Να μαι και γω αργά εδώ και αφού είδα παρεούλα μεγάλη, κάθομαι και διαβάζω
το ποίημά σου. Και εύχομαι να μην αφορούσε κανέναν! Οπως και κάποια από αυτά που γράφω, και γράφουμε όλοι!
Ευχή! Ουτε ένας στίχος! Ουτε ένα όνειρο χαμένο,ούτε μια ρυτίδα...
Αλλά τότε, στ` αλήθεια, δεν ξέρω τι θα γινόταν οι λέξεις, και συ πού θα τις έβαζες τόσο όμορφα και τι θα περιέγραφες
τόσο νοσταλγικά. Και τι θα γινόταν οι στίχοι, η ποίηση, η μουσική.
Κι αν ήταν να μας είναι αχρείαστα όμορφα σαν αυτό ποιήματα, αχρείαστες οι λέξεις, και οι στίχοι και οι νότες, τότε δεν ξέρω
η ζωή πως θα ήταν...