και Rock 'n' Roll (1975). Παράλληλα, από τον Οκτώβριο του 1973 μέχρι τον Ιανουάριο του 1975, χώρισε προσωρινά με την Γιόκο Όνο, κατά τη διάρκεια μίας περιόδου που ο ίδιος αποκάλεσε αργότερα «χαμένο Σαββατοκύριακο».

     Μετά την επανασύνδεσή του με τη Γιόκο Όνο και για τα επόμενα πέντε χρόνια, ο Λένον απείχε από τη δισκογραφία επιστρέφοντας σε μία αυστηρά ιδιωτική ζωή καθώς, σύμφωνα με την εξήγηση που έδωσε ο ίδιος, επιθυμούσε να αφοσιωθεί στην ανατροφή του γιου τους, Σων Λένον. Ένα ταξίδι του με ιστιοφόρο, στις Βερμούδες, κατά τη διάρκεια έντονης καταιγίδας, αποτέλεσε την αφορμή για την δημιουργία μίας νέας σειράς τραγουδιών που προορίζονταν για τον επόμενο δίσκο του, με τίτλο Doubble Fantasy, ο οποίος ολοκληρώθηκε τελικά σε συνεργασία με τη Γιόκο Όνο. Το Double Fantasy αποτέλεσε τον τελευταίο προσωπικό δίσκο του Λένον που κυκλοφόρησε ενόσω ήταν εν ζωή, και χαρακτηρίζεται ως ένας «ύμνος στην οικογενειακή επιτυχία»[6]. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ηχογράφησε επίσης ένα τμήμα του δίσκου Milk and Honey που ολοκληρώθηκε αργότερα από την Γιόκο Όνο και κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1984.

John and son Sean Lennon

[Iroukos]

Δολοφονία

     Το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 1980, ο Μαρκ Τσάπμαν πυροβόλησε και τραυμάτισε θανάσιμα τον Λένον, έξω από την οικία του (στο ιστορικό κτίριο Dakota της Νέας Υόρκης) και ενώ ο τελευταίος επέστρεφε μετά από την ηχογράφηση των τραγουδιών Walking on Thin Ice και It Happened, που προορίζονταν για τον επόμενο δίσκο του. Ο Τσάπμαν είχε προσεγγίσει τον Λένον νωρίτερα την ίδια ημέρα, κατά την αναχώρησή του από το σπίτι του, αποσπώντας μάλιστα ένα αυτόγραφο του. Μετά την επιστροφή του Λένον από το στούντιο ηχογράφησης, ο Τσάπμαν τον πυροβόλησε πισώπλατα, συνολικά τέσσερις φορές. Σύμφωνα με την αυτοψία, οι μισές σφαίρες διαπέρασαν το αριστερό μέρος του σώματός του στο ύψος του στήθους, ενώ οι υπόλοιπες τον τραυμάτισαν κοντά στον αριστερό ώμο. Όλες προκάλεσαν εσωτερική αιμοραγία, ενώ η θανάσιμη σφαίρα διαπέρασε την αορτή του.

Η είσοδος του κτιρίου Dakota όπου δολοφονήθηκε ο Τζων Λένον, το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 1980

     Σύμφωνα με τις αναφορές των μαρτύρων και των αστυνομικών αρχών, μετά τη δολοφονία, ο Τσάπμαν παρέμεινε στον τόπο του εγκλήματος μέχρι την άφιξη της αστυνομίας. Εκτός από το όπλο του εγκλήματος, στην κατοχή του υπήρχαν ένα αντίτυπο του δίσκου Double Fantasy, στο εξώφυλλο του οποίου είχε υπογράψει νωρίτερα ο Λένον, ένα αντίτυπο του μυθιστορήματος The Catcher in the Rye του Τ. Ν. Σάλιντζερ, καθώς και κασσέτες με τραγούδια των Beatles. O Λένον οδηγήθηκε αμέσως στο νοσοκομείο Ρούζβελτ, όπου με την άφιξή του επισημοποιήθηκε ο θάνατός του από υποογκαιμικό σοκ, που προκλήθηκε λόγω της μεγάλης απώλειας αίματος. Δύο ημέρες αργότερα, η σορός του αποτεφρώθηκε στο κοιμητήριο του Φέρνκλιφ, στη Νέα Υόρκη. Ο Μαρκ Τσάπμαν καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Σε ψυχιάτρους του δικαστηρίου διηγήθηκε πως «κακά πνεύματα» τον παρότρυναν να δολοφονήσει τον Λένον ενώ το 2004 ομολόγησε επίσης πως ένας από τους λόγους που τον ώθησαν στην εγκληματική του ενέργεια ήταν η επιθυμία του να προβληθεί, αισθανόμενος πως μέχρι τότε ήταν ασήμαντος.

