Τότε ήταν δηλαδή που αποφάσισες να κάνεις ό,τι είναι να κάνεις μόνη σου;
Προηγήθηκε μια πολύ άσχημη περίοδος διαμονής μου στη Πάτρα. Όταν έφτασε η ώρα να δηλώσω σχολή στις πανελλήνιες, η Πάτρα ήταν η πρώτη μου επιλογή. Ήθελα να πάω εκεί και να ζήσω όλη αυτή τη σκηνή, με τους Raining Pleasure τους Serpentine, τα live, ξέρεις, πήγα με σκοπό να κάνω πράγματα. Περνάω τελικά, και πηγαίνω με σκοπό να ζήσω το μουσικό όνειρο που μου είχε εντρυφήσει ο αδερφός μου. Τελικά εκείνη η χρονιά αποδείχθηκε η χειρότερη χρονιά της ζωής μου.
Γιατί, τι έγινε;
Τίποτα. Στη κυριολεξία. Την περίοδο που πήγα είχαν τελειώσει τα πάντα. Οι σκηνές για live είχαν κλείσει, oι Pleasure ήταν στα πρόθυρα διάλυσης, συναυλίες δεν γίνονταν πουθενά, το ΔΗΠΕΘΕ δεν έκανε παραστάσεις, προβάδικο δεν υπήρχε, το Rocky Racoon είχε αλλάξει διεύθυνση, στο Mods είχα βαρεθεί να ακούω το ίδιο playlist κάθε βράδυ, γενικά όλα βρίσκονταν σε μια παρακμή.
Οι Serpentine είχαν και αυτοί διαλυθεί;
Βασικά με τον αδερφό μου τσακωνόμουν συνέχεια. Ενώ παλιότερα είχαμε πολύ καλή επικοινωνία, από την περίοδο που έφυγε για να σπουδάσει στη Γαλλία πέρασαν αισίως 5 χρόνια. Όταν γύρισε όλα είχαν αλλάξει, εγώ είχα γίνει άλλος άνθρωπος, με άλλο χαρακτήρα, άλλο εγωισμό, άλλη αυτοπεποίθηση. Βλέποντας λοιπόν πως δεν είχα τίποτα να κάνω στη Πάτρα και αφού πήγαινα Αθήνα με τη πρώτη ευκαιρία που μου παρουσιάζονταν, αποφάσισα να κάνω τα χαρτιά μου και να γυρίσω πίσω. Και εκεί άρχισαν όλα να γίνονται όπως τα είχα ονειρευτεί. Έμενα μόνη σε δικό μου σπίτι, με όλα τα όργανα που ήθελα μέσα, είχα το αυτοκίνητό μου και ό,τι λεφτά μου έδιναν οι γονείς μου τα χάλαγα σε συναυλίες. Κάθε μέρα live, από το ΑΝ στο Μέγαρο Μουσικής…
Τότε άρχισες και τις live εμφανίσεις;
Nαι αρχικά έκανα συμμετοχές στους Relevant Box, τους αντίστοιχους My Wet Calvin, σήμερα.
Καλή μπάντα οι Relevant Box.
Ναι, εγώ ειδικά τότε τους είχα θεούς μου. Τους ήξερα από το 2003 και λίγο αργότερα μου είχαν ζητήσει να παίξω μαζί τους στο Spirit Café, τότε ήταν και η πρώτη φορά που τραγούδησα σε support μόνη μου. Καλά τότε με τον Λεωνίδα έρωτας τρελός, ακόμα τα έχουμε, αν και μετά από 35000 χωρισμούς. Anyway, παράλληλα έκανα συμμετοχές σε διάφορα live επειδή όλα αυτά τα χρόνια παίζοντας διάφορα όργανα, είχα γίνει κάπως γνωστή στο μουσικό κύκλωμα. Οπότε φαντάσου, ήμουν πρωτοετής φοιτήτρια, ζούσα σε σπίτι με διάφορα όργανα, είχα μάθει πλέον να παίζω μουσική και είχα άπειρο χρόνο. Έτσι άρχισα να ηχογραφώ δικά μου κομμάτια.
