" ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ "
Όταν έρθει η νύχτα,
και αγκαλιά θα βρέθούμε,
απ΄της μέρας, την αγωνία,
οι καρδιές μας χτυπούνε,
σα να θέλουν να σπάσουν!
που ήταν χώρια, σαν σε τιμωρία.
Εξοργίζονται τότε!
και σε εμφύλιο ξεσπάνε!
προς τα σώματα που τις χωρίσαν,
Μα ο πόλεμος τούτος,
δεν μπορεί να χωρίσει,
δύο ανθρώπους, που τόσο αγαπήσαν.
Είναι η αγάπη μας, βλέπεις,
επίθεσης και άμυνας χάδι,
όπλο, που δεν μπορεί να πληγώσει,
με τη δύναμη που μας έχει δώσει,
πολεμάμε για ακόμη ένα βράδυ.
Αγκαλιά μου σε σφίγγω,
και εσύ, μεσ' τη δική σου,
δυο σταγόνες, που γίνανε μία,
σε ήσυχα λίμνης νερά, δίνουν στα χείλη φιλιά
και παλεύουνε στην τρικυμιά.
Ήρθε η έλλειψη πάλι,
σαν της θάλλασας κύμα, -που σε φέρνει και πίσω σε παίρνει,-
την ψυχή μου έχω κάνει ακρογυάλι,
να μου γράφεις, της ζώης σου, το ποίημα.
Λείπεις κάθε στιγμή,
και ζητώ πιο πολύ, από αυτό, που να έχω,μπορώ,
Λείπεις κάθε στιγμή,
και είσαι πάντα παρών, σε ότι νιώσω και σε ότι σκεφτώ.
Ξημερώνει η νύχτα,
τα κορμιά ξεκολλάνε, σαν τα πετάλα ενός λουλουδιού,
οι καρδιές μουρμουρίζουν, σιγανά κλαψουρίζουν
σαν παράπονο, μικρού παιδιού.
Μα εγώ ποτέ δεν σ'αφήνώ και σε έχω Θεό μου!
Και εσύ πάντα αγκάλια σου, είμαι μόνο δικός σου!
Ζούμε στο άπειρο και το παντού!
Σαγαπάω μωρό μου,
και αν κάνουμε λάθη
Είναι οι τρέλλες μικρού θεού.
Από όσα η αγάπη θα μάθει.
Αγάπη, παντώς καιρού.