ο δολοφονος του Λενον, Μαρκ Τσαπμαν

Μαρκ Τσαπμαν, Δεκεμβριος 2003

Λίγα λόγια για τον δολοφονο
     Οταν ο Μαρκ Τσάπμαν ήταν 19 χρόνων, προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Τελευταία στιγμή τον έσωσαν από βέβαιο θάνατο ­ ο ίδιος όμως δεν ένιωσε να χρωστάει καμία ευγνωμοσύνη στους σωτήρες του. «Είχα σκέψεις και αισθήματα μέσα μου που ποτέ δεν μπόρεσα να τα κάνω λέξεις. Μου έσωσαν τη ζωή, είπαν πως είμαι επικίνδυνος για τον εαυτό μου και μετά με παράτησαν με αυτές τις σκέψεις ακόμη μέσα μου» λέει. Η απόπειρα αυτοκτονίας ήταν η αφορμή για να τον κλείσουν στο ψυχιατρείο. Εκεί όπου έμελλε να συναντηθεί με τον Χόλντεν Κόλφιλντ, τον ήρωα του βιβλίου «Ο φύλακας στη σίκαλη» του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Το βιβλίο το δάνεισε στον Τσάπμαν ένας άλλος τρόφιμος του ψυχιατρείου. «Προτού τελειώσω το πρώτο κεφάλαιο είχα ήδη καταλάβει πως αυτός ο άνθρωπος στο βιβλίο λέει όλα αυτά που εγώ δεν μπορούσα να πω. Η απάντηση σε κάθε ερώτησή μου ήταν εκεί μέσα. Απίστευτο! Σαν αποκάλυψη του Θεού. Πρώτη φορά στη ζωή μου κατάλαβα τη φύση του προβλήματός μου και ακόμη καλύτερα βρήκα και λύσεις. Ημουν σαν τον Μωυσή στο όρος Σινά»... Ο Τσάπμαν ένιωθε την ίδια απέχθεια με τον Χόλντεν Κόλφιλντ για τους ξεπουλημένους, τους ψεύτικους ή, αν προτιμάτε, τους «κάλπηδες» του κόσμου τούτου, όπως τους αποκαλεί ο Σάλιντζερ. Και έτσι κουβαλούσε το βιβλίο πάντοτε μαζί του. Ωσπου βρήκε το θύμα του. Στο μυαλό του η θυσία του «κάλπη» Τζον Λένον θα έκανε τον κόσμο καλύτερο!!!

ο Μαρκ Τσάπμαν το 1975

link με μια συνεντευξη του:
http://www.smh.com.au/articles/2004/10/15/1097784021701.html?from=storyrhs

[RORY GALLAGHER]

Σε ψυχιάτρους του δικαστηρίου διηγήθηκε πως «κακά πνεύματα» τον παρότρυναν να δολοφονήσει τον Λένον ενώ το 2004 ομολόγησε επίσης πως ένας από τους λόγους που τον ώθησαν στην εγκληματική του ενέργεια ήταν η επιθυμία του να προβληθεί, αισθανόμενος πως μέχρι τότε ήταν ασήμαντος.

  ..σωστό το σκεπτικό,δε μπορώ να πω...Ακούτε όσοι θέλετε να προβληθείτε και δεν ξέρετε πώς??

[Iroukos]

Στις 26 Αυγούστου του 1959 ο Έλληνας σχεδιαστης αυτοκινητων, Αλέξανδρος Ισηγόνης παρουσιαζει στην Morris Motor Company το εμπορικοτερο αυτοκινητο ανα των εποχων ως τις μερες μας! Το διάσημο Μινι Κουπερ


Μια ανασκόπιση του ελληνοβρετανου σχεδιαστη:

Αλέξανδρος Ισηγόνης
1906 – 1988

     Βρετανός σχεδιαστής αυτοκινήτων , ελληνικής καταγωγής , γνωστός με την αγγλική εκδοχή του ονόματός του , Alec Issigonis. Έμεινε στην ιστορία , επειδή σχεδίασε και ανέπτυξε το θρυλικό « Μίνι Κούπερ » .

    Ο Αλέξανδρος Άρνολντ Ισηγόνης γεννήθηκε στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας στις 18 Νοεμβρίου 1906. Ο πατέρα του Κωνσταντίνος ήταν μηχανικός με καταγωγή από την Πάρο και η μητέρα του Χίλντα Πρόκοπ ήταν Γερμανίδα , κόρη πλούσιου ζυθοποιού της Σμύρνης .

     Το 1922 αποτέλεσε καμπή για τη ζωή του νεαρού Αλέξανδρου . Ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή και στη συνέχεια ήλθε η Μικρασιατική Καταστροφή . Για καλή του τύχη , τον παρέλαβε ένα αγγλικό πολεμικό και δια μέσω Μάλτας βρέθηκε το 1923 με τη μητέρα του στο Λονδίνο , εκμεταλλευόμενος τη βρετανική υπηκοότητα του πατέρα του .

     Με προτροπή της μητέρας του ξεκίνησε σπουδές μηχανικού στο Πολυτεχνείο του Μπάτερσι , αν και επιθυμούσε να σπουδάσει Καλές Τέχνες . Αντιμετώπισε πρόβλημα με τα μαθηματικά , καθώς απέτυχε τρεις φορές στις εξετάσεις , αλλά αρίστευσε στο σχέδιο .
     Αργότερα , συνήθιζε να λέει ότι « τα μαθηματικά είναι εχθρός κάθε δημιουργικού μυαλού » . Συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

     Μετά την αποφοίτησή του κι έπειτα από μια περίοδο ξενοιασιάς αρχίζει την επαγγελματική του διαδρομή στην ακμαία εκείνη την περίοδο αυτοκινητοβιομηχανία της Μεγάλης Βρετανίας . Δουλεύει αρχικά για τη Humber και στη συνέχεια για τη Morris Motor Company στο τμήμα των αναρτήσεων .Στη διάρκεια του Β ' Παγκοσμίου Πολέμου , η εταιρεία του αναλαμβάνει διάφορα συμβόλαια για τον Βρετανικό Στρατό και ο Ισσιγόνης παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατασκευή ενός ελαφρού αναγνωριστικού οχήματος , αποφεύγοντας τη στράτευση και τον πόλεμο.

