Να μου χαρίσεις βρε σιωπή, δυο μελωμένα λόγια
να αγκαλιάσει τη στιγμή, αύρα θαλασσινή
Σκάντζα στη θλίψη σου ζήτω, με όνειρο βαρκάρη
μήπως γιατρέψω την πληγή και βρει η καρδιά λιμάνι
Βαρδάρης ‘γιναν τα όνειρα, η μοναξιά νταμάρι
στα αλισβερίσι της ψυχής, εστέρεψε το δάκρυ
Πως αγκαλιάζουν τις στιγμές, του πόνου οι ερημίτες
πως βλέπουνε τα όνειρα, μες της καρδιάς τους κρύπτες
Της μοναξιάς το φλάμπουρο, στα στήθη μου νετάρω
μήπως αδράξω τη στιγμή και βρω ξανά κουράγιο
Πως να ‘ταν τάχα η μορφή, που η καρδιά φοβάται
ακόμη και το δάκρυ της, για εκείνη να θυμάται
Να μου χαρίσεις βρε σιωπή, δυο μελωμένα λόγια
αραξοβόλι στην ψυχή, αύρα θαλασσινή
Σκάντζα στη θλίψη σου ζήτω, με όνειρο βαρκάρη
σ’ αυτή την αποθαλασσιά, μαλάγρα στην ανάγκη