Πόσα δεν είπα «φταίω»
Για τα φεγγάρια στο νερό
Που έπνιξα για να μπορώ
Στα σκοτεινά να πλέω
Δυστυχώς, κάποιες φορές για να σώσουμε κάτι από μας, ή να κρύψουμε κάτι, καταστρέφουμε φεγγάρια χωρίς λόγο...
ξέρω πως μάταια προσπαθώ
Να φέρω σε λογαριασμό
Το απ’ έξω με το εντός μου
Κι είναι πληγή απ’ τι πιο βαθιές
Να πνίγω μες στις ενοχές
Τον ίδιο τον εαυτό μου
Μα κάνω το αίμα μου νερό
Και να με συγχωρώ μπορώ
Πριν να με καταστρέψω
Μάλλον είναι η πιο μεγάλη μάχη να εξισιρροπήσουμε το γύρω με το μέσα μας.. Και αυτό γιατί όπως λες, πάντα αυτοκαταστροφικά, τείνουμε να ενοχοποιούμε τον εαυτό μας αντι για τους άλλους...
Πολύ καλό, μου άρεσε πολύ! Δεν είχα ξαναδιαβάσει άλλο δικό σου. Συνέχισε!