Ποιο ήταν το πρώτο που ηχογράφησες;
To Obsession. Το οποίο το είχα βάλει στον αδερφό και δεν πίστευε ότι το είχα γράψει εγώ.
Αυτό δεν είναι λίγο κάπως; Σκέψου όλες αυτές τις μπάντες, σαν τους Serpentine του αδερφού σου, που παλεύουν όλα αυτά τα χρόνια για να κάνουν κάτι που εσύ το έκανες, χωρίς καν να κουραστείς ιδιαίτερα.
…και λένε «ήρθε τώρα το μικρό, να μας πει τι;». Το έχω σκεφτεί ναι. Απλά από τις συμμετοχές μου σε διάφορα συγκροτήματα είχα κουραστεί να είμαι εκτελέστρια. Να μου λένε τι να κάνω και πώς να το κάνω. «Μην τραγουδάς τόσο αντρικά», «Η αγγλική σου προφορά είναι έντονη», «το ριφάκι μην το παίζεις έτσι», κάποια στιγμή βαρέθηκα να δέχομαι παρατηρήσεις. Και όταν διαλύθηκαν τα συγκροτήματα, από αντίδραση και μόνο αποφάσισα να τραγουδήσω μόνη μου, και όπως θέλω. Αντρικά, φάλτσα, με έγχορδα –κάτι που τους πρότεινα συνεχώς και το απέρριπταν.
Σαν να περίμενες την ευκαιρία να ξεφύγεις από όλο αυτό το κύκλωμα.
Ακριβώς. Απλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή, αφού έχω «κλέψει εμπειρίες», ικανότητα κτλ, για να κάνω κάτι δικό μου. Αν θέλεις τους εκμεταλλεύτηκα. Έφαγα 7 χρόνια να παίζω σε «ροκ» μπάντες, να κάνω live με σκισμένα παντελόνια σε μαγαζιά τύπου ΑΝ, και είπα τώρα θα περάσω στο άλλο άκρο. Θα σκάω με τουαλέτες, βιολιά, πιάνα λες και παίζω στο Μέγαρο. Η ειρωνεία είναι ότι αυτή η αντίθεση πέτυχε.
Τι μεσολάβησε από την στιγμή που αποφάσισες να βγεις μόνη σου ως Μόνικα μέχρι την κυκλοφορία του δίσκου;
Η όλη φάση ξεκίνησε το 2005 με το Live στο μικρό μουσικό θέατρο, όποτε και καθιερώθηκε το όνομά μου ως Μόνικα, χωρίς να το σχεδιάσω ιδιαίτερα, απλά με πήραν τηλέφωνο με ρώτησαν τι ήθελα να γράφει η αφίσα, και τους είπα βάλτε ό,τι θέλετε. Και βάλανε απλά το όνομά μου. Μετά έγινε η γιορτή της μουσικής που είχε και αυτή επιτυχία και ύστερα ήρθε το support στους Calexico που έπαιξε καθοριστικό ρόλο.
Πώς έκατσε αυτό;
Ο Τριανταφυλλίδης μου το χρώσταγε επειδή τελευταία στιγμή ακυρώθηκε η συμμετοχή μου στο live toy Antony.
Με τους Calexico πώς πήγε?
Μια χαρά, είναι πολύ γ**άτα άτομα, τα βρήκαμε αμέσως και κρατάμε μέχρι και σήμερα επαφές. Μάλλον γιατί εκτίμησαν το γεγονός ότι ήμουν τρελά άνετη μαζί τους, δεν τους αντιμετώπιζα σαν «Calexico» αλλά σαν παρέα.
Και μετά άρχισαν τα free press...
