εδώ είναι οι αποψεις μου,για όσους ενδιαφέρονται...
Λόγια τελειό-φυτων ή αλλιώς ο δρόμος για την ''επιτυχία''Με αφορμή αυτό το άρθρο που παραθέτω παρακάτω αποφάσισα να γράψω κι εγώ τις σκέψεις μου για το θέμα,και όχι μόνο...
Το άρθρο σε γενικές γραμμές αναφέρεται στις τελευταίες μέρες πριν τις Πανελλαδικές εξετάσεις,όπου η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών παρακολουθούν εντατικά τα μαθήματα του φροντιστηρίου,με αποτέλεσμα οι σχολικές αίθουσες να μένουν άδειες. Η «νόμιμη» -από πλευρά απουσιών για τους μαθητές - κατάσταση αποτελεί ένα αναγκαίο κακό που προβάλλει όμως την υποτίμηση του δημόσιου σχολείου.
Και εδώ θέλω να σταθώ...Είναι ντροπή μέσα από ένα άρθρο να παρουσιάζεται απλά αυτή η κατάσταση χωρίς να σχολιάζεται...
Τα λόγια των μαθητών είναι τα ακόλουθα...
«Κράτησα τις απουσίες μου για μετά το Πάσχα. Πλέον το να πας στην τάξη θεωρείται χαμένος χρόνος. Δεν μας προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Στο σπίτι κάνουμε καλύτερη δουλειά. Αλλωστε, περισσότεροι από το 40% των μαθητών της τάξης μου δεν πάνε για μάθημα πια»
«Οι μαθητές προ των Πανελλαδικών επινοούμε διάφορους τρόπους προκειμένου να βρούμε χρόνο για διάβασμα στο σπίτι και επαναλήψεις με διαγωνίσματα στο φροντιστήριο. Κάποιοι πηγαίνουν σχολείο και παρακολουθούν μόνο τα μαθήματα Κατεύθυνσης που είναι 2-3 ώρες την ημέρα και άλλοι προσέρχονται μόνο τις πρώτες πρωινές ώρες. Οι καθηγητές δεν μπορούν παρά να κάνουν τα στραβά μάτια»
«Δυστυχώς, όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, οι καθηγητές του σχολείου δεν ενδιαφέρονται τόσο για το τι θα μάθουμε. Δείχνουν κουρασμένοι και βαριεστημένοι. Πώς να μας βοηθήσουν αυτές τις κρίσιμες ώρες. Γι αυτό και εμείς δεν έχουμε λόγο πια να χάνουμε χρόνο στην τάξη»
«Κάνουμε μέχρι και 16 ώρες την εβδομάδα φροντιστήριο. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Το σχολείο δεν προσφέρει αυτά που χρειαζόμαστε και οι Πανελλαδικές εξετάσεις καθορίζουν, δυστυχώς, ολόκληρη τη ζωή μας. Μια αποτυχία μάς γυρίζει πίσω. Δεν έχουμε περιθώρια για τέτοια λάθη».
Μέσα από αυτές τις δηλώσεις φαίνεται η «σαπίλα» της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Οι μαθητές έχουν απαξιώσει πλήρως το σχολείο και τους καθηγητές τους (αν και δεν τους αδικώ).
Μετά λύπης μου είδα συνομηλίκους μου να λένε ότι οι εξετάσεις θα κρίνουν ολόκληρη τη ζωή τους. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι η χειρότερη απόρροια του συστήματος. Δηλαδή, μια ενδεχόμενη αποτυχία στις εξετάσεις εξισώνεται με μία αυριανή μέτρια ποιότητα ζωής; Ποιός γέννησε αυτές τις αντιλήψεις; Ποιός έμαθε στα παιδιά να ψηφίζουν υπέρ των καταλήψεων μόνο και μόνο για να επωφεληθούν από το κλείσιμο του σχολείου και για να έχουν χρόνο να διαβάσουν για το φροντιστήριο;
Σε αυτές τις δηλώσεις βλέπω ένα δυσάρεστο βόλεμα. Φυσικά μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά πώς έχει διάθεση κανείς να αλλάξει αυτό που ζει όταν πηγαίνει -με τα καθορισμένα από άλλους- «πρέπει» του συστήματος; Δε θέλω να αναφερθώ σε κλισέ εκφράσεις, αλλά το μέλλον μας πρέπει να το αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι, και όχι η αγορά εργασίας.
Τελικώς φαντάζομαι ότι όλα τα σχολικά μας χρόνια,και ιδιαίτερα αυτά του Λυκείου είναι μια πορεία για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Τρία χρόνια άγχους, δύο βδομάδες αγωνίας,πολλές ώρες διαβάσματος και ένας κακός ανταγωνισμός μεταξύ μας στη λογική του «θα βγάλω καλύτερο βαθμό από τον διπλανό μου.». Μερική ή ολική στέρηση των ασχολιών που μας γεμίζουν πραγματικά. Ακούμε γονείς να λένε,τουλάχιστον εμένα έτσι μου ’λεγαν: «Είσαι κουρασμένος για διάβασμα αλλά για να παίξεις κιθάρα δεν είσαι;» Όχι,γιατί το πρώτο με καθίζει σε μια καρέκλα,ενώ το δεύτερο εκτονώνει!
Σε όλη αυτή τη «γιορτή» έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε και το ρόλο των ΜΜΕ. Ξαφνικά κάθε Μάιο όλα τα δελτία ειδήσεων θυμούνται ότι υπάρχει και η γενιά μας. Όλοι αυτοί που μας δίνουν «κουράγιο για το δύσκολο δρόμο των εξετάσεων» είναι οι ίδιοι που πριν μερικούς μήνες μας κριτικάρουν όταν διεκδικούμε τα δικαιώματά μας στους δρόμους. Είναι αυτοί που άλλοτε μας αποκαλούσαν κωλόπαιδα,και με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου δηλώναν μαζί μας.
Ας καταννοήσουμε λοιπόν ότι εμείς έχουμε τη δύναμη και όχι αυτοί. Και ας το καταννοήσουμε όσο είναι καιρός,απαλλαγμένοι από κομματικά ιδεολογικά Dachau και χρώματα. Να μη μεγαλώσουμε μπροστά σε μία τηλεόραση,ώντας άβουλα και παθητικά έρμαιά τους.
Εδώ το εν λόγω άρθρο
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&tag=8470&pubid=3072763
