Είχες στο βλέμμα σου τη λάμψη του ασημιού
κι αγάπης δείγματα
έκανα αγώνα να σου λύσω του κορμιού
τα τόσα αινίγματα
κι είπα μορφή να αποκτήσω αγεριού
στην πρώτη σου άρνηση
και να σ’ αφήσω σαν σκιά του φεγγαριού
σε περιπλάνηση
Μα πως τα λόγια τα καυτά του σ’ αγαπώ
να κατρακύλαγα
νόμιζα μάτια μου στα δυό πως θα κοπώ
αν δεν σε φίλαγα
Πως της καρδιάς δεν θα γινώ ξανά φονιάς,
για σένα ορκίστηκα
μα με το «γεια», βρήκα κελί της λησμονιάς
και φυλακίστηκα
Τώρα τον έρωτα διαβάζω με κεριά,
σαν μυθιστόρημα
βλέπω τα λάθη που ‘χα κάνει τα βαριά
νιάτα μου ανώριμα.
Κι αφού δεν βγήκαν τα όνειρά μας τα κρυφά
και τ’ αφανέρωτα
πες στην καρδιά σου, με απληστία να ρουφά
τον Άγιο Έρωτα
