ΠΑΡΑΜΙΛΩ
(Αφιερωμένο, στο Νικόλα Άσιμο, το Νίκο Πουλαντζά και σε όλους όσους επέλεξαν την αξιοπρεπή "φυγή", απ' τον ανέντιμο συμβιβασμό!)
Καυτές ανάσες πανικού, με σημαδεύουνε,
κραυγές θανάτου, το μυαλό μου εξουσιάζουν.
Μη μου μιλάς λοιπόν, τα λόγια περιττεύουνε,
τυφλές πυξίδες, την πορεία μου χαράζουν.
Στοιχειώνει ο νους, από αδιάφανα οράματα,
λέξεις κενές, κι ετοιμοθάνατες ελπίδες.
Πάει καιρός, που δεν πιστεύω πιά, στα θαύματα,
της άμυνάς μου, χαλαρώσαν οι ασπίδες.
Παραμιλώ, κρατώντας όνειρα εξόριστα,
αφορισμένα, απ’ ανθρώπους κι από νόμους.
Με δυναστεύουν, μένουν δίπλα μου αχώριστα,
κλείνοντας βάναυσα, της διαφυγής τους δρόμους.
(Ρ)
Βαρύ φορτίο, μου εμπιστεύθηκε ο Αθάνατος!
Ίσως τρελαίνομαι, ίσως ξαναγεννιέμαι!
Μια στο καρφί, λοιπόν, και όποιον πάρει ο θάνατος,
ή μια στο πέταλο, σαλτάρω ή κρεμιέμαι!
