Μου λες πως βλέπεις την αλήθεια, μα το ψέμα δεν πονά.
Έγινε ανάγκη η συνήθεια και ο έρωτας βραχνάς.
Μοιάζει η ζωή στα παραμύθια, σαν αυτά για τα παιδιά.
Κουρασμένη απ'τα ταξίδια τώρα σε ερείπια γυρνάς.
Σαν ταξιδιώτης που ονειρεύεται μέρη μακρινά.
Στα μονοπάτια σου χάνομαι, σε ψάχνω στα τυφλά.
Μείνε στο πλάϊ μου ως τα χαραμάτα...φοβάμαι.
Κι αν ονειρεύομαι πως χάνομαι μαζί σου, λυπάμαι.
Όπου θα χάνομαι, θα χάνεσαι κι εσύ μαζί μου.
Κι όταν απ' το όνειρο ξυπνάς, θα σβήνει η μορφή μου.
Ν' αντέχω μου έμαθα, να κρύβομαι, να φεύγω μακριά.
Κι αν τριγυρνώ στα παραμύθια της μοναξιάς, τα σκοτεινά.
Είναι που μπλέκομαι στα δίχτυα της ανάγκης σου ξανά.
Μη μου μιλάς για τη συνήθεια, μα για ταξίδια μακρινά.
Κι αν ιστορίες έπλασα και σου 'πα μια νυχτιά.
Στα παραμύθια της ζωής, ψέμα κι αλήθεια με πονά.
Φυσάει βοριάς και το κορμί μου παρασέρνει.
Και κάθε δάκρυ μου στο πλάϊ σου το φέρνει.
Να σου κρατάει συντροφιά, τις νύχτες που κοιμάσαι.
Και σαν ξυπνάς βροχή θα γίνεται...μα μη φοβάσαι...
Μελοποιημένο εδώ.....www.myspace.com/marinosp