Και μερικές ακόμη ιστορίες ελληνικών τραγουδιών...
Το "Κακόηθες Μελάνωμα" του Άλκη Αλκαίου, σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου, είναι γραμμένο για το Νίκο Πουλαντζά, μαρξιστή διανοούμενο και φιλόσοφο, που αυτοκτόνησε στο Παρίσι το 1979.
Το τραγούδι περιγράφει εμφανέστατα όλη την κατάσταση με την οποία ερχόταν αντιμέτωπος ο Πουλαντζάς από τους ομοεθνείς του ("τη σκοτεινή σου μελετάμε πείνα / καχύποπτοι, ανύποπτοι και ύποπτοι", "οι φίλοι σ' επισκέπτονται με δόσεις / παράφοροι, ανυπόφοροι κι αδιάφοροι", "μέχρι ν' αρχίσεις, μέχρι να τελειώσεις / το προσωπό τους αποστρέψαν άφωνοι / οι φίλοι και γελούν στις συγκεντρώσεις / μεγάφωνοι, μικρόφωνοι, παράφωνοι") στις διαλέξεις του στην Ελλάδα, ειδικά όταν εξέφραζε "μεγαλοστομίες" - για την εποχή της Μεταπολίτευσης - ότι "με το ρυθμό και τον τρόπο που οργανώνεται η Παιδεία στην Ελλάδα, ο κόσμος κάποια στιγμή θα στραφεί στην ιδιωτική εκπαίδευση" (προφητικά λόγια εκ των υστέρων). 20 χρόνια μετα θάνατον, "αναγνωρίστηκε" βέβαια...
Επίσης, το "Πάντα Γελαστοί" των Αλκαίου-Μικρούτσικου, αναφέρεται στη δολοφονία των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού το '96 στην Κύπρο ("όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι / με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη").
Το "Παπάκι" του Νικόλα Άσιμου πρωτογράφτηκε σαν νανούρισμα για την κόρη του, αν και το νόημα των στίχων του φτάνει πολύ μακρύτερα...
Τέλος, η "Καισαριανή" των Λευτέρη Παπαδόπουλου-Σταύρου Ξαρχάκου, γράφτηκε πάνω σε μια ...κρίση φοβίας θανάτου του στιχουργού, το 1965, που τον "ανάγκασε" να θυμηθεί όλες τις άσχημες καταστάσεις που πέρασε, Κατοχή, Αντίσταση, εκτελέσεις (εξ ου κι οι αναφορές στο "πικρό πικρό ψωμί")
Υ.Γ.: Αλήθεια, έχετε σκεφτεί ποτέ πώς τα τραγούδια αντί να ξεκινούν από μια ιστορία, ένα γεγονός, φτάνουν ορισμένες φορές να ..."φτιάξουν" την ιστορία, δηλ. να αποδειχθούν προφητικά?
Μου έρχεται στο μυαλό, αυτή τη στιγμή, ο Κώστας Τριπολίτης που το 1981 έγραφε "ανάσα μεθυσμένη / φωνή αλκοολική / απόψε μας την έχουνε στημένη / οθόνες και θολοί τηλεφακοί" και σήμερα ζούμε το φαινόμενο "Big Brother" καθολικά...