     Μετά τον πόλεμο επανέρχεται στη σχεδίαση αυτοκινήτων και το 1948 παρουσιάζει το « Μοσκίτο » , που ως Morris Minor θα κάνει μεγάλη καριέρα , καθώς θα παράγεται έως το 1971. Ήταν ένα αυτοκίνητο κομμένο και ραμμένο για την ανερχόμενη τότε εργατική τάξη , που συνδύαζε τη χαμηλή τιμή με τις ανέσεις ενός ακριβού αυτοκινήτου . Το 1952, η Morris Motor Company θα συγχωνευθεί με την Austin Motor Company και θα δημιουργηθεί ο κολοσσός της British Motor Corpotation (BMC). Ο Ισηγόνης θα αποχωρήσει από την εταιρεία και θα μετακομίσει στην Alvis Car, που παράγει αυτοκίνητα πολυτελείας.

     Το 1955 επιστρέφει στην Β MC για τη μεγάλη στιγμή στην καριέρα του . Η κρίση στο Σουέζ το 1956 προκαλεί άνοδο των τιμών του πετρελαίου και η ανάγκη για ένα μικρό και φθηνό τετραθέσιο αυτοκίνητο είναι απαραίτητη όσο ποτέ . Στρώνεται στη δουλειά και τον Αύγουστο του 1959 παρουσιάζει το Morris Mini Minor ή Mini Cooper, όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα , ένα αυτοκίνητο σπαρτιάτικης λογικής , χωρίς ραδιόφωνο και αξεσουάρ , καθότι o δημιουργός του πίστευε ότι αποσπούν την προσοχή του οδηγού.

Στην πρωτη παρουσιαση των τεχνικων μεσων του μινι κουπερ

     Πολύ γρήγορα το « Μίνι » θα γίνει παγκόσμιο μπεστ σέλερ , με πωλήσεις 5,3 εκατομμυρίων τεμαχίων , χαρίζοντας στον Ισηγόνη μια θέση στο Πάνθεον των σχεδιαστών του 20ου αιώνα . Το « Μίνι » , σύμβολο της νεανικής ανεξαρτησίας , κυκλοφορεί ως το 2000 με βελτιώσεις και παραλλαγές και έκτοτε ως « New Mini » από την BMW. To 1961, o Ισηγόνης από τη θέση του τεχνικού διευθυντή της BMC παρουσιάζει το νέο του δημιούργημα , το Morris 1100 ή Austin 1100, που σημείωσε και αυτό εμπορική επιτυχία

     Ο «Έλληνας Θεός » , όπως ήταν το παρατσούκλι του , χρίστηκε σερ από τη βασίλισσα Ελισάβετ το 1969 και δύο χρόνια αργότερα συνταξιοδοτήθηκε . Έφυγε από τη ζωή στις 2 Οκτωβρίου 1988.

[Iroukos]

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ
27 Αυγούστου ή 10 Σεπτεμβρίου 479

    Όταν τα νέα της περσικής καταστροφής στην Σαλαμίνα έφτασαν στα Σούσα, οι άνθρωποι βυθίστηκαν σε βαρύ πένθος παντού αντηχούσαν οι οιμωγές και οι θρήνοι και οι υπήκοοι του Ξέρξη έσκιζαν τα ρούχα τους οδυρόμενοι
για την ήττα και αγωνιώντες για την τύχη των συγγενών τους και του Βασιλιά τους. Τέλεια αντίθεση με τις γιορτές, τα πανηγύρια και τούς ανθοστόλιστους δρόμους, όταν, μόλις ένα μήνα πριν, είχαν μάθει για την κατάληψη και την καταστροφή της Αθήνας.
     Στο περσικό αγκυροβόλιο του Φαλήρου, η ατμόσφαιρα είναι ιδιαίτερα βαριά. ο κατατρομαγμένος («περίφοβος γενόμενος») Ξέρξης έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει την Ελλάδα το συντομότερο δυνατό και θα το πράξει, συνοδεία μικρό μέρους του στρατου του και πλοίων. Όμως ο Μαρδόνιος ο γιός του Γωβρύου,ο αρχιστράτηγος του, βρίσκεται σε ακόμα πιο δύσκολη θέση και το γνωρίζει καλά. Είναι ξάδερφος και ταυτόχρονα θειος εξ αγχιστείας του Ξέρξη (Ηρόδοτος Ζ 2 και 5) και ένας απ’ απ τους που παρέσυρε με ψεύτικες ελπίδες και άμετρες φιλοδοξίες τον Ξέρξη στην εκστρατεία κατά της Ελλάδας. Τώρα που το όνειρο κατάκτησης των Ελλήνων έχει βυθιστεί για πάντα στον βυθό της Σαλαμίνας, φοβάται πολυ τις συνέπειες, μήπως δηλαδή ο Μεγάλος Βασιλιάς θελήσει να τον τιμωρήσει για τις περιπέτειες στις οποίες τον ενέπλεξε.
     Ο Μαρδόνιος σχεδιάζει προσεκτικά την επόμενη του κίνηση. Αποφασίζει να διακινδυνεύσει προσωπικά ο ιδιος και να προσπαθήσει εκ νέου να υποδουλώσει την Ελλάδα και, αν το καταφέρει να πάρει όλη την δόξα αυτός, αλλιώς να βρει ένα ηρωικό τέλος στο πεδίο της μάχης. Πείθει τον Ξέρξη να τον αφήσει να παραμείνει στην Ελλάδα και να πολεμήσει, όταν εκείνος θα έχει φύγει, χρησιμοποιώντας λόγια που ταιριάζουν περισσότερο σε αυλοκόλακα παρά σε στρατηγό.
     Ο Μεγάλος Βασιλιάς πείθεται. Πρωτύτερα, έχει συμβουλευτεί την πονηρή Αρτεμισία, η οποία τον συμβουλεύει να δεχθεί, αφού δεν έχει τίποτα να χάσει: αν ο Μαρδόνιος ηττηθεί, του λέει, δεν έγινε και κανένα μεγάλο κακό, αν όμως νικήσει και υποδουλωθούν οι Έλληνες, όλη η δόξα θα πάει αναγκαστικά σ’ αυτον που είναι ο βασιλιάς, αφου και ο Μαρδόνιος και όλος ο στρατός είναι δούλοι του.
     Οι κολακείες ηχούν ευχάριστα στα αυτιά του μονάρχη, ο οποίος αναχωρεί τελικά για τα Σούσα μέσω Σάρδεων (χάνοντας στην πορεία, εξαιτίας των κακουχιών, μεγάλο μέρος του στρατου που τον συνοδεύει), ενώ ο Μαρδόνιος αποσύρεται στην Θεσσαλία για να ξεχειμωνιάσει, έχοντας για εφιστάμενο στρατηγό του τον Αρτάβαζο του Φαρνάκη, επίσης Πέρση ευγενή και με μεγάλη υπόληψη στην βασιλική αύλή.
     Στην φιλική για τούς Πέρσες Θεσσαλία, ο Μαρδόνιος κάνει μία επιλογή τού στρατού και του ιππικού, θέλοντας να κρατήσει τούς πλέον αξιόμαχους και αυτούς που είχαν ανδραγαθήσει στις προηγούμενες συγκρούσεις, τούς δε υπόλοιπους τούς αποπέμπει μαζί με τον Ξέρξη.

