Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και το Ζήτημα του Αίματος
Όπως θα δείτε παρακάτω, η Αγία Γραφή εκφράζει την άποψη ότι το αίμα είναι ιερό (ιερός=ξεχωρισμένος για έναν ειδικό σκοπό). Αυτό συμβαίνει διότι ο ίδιος ο Δημιουργός αποφάσισε να το χρησιμοποιήσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Προσπάθησα να γράψω με απέρριτο τρόπο. Είναι πολλά, αλλά αξίζει να το διαβάσετε διότι πρόκειται για ζήτημα ύψιστης σημασίας.
Θα παραθέσω τα εδάφια στην νεοελληνική, διότι μερικοί ίσως έχουν δυσκολία να καταλάβουν την καθαρεύουσα. Εάν το επιθυμείτε, ζητήστε μου να τα γράψω και στην καθαρεύουσα. Αλλά ούτως ή άλλως μπορείτε να τα διαβάσετε στη δική σας Αγία Γραφή.
Κατ’ αρχάς, από την αρχή της ανθρώπινης δημιουργίας κατέστη σαφές ότι το αίμα στα μάτια του Θεού συμβόλιζε την ίδια τη ζωή. Όταν ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του τον Άβελ, ο Θεός του είπε: «Το αίμα του αδελφού σου κραυγάζει προς εμένα από τη γη».(Γένεσις 4:10) Το αίμα του Άβελ που βρισκόταν στη γη αντιπροσώπευε τη ζωή του, η οποία είχε χαθεί πρόωρα με βάναυσο τρόπο, και κραύγαζε προς τον Θεό για εκδίκηση.
Περίπου 15 αιώνες αργότερα, μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε, η ανθρωπότητα είχε ένα νέο ξεκίνημα με οκτώ ανθρώπους: τον Νώε, τους 3 γιους του, και τις συζύγους τους. Όταν αυτοί οι 8 βγήκαν από την Κιβωτό, ο Θεός αποκάλυψε περισσότερα σχετικά με την αξία που προσδίδει στη ζωή και στο αίμα.
Για πρώτη φορά επέτρεψε στους ανθρώπους να τρώνε κρέας ζώων, αλλά έθεσε έναν περιορισμό: «Κρέας με την ψυχή του—το αίμα του—δεν πρέπει να φάτε». (Γένεσις 9:4) Με αυτό τον τρόπο, ο Δημιουργός απαγόρευσε τη χρήση αίματος για τη διατήρηση της ζωής.
Αμέσως μετά, ο Θεός είπε: «Και, εκτός από αυτό, το αίμα σας των ψυχών σας θα ζητήσω πίσω… Όποιος χύσει αίμα ανθρώπου, από άνθρωπο θα χυθεί το αίμα του». (Γένεσις 9:5, 6)
Αυτή η δεύτερη εντολή σχετικά με το φόνο έδειξε ότι η προηγούμενη εντολή σχετικά με τη βρώση αίματος δεν ήταν μια απλή διαιτητική διάταξη. Περιλαμβανόταν μια ηθική αρχή. Για μια ακόμη φορά, ο Δημιουργός έδειξε ότι το αίμα αντιπροσωπεύει στα μάτια του την ίδια τη ζωή. Υπόψιν ότι αυτά τα λόγια ειπώθηκαν σε όλη τη ανθρωπότητα που υπήρχε τότε, και συνεπώς είναι δεσμευτική για όλους τους ανθρώπους.
Ιδιαίτερη σημασία έχει να προσέξουμε ότι ο Θεός δεν απαγόρευσε απλώς το φόνο. Απαγόρευσε την κακή χρήση του αίματος. Για ποιο λόγο;
Περίπου 800 χρόνια αργότερα, όταν ο Θεός έδωσε το Μωσαϊκό Νόμο, γύρω στο 1500 π.Χ., αποκάλυψε περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή και το αίμα.
Στα εδ. Λευτικό 17:12 ο δημιουργός επαναλαμβάνει την απαγόρευση για την βρώση αίματος. Αλλά στο προηγούμενο εδάφιο, στο Λευτικό 17:11, εξηγεί για πρώτη φορά το γιατί: «Διότι η ψυχή της σάρκας είναι στο αίμα, και εγώ ο ίδιος το έβαλα πάνω στο θυσιαστήριο για εσάς προκειμένου να γίνεται εξιλέωση για τις ψυχές σας, επειδή το αίμα είναι που κάνει εξιλέωση μέσω της ψυχής που είναι σε αυτό».
