Κρυώνω...Κρυώνω σου λέω.
Δίπλα στο ρεσώ, το μισοτελειωμένο τσιγάρο,
την αναμμένη φιδογυριστή λάμπα δαπέδου που φτύνει λευκό φως.
Κρυώνω..
Περιμένω να έρθει ο πυρετός.
Ν' ακουμπήσω το χέρι μου στο μέτωπο,
μήπως και ξεπαγώσει.
Ξεδιπλώνω ακρυλικές κουβέρτες,
παπλώματα απο μαδημένα πούπουλα.
Τυλίγομαι μέσα τους, κάμπια που επιστρέφει στο κουκούλι της.
Το θερμόμετρο απο γραφίτη στο κομοδίνο
συνεχίζει να χάνει ένα κομμάτι, κάθε που το αγγίζω.
Στο τέλος του
θα είναι μια μικροσκοπική μολυβένια μυτούλα.
Παρακαλώ, να έχει έρθει μέχρι τότε η Άνοιξη
και ότι έχει μείνει απ' τη μολυβένια μύτη
να σπάσει, απο το ράμφος ενός χελιδονιού.
Αυτό μόνο.......