1. Μετά την Σαλαμίνα προέκυψε μεγάλη διαφωνία μεταξύ των Ελλήνων για το αν έπρεπε να
αφήσουν τον Ξέρξη να δραπετεύσει στην Ασία ή να τον εγκλωβίσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος και να τον ξολοθρεύσουν, διαλύοντας τις γέφυρες στον Ελλήσποντο. Οι Σπαρτιάτες με τον Ευρυβιάδη πρότειναν να τον αφήσουν να φύγει θέλοντας να αποφύγουν μεγαλύτερους κινδύνους, ενω ο Θεμιστοκλής ήθελε το αντίθετο. Τελικά, ο τελευταίος πείστηκε στην σπαρτιατική απαίτηση και χρησιμοποιώντας ξανε τον Σίκιννο, ειδοποίησε τον Ξέρξη ότι μπορεί να αποχωρήσει ανενόχλητος. Πρβλ. και Πλούταρχος (Αριστείδης 9 5-6).

     Κρατάει μαζί του, μας πληροφορεί ο Ηρόδοτος, συνολικά 300.000 πεζούς και ιππείς, διαλεγμένους από τα πλέον ικανά βαρβαρικά έθνη. Πρόκειται για όλους τούς Πέρσες ευγενείς που αποτελούν την βασιλική φρουρά, τούς λεγόμενους «Αθανάτους» (εκτός απο τον αρχηγό τους τον Υδάρνη, ο όποιος έχει αποχωρήσει
μαζί με τον Ξέρξη), καθώς και για τούς θωρακοφόρους Πέρσες πεζούς, 1.000 Πέρσες ιππείς και όλο το πεζικό και ιππικό τών Μήδων, τών Σακών, τών Βακτρίων και τών Ινδών. Από όλους αυτούς, οι πλέον πολυάριθμοι είναι οι Πέρσες και αμέσως μετά οι Μύδοι, όμως ο Ηρόδοτος δεν αναφέρει τούς αριθμούς των στρατιών τους, προφανώς γιατί δεν ήταν σε θέση να τούς μάθει. Επιπλέον, πριν την μεγάλη σύγκρουση με τούς Έλληνες, ο Μαρδόνιος θα εχει στις διαταγές του, όπως θα δουμε, και σώμα 50.000 Ελλήνων, κυρίως Θηβαίων και Θεσσαλών, που είχαν μηδίσει.

2. Πολλοι σύγχρονοι ιστορικοί δυσπιστούν στοάς αριθμούς που παραδίδουν ο Ηρόδοτος και οι άλλες αρχαίες πήγες σχετικά με τον στρατό που κράτησε μαζί του ο Μαρδόνιος, θεωρώντας τους υπερβολικά μεγάλους. Δεν βλέπουμε όμως τον λόγο να μην πιστέψουμε τον πάντα προσεκτικό στους αριθμούς του Ηρόδοτο.
Με εξαίρεση τούς 20.000 νεκρούς των Θερμοπυλών, ο περσικός στρατός παρέμενε μέχρι τις Πλαταιές σχεδόν άθικτος, χωρίς να ξεχνάμε βέβαια την πληροφορία του ιστορικού (Ζ 60), ότι στην αρχή της εκστρατείας οι
μάχιμοι που είχε μαζί του ο Ξέρξης ξεπερνούσαν τα 2.500.000. Γιατί ο Μαρδόνιος να μην κρατήσει 300.000 απ’ αυτούς; Πρόβλημα επισιτισμού δεν υπηρχε. Οι Αλευάδες που διαφέντευαν τις πόλεις της Θεσσαλίας, ορκισμένοι θεράποντες του περσικού θρόνου, προσέφεραν αφειδώς εφόδια και τρόφιμα στον στρατό, καθώς και άλογα, με αντάλλαγμα την εύνοια του Μεγάλου Βασιλιά.

