Οξύγωνοι οι πύργοι της Ζυρίχης
στις άκρες των νερών τα ουράνια σχίζουν
μα εμένα την ψυχή μου πλημμυρίζουν
παλίμβολα τα πλήγματα της τύχης.
Μια νύχτα σκοτεινή θα με πετύχεις
σε δρόμους που όσ’ ηττήθηκαν βαδίζουν,
τα μάτια σου ξανά θα λαμπυρίζουν,
δυό άστρα που μ’ αυτά με κατατρύχεις.
Κι αν τώρα δεν μιλάς θα μου μιλήσεις
κρυφά η φανερά με κάποια λύπη,
την έπαρση μ’ ευγένεια θα ντύσεις
κι η πρώτη σου απόσταση θα λείπει.
Λοξό θα ρίξεις το γαλάζιο βλέμμα
κι η μαύρη μου καρδιά θα στάξει αίμα.
Ζυρίχη – Θεσσαλονίκη
Μάιος 2009 μ.Χ.
Tο παραπάνω σοννέτο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό iamvos art (άνοιξη - καλοκαίρι 2009)