Ο Δημιουργός, λοιπόν, αποφάσισε να θεωρεί ότι το αίμα έχει εξέχουσα σημασία, ξεχωρίζοντάς το για μία ειδική χρήση η οποία θα μπορούσε να σώσει πολλές ζωές. Επρόκειτο να παίξει ζωτικό ρόλο στην κάλυψη αμαρτιών (εξιλέωση). Γι’ αυτό λοιπόν, υπό το Νόμο, η μόνη εξουσιοδοτημένη από τον Θεό χρήση του αίματος ήταν στο θυσιαστήριο, ώστε να γίνεται εξιλέωση για τις ζωές των ανθρώπων που εκζητούσαν τη συγχώρηση του Θεού.
Αναφερόμενος σε αυτό το χαρακτηριστικό του Νόμου, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Σχεδόν τα πάντα καθαρίζονται με αίμα σύμφωνα με το Νόμο, και αν δεν χυθεί αίμα δεν γίνεται συγχώρηση». (Εβραίους 9:22)
Παράλληλα, όμως, ο Παύλος έγραψε: «Δεν είναι δυνατόν το αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρεί αμαρτίες». (Εβραίους 10:1-4) Αυτό σημαίνει ότι οι θυσίες δεν έκαναν αναμάρτητο αυτόν που θυσίαζε. Οι θυσίες υπό τον Μωσαϊκό Νόμο ήταν απλώς συμβολικές, εξεικονιστικές. Τι εξεικόνιζαν;
Ρωμαίους 5:8: «Ενώ ήμασταν ακόμη αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για εμάς».
Πεθαίνοντας για εμάς, ο Χριστός προμήθευσε ένα λύτρο για την κάλυψη των αμαρτιών μας. Εκείνο το λύτρο αποτελεί επίκεντρο του Χριστιανικού αγγέλματος. (Ματθαίος 20:28)
ΑΡΑ, σύμφωνα με το εδ. Εφεσίους 1:7: «εν ω εχομεν την απολυτρωσιν δια του αιματος αυτου την αφεσιν των παραπτωματων κατα τον πλουτον της χαριτος αυτου»
Η φράση «του αίματός του» έχει ιδαίτερη σημασία. Απαιτούνταν περισσότερα από έναν θάνατο, ακόμα και αν επρόκειτο για το θάνατο του τέλειου ανθρώπου Ιησού. Αυτός εκπλήρωσε όσα προσκίαζε ο Νόμος, και ιδιαίτερα η Ημέρα της Εξιλέωσης. Εκείνη την ξεχωριστή ημέρα, σφάζονταν κάποια προσδιορισμένα ζώα. Κατόπιν ο αρχιερέας πήγαινε λίγο από το αίμα τους στα Άγια των Αγίων του ναού και το παρουσίαζε στον Θεό, σαν να βρισκόταν στην παρουσία του.
Ο Ιησούς εκπλήρωσε αυτό που προσκίαζε η Ημέρα της Εξιλέωσης. Κατ’ αρχάς, ο Παύλος ανέφερε ότι ο αρχιερέας του έμπαινε στα Άγια των Αγίων μία φορά το χρόνο με αίμα που προσφερόταν “για τον εαυτό του και για τις αμαρτίες που διέπραττε από άγνοια ο λαός”. (Εβραίους 9:6, 7)
Ο Παύλος γράφει: “Όταν ο Χριστός ήρθε ως αρχιερέας . . . , μπήκε, όχι με το αίμα τράγων και νεαρών ταύρων, αλλά με το δικό του αίμα, μία φορά για πάντα στον άγιο τόπο και εξασφάλισε αιώνια απελευθέρωση για εμάς. Διότι αν το αίμα τράγων και ταύρων . . . αγιάζει μέχρι του σημείου να καθαρίζεται η σάρκα, πόσο μάλλον το αίμα του Χριστού, ο οποίος μέσω αιώνιου πνεύματος πρόσφερε τον εαυτό του χωρίς ψεγάδι στον Θεό, θα καθαρίσει τη συνείδησή μας από νεκρά έργα για να αποδίδουμε ιερή υπηρεσία προς τον ζωντανό Θεό;”
Ο Ιησούς, λοιπόν, παρουσίασε στον Θεό την αξία του αίματός του.
Από όλα αυτά καταλαβαίνει κανείς ότι το αίμα έχει ιδιαίτερη σημασία στα μάτια του Θεού. Την ίδια σημασία θα πρέπει να έχει και για εμάς. Ο Δημιουργός, έχει το δικαίωμα να περιορίζει αυτά που οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν με το αίμα. Επειδή ενδιαφέρεται πολύ ακόμη και για τη δική μας ζωή, αποφάσισε να ξεχωρίσει το αίμα ώστε να χρησιμοποιηθεί με έναν πολύ σημαντικό τρόπο, το μόνο τρόπο που καθιστά δυνατή την αιώνια ζωή. Εκείνος ο τρόπος περιλάμβανε το πολύτιμο αίμα του Ιησού.
Συνεχίζω στο επόμενο λόγω του περιορισμού των λέξεων.