[Iroukos]

     Καθώς λοιπόν ο βαρβαρικός στόλος έχει εκκενώσει το Φάληρο και το πεζικό την Αττική, οι Αθηναίοι επιστρέφουν στην ρημαγμένη πόλη τους και οι υπόλοιποι σύμμαχοι στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Καθ’ όλη την διάρκεια του χειμώνα του 480 και της άνοιξης του 479, ο Μαρδόνιος προετοιμάζεται για να πολεμήσει τούς Έλληνες, προσπαθώντας παράλληλα να τούς προσεταιριστεί. Έχει πληροφορηθεί ότι η διχόνοια ανάμεσα τους έχει αρχίσει εκ νέου να φουντώνει και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση. Αρχικά, στέλνει στην Αθήνα για διαπραγματεύσεις τον βασιλιά της Μακεδονίας Αλέξανδρο Α΄ τού Αμύντα, ο όποιος αφ’ ενός μεν είχε μηδίσει,
αφ’ ετέρου δε είχε και συγγενικες σχέσεις με τούς βαρβάρους, αφού μία αδελφή του είχε παντρευτεί στο παρελθόν έναν Πέρση ευγενή. Ο Αλέξανδρος φαίνεται στον Μαρδόνιο ως το ιδανικό πρόσωπο για να παίξει τον ρόλο του διαμεσολαβητή, επειδή διατηρούσε καλες σχέσεις με τούς Αθηναίους, όντας πρόξενος και ευεργέτης τους.
     

3. Πρβλ. Κορνήλιος Νέπως (Παυσανίας 1), όπου μιλάει για 200.000 πεζούς και 20.000 ιππείς και Διόδωρος (ΙΑ 30 1), όπου διαβάζουμε για 500.000 σύνολο στρατου.

     Εν τω μεταξύ, στις αρχαιρεσίες του 479, οι Αθηναίοι – πιστοί στο πατροπαράδοτο ελληνικό συνήθειο της... αχαριστίας – παραμέρισαν από την εξουσία τον θριαμβευτή της Σαλαμίνας Θεμιστοκλή, φθονώντας την δόξα που απέκτησε μετά την νίκη και, κυρίως, θορυβημένοι από το γεγονός ότι μετά την ναυμαχία, οι Σπαρτιάτες τον κάλεσαν στην πόλη τους και του επιδαψίλευσαν τιμες και βραβεία, τόσα όσα δεν είχαν δώσει ποτε σε κανέναν. Στην θέση του Θεμιστοκλή πάντως ο δήμος εξέλεξε έναν άλλο αξιόλογο Αθηναίο, τον Ξάνθιππο, πατέρα του Περικλή. Εκλέχτηκε επίσης «στρατηγός παντοκράτωρ» (με απεριόριστες, δηλαδή, δικαιοδοσίες) πριν την μάχη, ο Αριστείδης.
      Αλλαγή προσώπων υπήρξε και στην Σπάρτη, όπου φαίνεται ότι οι πάντα συντηρητικοί έφοροι δεν είδαν με καλό μάτι την ενδοτικότητα του Ευρυβιάδη στις προτάσεις του Θεμιστοκλή στην Σαλαμίνα και, με την σύμφωνη γνώμη των πολιτών ομοίων τον αντικατέστησαν στην αρχιναυαρχία με τον βασιλιά Λεωτυχίδα (ή Λευτυχίδα). Παράλληλα, τον άλλον θρόνο του εκλιπόντος βασιλιά Λεωνίδα κατέλαβε ως αντιβασιλέας ο Παυσανίας, ο οποιος ήταν ο επίτροπος του ανήλικου βασιλιά Πλειστάρχου, γιου του Λεωνίδα.
     Ο Αλέξανδρος μεταφέρει στούς Αθηναίους τις προτάσεις του Μαρδονίου, σύμφωνα με τις οποιες θα τούς έδινε αυτονομία, νέα εδάφη και χρήματα για να ανοικοδομήσουν την κατεστραμμένη πόλη τους, αν αποφάσιζαν να γίνουν σύμμαχοι και φίλοι του. «Τί τρέλα είναι αυτή», ρωτάει τούς Αθηναίους βουλευτες ο Αλέξανδρος, «που κάμνετε πολεμώντας εναντίον του βασιλέως; Διότι ουτε να υπερισχύσετε θα μπορέσετε, ουτε να αντέχετε πάντοτε είσθε ικανοί». Τούς υπενθυμίζει πώς ο Ξέρξης είναι ανίκητος και έχει δύναμη υπεράνθρωπη, ενώ στο τέλος, προσπαθώντας να παίξει τον ρόλο του όσο καλύτερα γίνεται, τούς φοβερίζει, λέγοντας χαρακτηριστικά, ότι το χέρι του βασιλιά φτάνει παντού («χειρ υπερμήκης»)!
     Οι στίμες είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, αφού ἡ κατάσταση στην Ελλάδα παραμένει ταραγμένη και οι σχέσεις μεταξυ των συμμάχων είναι τεταμένες. Αντι να τούς κρατάει ενωμένους, ο θρίαμβος στην Σαλαμίνα χωρίζει εκ νέου τούς
Έλληνες, με την κάθε πόλη να κοιτάζει το προσωπικό της συμφέρον και να προβλέπει την άλλη. Μαθαίνοντας για την πρεσβεία του Αλεξάνδρου στην Αθήνα, οι Σπαρτιάτες στέλνουν κι αυτοι δικούς τους πρέσβεις, φοβούμενοι μήπως οι Αθηναίοι δεχτούν τελικά την προσφορά του Μαρδονίου και συμμαχήσουν μαζί του. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την Πελοπόννησο, αφού, χρησιμοποιώντας τον στρατό και κυρίως τον στόλο της Αθήνας, οι Πέρσες θα μπορούσαν εύκολα να καταβάλλουν την πελοποννησιακή άμυνα που στηνόταν στο τείχος του Ισθμού
της Κορίνθου.
     

