Θα μου επιτρέψεις φίλε Γιώργο να απαντήσω, μιας και τώρα το είδα, με δυο στιχάκια.
Η γυναίκα φίλε μου
μπέσα δεν έχει,
θα σε προδώσει
και πέρα βρέχει.
Κι’ αν καταφέρει
θα σε γελάσει,
με ψεύτικα δάκρυα
θα τα σκεπάσει.
Τα κλειδιά της καρδιάς της
παντού σκορπισμένα,
που όσο κι’ αν ψάξεις,
δε βρίσκεις κανένα.
Και είναι δύσκολο
να σου πετύχει,
η ντάμα κούπα
κι’ αυτή στη τύχη.
Κι’ εμείς τα κορόιδα
γι’ αυτή πολεμάμε
κι’ όλα τα λάφυρα
σ’ εκείνη τα πάμε.
