Έπος, κατ' εμέ ισάξιο του Oceanic χωρίς ευτυχώς πισωγύρισμα, εξελίσσονται δλδ και φαίνεται. Απο Hall of the Dead (κλασσικότατο στιβαρό Isis κομμάτι) και την Nintendo εισαγωγή του Ghost Key, μέχρι το Stone To Wake A Serpent και το τελείωμα του album Threshold of Transformation, βυθίζεσαι στην γνωστή αίσθηση των δίσκων τους, πλέεις μέσα σε νερό, άλοτε ηρεμείς με τα καθαρά του Aaron, άλλες φορές πνίγεσαι απο την φόρα και τον θυμό που βγάζει το λαρύγγι του στα brutal, άλλες πωρώνεσαι με την μάζα του ήχου που βγαίνει απο το σύνολο.
Μόλις 6 κομμάτια + 1 ambient του ενός λεπτού/interlude, κάτι που μου άρεσε πολύ: Έχουν περάσει 3 χρόνια αλλά δεν προσπάθησαν να το πιέσουν, έβγαλαν ένα σύνολο απίστευτα δεμένο και μεστό χωρίς ανούσια γεμίσματα, με πολύ ωραίες ιδέες που συνδυάζουν νομίζω το Absence of Truth και τα Oceanic/Panopticon. Μακάρι (και είμαι σίγουρος οτι θα γίνει) να περάσουν πάλι απο εδώ. H τελευταία φορά ήταν εκπληκτική.
Τέλος, κάτι που παρατήρησα: Stone To Wake A Serpent, προς το τέλος γύρω στο 6.05 συγκεκριμένα, σκάει μια "κατσαβιδωτή" στοιχειωμένη κιθάρα που είναι ΙΔΙΑ σαν φράση με ενα "riff" απο το Sleep των Godspeed You! Black Emperor (πολύ πολύ χαρακτηριστικό, όποιος το 'χει λιώσει θα καταλάβει αμέσως τι εννοώ, ξεκινάει απαλά στην αρχή 2ο λεπτό και συνεχίζεται με τρελή κορύφωση μέχρι και το τέλος του movement).