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ
Φάση Πρώτη.
Ο συμμαχικός ελληνικός στρατός στρατοπεδεύει στις υπώρειες του Κιθαιρώνα. Οι Πέρσες βρίσκονται απέναντι του, πίσω απο τον Ασωπό. Γίνονται οι πρώτες αψιμαχίες.

Φάση Δεύτερη.
Ο Παυσανίας μετακινεί το στράτευμα στην πεδιάδα μεταξυ Γαργαφίας Κρήνης και Πύργου κοντά στον Ασωπό. Ο Μαρδόνιος σπεύδει να παραταχτεί απέναντι του.

Φάση Τρίτη.
Το ελληνικό στράτευμα εχει χωριστεί σε τρία τμήματα. Το κέντρο (Α), λόγω ασυνεννοησίας, κατευθύνεται στις Πλαταιές. Οι Λακεδαιμόνιοι και Τεγεάτες (Β) δέχονται την μαζική επίθεση των Περσών (1), την οποία και τελικά αποκρούουν και, πολεμώντας ηρωικά, τρέπουν τον αντίπαλο σε φυγή. Παράλληλα οι Αθηναίοι και Πλαταιεις (Γ), που βρίσκονται στον Πύργο, σπεύδουν σε βοήθειά τους, αλλά πέφτει πάνω τους το ιππικό των Θηβαίων κ.λπ. (2) που είναι σύμμαχοι των Περσών, και τούς καθηλώνει. Όταν σκοτώνεται ο Μαρδόνιος, το περσικό μέτωπο καταρρέει. Οι βάρβαροι καταφεύγουν στο στρατόπεδό τους, όπου εισβάλουν οι Έλληνες επειτα απο σύντομη πολιορκία και εξοντώνουν τούς περισσότερους.

σημειωση: Οι μωβ παραγραφοι ειναι οπως εχουν αναφερθει στις πηγες οι πληροφοριες!

[Μαργαρίτα Π.]

Σαν σήμερα στις 17 Σεπτεμβρίου 1982 άφησε την τελευταία του πνοή ένας μεγάλος μας συνθέτης, ο Μάνος Λοΐζος.

http://www.youtube.com/watch?v=PTWT5J70Zrg

[Iroukos]

Ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα (Ernesto Guevara de la Serna) (14 Ιουνίου[1][2] 1928 στο Ροζάριο, Αργεντινή; † 9 Οκτωβρίου 1967 στη Λα Χιγκέρα, Βολιβία)

Γνωστός ως Τσε Γκεβάρα, ήταν Αργεντινός γιατρός, Μαρξιστής - Λενινιστής επαναστάτης, ένας από τους αρχηγούς των ανταρτών στην Κούβα και πολιτικός. Συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου που πέτυχε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα στην Κούβα, αρχικά προσφέροντας τις ιατρικές γνώσεις του και αργότερα ως διοικητής των ανταρτών, ενώ υπήρξε μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις. Το 1965 πιστός στην νίκη της επανάστασης στην Κούβα έφυγε με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στην Βολιβία, όπου τραυματίστηκε, συνελήφθη και δολοφονήθηκε ενώ ήταν στο κρεβάτι.

Όπως και ο Μάο Τσετούνγκ, ο Ερνέστο Γκεβάρα ανάπτυξε θεωρίες πάνω στην στρατηγική και την τακτική του μοντέρνου ανταρτοπόλεμου και προσπάθησε να εφαρμόσει τις επαναστατικές του θεωρίες στην πράξη. Ο Γκεβάρα αποτέλεσε και αποτελεί σύμβολο για τα επαναστατικά και προοδευτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο.

     

[s.s.]

πραγματι παρα πολυ ωραιο θεμα
ξερεις κανεις αν μπορω να βρω μαζεμενες τις συγκεκριμενες εκπομπες της ΕΡΤ στο ιντερνετ???

[Aganippi]

ΠΕΜΠΤΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

 1967 Οι Beatles κυκλοφορούν το άλμπουμ τους "Magical Mystery Tour"

 1942 Γεννήθηκε ο μεγάλος ρόκερ Τζίμι Χεντριξ

[Angel~Archo]

Αυτα ειναι !!Ζητω το Ροκ λοιπον

[Iroukos]

ΠΕΜΠΤΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

 1967 Οι Beatles κυκλοφορούν το άλμπουμ τους "Magical Mystery Tour"

 1942 Γεννήθηκε ο μεγάλος ρόκερ Τζίμι Χεντριξ

Καλησπέρα Aganippi & Angel~Archo

Καταρχήν συγχαρητήρια που βλέπω πως ενδιαφέρονται & άλλοι να εμπλουτίσουν αυτό το θέμα! Είναι πραγματικά ενδιαφέρον!

Με αφορμή εσάς λοιπών θα ήθελα να κάνω μια παράκληση... όποιος τον ενδιαφέρει να ανεβάζει πληροφορίες για την συγκεκριμένη μέρα που τρέχει θα ήθελα να αναφέρονται πολύ περισσότερα πράγματα  με σαφέστερη υπόδειξη, τόπο, χρόνο, ονόματα και σαφέστατα να υπάρχουν οι ανάλογες πήγες πληροφόρησης!!!
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όταν ανεβάζω ένα γεγονός ακολουθούν 2 ή 3 ή και περισσότερα μνμ τα (γιατί δε χωράνε όλα σε ένα) με το ανάλογο υλικό εικόνων & όπου αναφέρονται ντοκουμέντα!
Προσωπικά κάνω πάνω από 2-3 ώρες (& περισσοτερο καμιά φορά) για να συλλέξω όσα στοιχειά χρειάζονται με τις πηγές που συνήθως είναι από διάφορα site!

