το πιο αναρχικό παράδειγμα που μου έρχεται ειναι το metal machine music του lou reed.
64 λεπτα θορύβου και feedback απο κιθαρες. Ο ίδιος ο lou εχει πεί "whoever reaches side 4 is even more dumb than me"... το rolling stone ειπε "The tubular groaning of a galactic refrigerator" και "a night in a bus terminal".
Ενας δίσκος χωρίς μελωδίες, χωρις αρμονία, χωρις καμία αισθητική, χωρίς νοτες, χωρίς "όργανα", χωρίς μετρο, και όμως τόσο όμορφος.
Με μια πρώτη (κλειστή) προσέγγιση θα πουμε οτι δεν ειναι καν μουσική. Αν ομως σκεφτούμε οτι βγήκε το 1975 απο την RCA records είναι φοβερό. Ειναι ο δίσκος που σίγουρα κανείς δεν τον έχει ακούσει ολόκληρο και νιώθει το ίδιο μαλ**ας καθε φορα που τον ξαναακούει. Εγώ πιστεύω πως είναι μουσική, και μαλιστα πολύ πιο μουσική απο τα αλλα. Δεν γινεται να ξεχάσω το συναίσθημα που ειχα οταν πρωτοέπαιξα το cd για τ οποίο εδωσα 17 ευρώ, και τελικα , οσο παράλογο και αν φαίνεται, αξιζε καθε λεπτό.
Παντως ειναι πολύ αξιόλογος δίσκος γιατι αρχίζεις να σκεφτεσαι τί ακριβώς ειναι μουσική, ποιος κανει την μουσική, ποιός βαζει τα όρια...
ΥΓ. εγω εφτασα μεχρι το μισό 2 παντως...
