Τώρα έτσι όπως καθόμαστε
κι οι δυο μας μουδιασμένοι
απείρως αβοήθητοι, νοσταλγικά χαμένοι,
αναδιπλώσου γύρω μου
και χόρεψε μαζί μου
αυτό το Βαλς της Λήθης.
Κι έτσι όπως πλέον βρίσκομαι
θολά μετανιωμένος,
τα βήματα σου φέρε μου
διστακτικά μπροστά μου
και τράβα με – κι ας αρνηθώ-
σ’ αυτό το Βαλς της Λήθης.
Και στην αρχή θα ‘ν’ άβολα,
Τα βήματα θα χάνω,
μα θα ΄ναι ωραίος ο χορός…
Πάρε λοιπόν το χέρι μου
και δέξου να 'σαι η ντάμα
Σ’ αυτό το Βαλς της Λήθης.