και επίσης καλό είναι να αποφεύγεται το όποιο είδος τσατ!
Δεν είμαι συντονιστής οπότε αν έχει κάποιος αντίρρηση για τα παραπάνω μπορεί να το αναφέρει σε κάποιον συντονιστή!

Σας ευχαριστώ όλους!

[Μαργαρίτα Π.]

Σαν σήμερα, πριν από 15 χρόνια, έφυγε ο Μάνος Χατζιδάκις.

Ακούστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ...

http://www.youtube.com/watch?v=i7EP8OtdZ1c

[Iroukos]

Καλημέρα σε όλους σας!

Λέω με την επάνοδο μου να επαναφερω και το συγκεκριμένο θέμα που κάποτε είχε ενδιαφέρον για κάπιους και ελπίζω σε ακόμη περισσοτερους!
Σύντομα θα αναρτισω κανουρια γεγόνοτα!

Ευχομαι καλη αναγνωση σε όλους μας!

Την καλημέρα μου!

[eternauta]

Πολυ ενδιαφερον θεμα. Θα μου επιτρεψεις να συμμετεχω κι εγω που και που.

θα βαζω γεγονοτα που συνεβησαν στο παρελθον την αντιστοιχη ημερομηνια.

Σαν σημερα λοιπον 9 Μαρτιου:

# 1796 - Ο Ναπολέων Βοναπάρτης  παντρεύεται τη Ζοζεφίνα, χήρα του υποκόμη του Μποαρνέ.
# 1831 - Ιδρύθηκε η Λεγεώνα των Ξένων
# 1946 - 33 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και 500 τραυματίζονται στον αγώνα Μπόλτον - Στόουκ Σίτι για το Κύπελλο Αγγλίας μπροστά σε 70.000 θεατές στο Μπέρντεν Παρκ, όταν υποχωρούν τα προστατευτικά κιγκλιδώματα.
Ο αγώνας συνεχίζεται χωρίς να σταματήσει κατόπιν εντολής των υπευθύνων παρά το ατύχημα.
# 1956 Εξορίζεται στις Σεϋχέλες ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄
# 1959 - Η κούκλα Μπάρμπι εμφανίζεται για πρώτη φορά στα αμερικανικά καταστήματα.

Επισης σαν σημερα 9 Μαρτιου γεννηθηκαν:

*1454 - Αμέριγκο Βεσπούκι, Ιταλός εξερευνητής και χαρτογράφος
*1890 - Βιατσεσλάβ Μολότωφ, Σοβιετικός πολιτικός.
*1921 - Δημήτρης Χορν, Έλληνας ηθοποιός
*1934 - Γιούρι Γκαγκάριν, Σοβιετικός αστροναύτης, ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε στο διάστημα
*1955 - Ορνέλα Μούτι, Ιταλίδα ηθοποιός
*1976 - Κώστας Πάσσαρης, Έλληνας ληστης

Και απεβιωσαν:

*1952 - Αλεξάνδρα Κολλοντάι, Ουκρανή κομμου*ίστρια, διπλωμάτης και συγγραφέας
*1994 - Τσαρλς Μπουκόφσκι, Αμερικανός ποιητής και συγγραφέας

[Iroukos]

καλημέρα eternauta 
 
Φυσικά και μπορεις να αναρτεις γεγονότα την ημέρα που εγειναν σαν σήμερα αλλα με την αναπτυξη τους!!!
Όλα τα site που ασχολούντε με κάτι τετοιο το κάνουν Αναφορικά και ΜΟΝΟ, οπότε  μάλον δεν νομίζω πως αξίζε τον κόπο να υπαρχει αυτο το θέμα για να αντιγράφουμε τα συγκεκρίμενα site.

Ο λόγος που δημιουργησα αυτο το θέμα ειναι γιατι ηθελα δημοσιογραφικη αναλυση (αν μου επιτρεπετε ο όρος) ως προς την δομή των γεγόνοτων. Γι αυτο άλωστε και καθε φορα επικεντρώνομαι σε ένα ή δυο γεγόνοτα εκέινη της ημέρας. Αν κοιτεξεις προηγούμενες σελίδες θα καταλαβεις τι ενωω.

Αναμένω ευχάριστα τις συμετοχές σας... 

[eternauta]

Καλημερα Ιρουκο.Εχεις δικιο σε αυτο γιατι κανεις δε γνωριζει τα παντα.Μπορω να γραφω μια μικρη περιληψη κατω απο καθε αναφορα,χωρις να πλατιαζω πολυ και υτο οχι γιατι βαριεμαι αλλα γιατι συνηθως τα μεγαλα κειμενα οι περισσοτεροι-ειδικα νεοι- βαριουνται να τα διαβασουν.
Κατι θα βαλω και σημερα.
Να εισαι καλα και παντα δυνατη.

[Iroukos]

Σαν σήμερα το 1796 ο Ναπολέων Βοναπάρτης παντρεύεται την Ιωσηφίνα ντε Μποαρνέ

Ναπολέων Βοναπάρτης (Napoléon Bonaparte) 15 Αυγούστου 1769 — 5 Μαΐου 1821

Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ήταν Γάλλος στρατηγός και Αυτοκράτορας της Γαλλίας (ως Ναπολέων Α΄) επικληθείς Μέγας. Θεωρήθηκε στρατηγική και κυβερνητική μεγαλοφυία, ιδρυτής Βασιλικής δυναστείας, (Βασιλικού Οίκου), καταλυτής αλλά και θεμελιωτής ευρωπαϊκών Βασιλείων και Χωρών στα οποία και άφησε βαθιά χαραγμένη τη σφραγίδα της προσωπικότητάς του.

Το έτος 1796, ο Ναπολέων Βοναπάρτης παντρεύεται τη Ζοζεφίνα, χήρα του υποκόμη του Μποαρνέ.