Nαι, και οι απανωτές συνεντεύξεις παντού. Το οποίο όπως σου είπα αρχικά είχε την πλάκα του αλλά από κάποιο σημείο και μετά ήταν άτοπο. Θέλω να πω δεν είχα κάτι παραπάνω να δηλώσω, έλεγα τα ίδια. Όποτε αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη συναυλία στο Gagarin και μετά να σκεφτώ το επόμενό μου βήμα. Θα συνεχίσω με δίσκο ή απλά θα περιφέρομαι από εδώ και από κει μέχρι το όλο θέμα να σβήσει από μόνο του.
Δεν είχες σκεφτεί μέχρι τότε την προοπτική της δισκογραφίας;
Όχι καθόλου, δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Άσε που θεωρούσα πως δεν έχει σημασία να κάνεις ένα δίσκο απλά για να τον κάνεις. Υπάρχουν πολλές μπάντες που έχουν 2 και τρεις δίσκους που είναι χάλια και δεν τους έχει ακούσει κανένας. Αν το έκανα θα έπρεπε να είναι ακριβώς όπως το είχα φανταστεί, με χορωδίες, ενορχηστρώσεις κτλ. Και έτσι αποφάσισα να την ψάξω…
Σου έκαναν πρόταση μεγάλες δισκογραφικές;
Ναι, Sony, EMI όλοι, πολλά ραντεβού…
Και πώς και δεν έκατσε με κάποια από αυτές;
Δεν μ’ αρέσει η κατάσταση που επικρατεί στις πολυεθνικές. Πέρα από το γεγονός ότι οι πιο πολλές στηρίζονται σε «καλλιτέχνες» σαν την Παπαρίζου ας πούμε, υπήρχε δυσκολία στη επικοινωνία. Συνέχεια ραντεβού και συζητήσεις επί των συζητήσεων με άτομα που την επόμενη βδομάδα μπορεί να έχουν απολυθεί. Γραφειοκρατία, καθυστέρηση και πλήρης ασυνεννοησία. Οι περισσότεροι από αυτούς μου έλεγαν να γράψω εγώ το δίσκο και αυτοί θα αναλάμβαναν την προώθηση. Και σκεφτόμουνα, με τι μεράκι θα ασχοληθεί κάποιος με κάτι πάνω στο οποίο δεν γνωρίζει και δεν έχει δουλέψει καθόλου; Το όλο θέμα μου έκανε πολύ «εμπόριο» και εγώ δεν ήθελα να κάνω εμπόριο. Ήθελα να βγάλω τα απωθημένα μου, την ορχήστρα μου, τα πάντα και ας μην πουλήσει, αρκεί να υπάρχει κάποιος από πάνω μου που με καταλαβαίνει.
Kαι έτσι προέκυψε η Archangel.
Ναι. Τα παιδιά αρχικά με προσέγγισαν για μια συνεργασία σχετικά με συναυλίες και τέτοια, μετά μιλήσαμε, μου είπαν πόσο τους άρεσε η δουλειά μου και πως ήταν διατεθειμένοι να επενδύσουν πάνω μου, τους είπα τι θέλω, συμφώνησαν σε όλα και έτσι αρχίσαμε τις διαδικασίες για τον δίσκο.
Η οποία Archangel είναι μικρή εταιρεία, έτσι;
Nαι, εκείνη την περίοδο είχε μόνο τον Παυλίδη και τις Ρόδες.
Μου φαίνεται πολύ περίεργο μια τόσο μικρή εταιρεία να αναλάβει ένα τέτοιο project. Πρέπει να έριξαν πολλά λεφτά.
Ναι, πραγματικά πολλά λεφτά. Το master στη Νέα Υόρκη, η συνεργασία με τον Ian Caple ειδικά, εκείνος ήθελε για κάθε 20λεπτο 5 χιλιάρικα! Νομίζω πως είναι από τις ακριβότερες παραγωγές που έχουν γίνει στην Ελλάδα. Σε αυτό το ύφος σίγουρα.
......συνεχίζεται
