Θα γίνουν κάποτε τα σώματα αγνώριστα στο σύθαμπο
στης ζήσης το βασίλεμα θα μοιάζουν να ‘ναι ξένα
ας είχαν κάποτε βρεθεί κοντά, ας ήταν ενωμένα
θα ‘χουν αλλάξει από της λήθης το ποτάμι το θαμπό
κι από το χρόνο που όπως λένε όλα τα γιατρεύει
αυτοί που δεν πληγώθηκαν ποτέ το λένε
κι όσοι δεν αναγκάστηκαν στα σκοτεινά να κλαίνε.
Όμως παρ’ όλη την απόσταση η αγάπη θα θεριεύει
αν ήταν δυνατό ποτέ το άπειρο να πληθύνει
ή μήπως το απέραντο να μεγαλώσει κι άλλο
και οι ψυχές θα έχουνε κάποιο κρυφό σινιάλο
και πάντα θα γνωρίζονται με ανέπαφη τη μνήμη
σα να ‘ταν χθες που έγινε το πρώτο άγγιγμά τους
η πρώτη εκείνη επαφή που ακόμα τις ενώνει,
ας ξεχαστούν τα σώματα, ας φεύγουνε οι χρόνοι
η μνήμη αντέχει εφτά ζωές κι άλλους εφτά θανάτους