Δυστοιχως δεν υπαρχουν πολλες αναφορες για το συγκεκριμένο γεγονός διώτη ο γαμος τους εγεινε αναμεσα σε μια πολυταραχη περίοδο μεταξι το 1795 απέκρουσε εκ νέου τις οργανωμένες δυνάμεις βασιλόφρονων και αντεπεναστατών που επιτέθηκαν στον Κεραμεικό (Η συμμετοχή του όμως στη νίκη αυτή αύξησε σημαντικά το δημόσιο κύρος του νεαρού αξιωματικού και τον κατέστησε έναν από τους ευνοούμενους του Διευθυντήριου. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι εκείνην την εποχή ξεχώρισε τους αυριανούς του στρατηγούς ανάμεσα από τους αξιωματικούς που τον βοήθησαν στενά στις μάχες εκείνες), και στην εκστρατεία στην Αίγυπτο το 1798-1799


Ο Ναπολέων ερωτεύτηκεπολύ τη γυναίκα του και πικράθηκε από αυτη, όταν τον απέρριψε για τα μάτια άλλου.
Ο Ναπολέων έκανε δεύτερο γάμο, με τη Μαρία-Λουίζα της Αυστρίας. Ξεψύχησε όμως ψελλίζοντας το όνομα της Ζοζεφίν...
Μπορεί να μην υπήρχαν κάμερες και σκανδαλοθηρικά περιοδικά να παρακολουθούν κάθε βήμα τους την εποχή εκείνη, υπήρχε όμως πολύ κουτσομπολιό και μεγάλη... αυλή. Τα πράγματα μαθαίνονταν και οι ειδήσεις ταξίδευαν γοργά με τη μέθοδο «στόμα με στόμα».
Οι πάντες ήξεραν για τον αγιάτρευτο έρωτα του Ναπολέοντα για την Ιωσηφίνα, τη γυναίκα που δεν πρόλαβε να χαρεί, γιατί το μεγαλύτερο διάστημα του έγγαμου βίου τους εκείνος έλειπε στα διάφορα πολεμικά μέτωπα.

[Iroukos]

      Το 64 μ.Χ. Πολύ μεγάλη φωτιά στη Ρώμη καταστρέφει τα δύο τρίτα της πόλης. Ο εμπρηστής αυτοκράτορας Νέρων, μπροστά στη γενική κατακραυγή, διαδίδει ότι οι χριστιανοί είναι υπαίτιοι και ξεκινά τους διωγμούς εναντίον τους.

Γενικά:
         Η μεγάλη πυρκαγιά της Ρώμης, το 64 μ.Χ., θεωρείται ένα από τα πλέον σημαντικά γεγονότα του 1ου αιώνα, αποτελεί την πιο σημαντική και εκτεταμένη φωτιά που έχει ξεσπάσει στην πόλη της Ρώμης και συγκαταλέγεται από τους περισσότερους χριστιανούς στα γεγονότα - σταθμούς του ιστορικού των σποραδικών διωγμών της θρησκείας τους από το ρωμαϊκό κράτος. Επίσης, αποτελεί ένα από τα κομβικά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη βασιλεία του Νέρωνα.
          Ο ίδιος ο Νέρων έχει επικρατήσει να θεωρείται ο επικρατέστερος υπεύθυνος για τον εμπρησμό, όμως δεδομένων των σύγχρονων του Αυτοκράτορα πηγών, αλλά και των απόψεων μεταγενέστερων ιστορικών δεν μπορεί να στραφεί η ενοχή με βεβαιότητα προς κάποια κατεύθυνση και οι περισσότερες γνώμες θεωρούνται, απλώς, εικασίες.

     

 
Το γεγονός:[/b][/u][/i]
          Τη νύχτα της 18ης προς 19η Ιουλίου του έτους 64 μ.Χ., σε καταστήματα στην καρδιά της Ρώμης, στο Circus Maximus, ξέσπασε μια φωτιά. Η εστία ξεκίνησε στην πύλη Καπίνη προς το μέρος του μεγάλου Αμφιθεάτρου που αποτελούσε συνέχεια με τον Παλατίνο λόφο και το Καίλιον. Η συνοικία αυτή είχε πολλά καταστήματα γεμάτα από εύφλεκτες ύλες, που, σε συνδυασμό με το δυνατό άνεμο, είχαν ως αποτέλεσμα να μεταδοθεί η φωτιά με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Οι φλόγες, αφού έκαναν το γύρο του Παλατίνου, κατέστρεψαν το Ναό του Ηρακλή, την Αγορά, τις Καρίνες, ανέβηκαν στους λόφους και προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στο Παλατίνο και σε έναν ναό του Δία.Παρότι σταμάτησε προσωρινά μπροστά σε έναν όγκο υψηλών οικιών, γρήγορα σημειώθηκε αναζωπύρωση και η καταστροφή συνεχίστηκε
[/size][/font]
.
          Ο απολογισμός της καταστροφής ήταν τραγικός, η «Αιώνια Πόλη» βρισκόταν στο έλεος της φωτιάς για έξι ημέρες. Από τα 14 μεγάλα διαμερίσματα της πόλης, τα τρία καταστράφηκαν ολοκληρωτικά, στα εφτά ελάχιστα σπίτια έμειναν όρθια, ως μισοκαμένα ερείπια, και μόλις τέσσερα παρέμειναν ανέπαφα. Ο αριθμός των νεκρών έμεινε ανεξακρίβωτα μεγάλος, ενώ 4.000 απλές κατοικίες και 132 αρχοντικά μέγαρα καταστράφηκαν ολοσχερώς.