Φόνισσα νύχτα που με πας και μ’ ανατρέπεις
σε ποιους γιαλούς λεκέδες πλένεις για το χτες,
γιατί θυσίες στους βωμούς σου επιτρέπεις;
Φόνισσα νύχτα είναι οι λάμψεις σου φριχτές
Θ’ ανταποδώσω το φεγγάρι σου με βέλος
έστω κι αν τ’ όνειρο σε μπόρα έχει βραχεί
για σένα πάντα η αρχή είναι το τέλος
για μένα πάντα κάθε τέλος σου κι αρχή
Φόνισσα νύχτα γιατί στήνεις τις κρεμάλες
και ταλαντεύονται στο δέντρο σου παιδιά
πες για ποιες μάχες σπαρταράς, ψάχνοντας κι άλλες
ποιοι δεν σου κόβουν τα φριχτά σου τα κλαδιά;
Θα τα ραντίσω τα σκοτάδια σου με βία
ή θα τα κλείσω σ’ ενός Άδη φυλακές.
Φόνισσα νύχτα, ξέρω τα ‘χεις με τον Δία,
μα τα όνειρά μου πες μου χρόνια γιατί καις;
22.06.09
