γεια
Πρωτα απο ολα σας ευχαριστω που το διαβασατε!!Αν προσπαθω να μην απανταω στα σχολια για να μην φερνω στην αρχη της σελιδας παλια θεματα
θα ηθελα να πω κατι σχετικα με τον Λυκο μιας και απο οτι ειδα δεν αρεσε η αρχη του.
Εχω παρατηρηση οτι οσο περισσοτερο δουλευω ενα ποιημα τοσο λιγοτερο αρεσει αλλα τον Λυκο θα τον υπερασπιστω
Πολυ σωστα και οι δυο ειπατε πως δεν κολλαει η αρχη με το τελος. Αυτο εγινε για τρεις λογους.
α)οντως ηθελα να το κανω να αρχιζει σαν παιδικο τραγουδακι και να τελειωνει με αιμα.Ειχα την αισθηση οτι αυτο θα το εκανε λιγο πιο δυνατο. Θα το εκανε σε πρωτη αναγνωση "παραξενο" σαν να ακους ενα τραγουδακι ελαφρυ και σαχλο και σιγα σιγα να αρχιζουν να παραμορφονονται οι νοτες και να γινονται κραυγες πανικου.Αυτο μαλλον δεν το πετυχα απο οτι καταλαβαινω.Οκ.
β)Μου αρεσει με καποιον τροπο στο τελος του ποιηματος να γινεται μια αναφορα στην αρχη. Αμεσα ή εμμεσα. Για εμενα και η αντιθεση ειναι αναφορα.Το οτι η αρχη ειναι τοσο "φλυαρη" ενο το τελος τοσο αποτομο κατα καποιο τροπο οριοθετει την ολη ιστορια. Δειχνει οτι στο μεταξυ για να αλλαξει τοσο δραματικα το ποιημα κατι σημαντικο μεσολαβησε.
γ)Το σημαντικοτερο.Το ποιημα για εμενα δεν χωριζεται σε δυο μερη.Αλλα σε πολυ περισσοτερα.
Ξεκιναει με μια παιδικη αφελεια
"Αυτη ειναι η ιστορια ενος λυκου
αυτη ειναι η ιστορια ενος λυκου
ανοιξτε τα αφτια σας καλα
γιατι αυτη εδω ειναι η ιστορια ενος λυκου!!" - σαν τραγουδι γραμμενο απο ενα παιδι
μετα γινεται "ρομαντικο"
Στο μικρο μας χωριο η ζωη
σιγανη,
πιο μικρη κι απο αγγιγμα
της βροχης στο χορταρι που ανθιζει
τους κυκλους μετρουσε
σε αδειασματα
κι οπτασιες στα νερα της Σεληνης. - στπ στυλ παλιομοδιτικου σονετου ερωτευμενου εφηβου
μετα ξαφνικα κουραζεται και γεμιζει πληγες
Καθε ημερα μια ευθεια γραμμη
σαν ουλη
στην σειρα σ'ενα ιδιομορφο χαραγμα
που πληγες μοναχά συμβολιζει
και αν το μπορουσε
θα σου ελεγε μακρια μας να μεινεις. -σαν λογος ενος κουρασμενου απο τις ημερες αντρα
και φτανει η στιγμη της συνειδητοποιησης οπου ολα σοβαρευουν "αποτομα" και γινονται μαλιστα τοσο σοβαρα που δεν σηκωνουν ομοιοκαταληξιες και μετρα.
"Μα εσυ δεν το ακουσες.
Και βρεθηκες αφημενος στην μεση της πλατειας νηστικος και δαρμενος.
"Ενας λυκος" ειπανε καποτε
και ετρεξαν τα πληθη να σε δουν.
Σε βρηκανε γέρο.Κιτρινισμενο κι αρρωστο
χωρις την προβια και φαγωμενα τα αυτια σου.
Οι χωρικοι γελασανε δυνατα.
Σου κρεμασανε μια σημαια στην ουρα και σε βαψανε
κατασπρο
και θα ταν αστειο." - η στιγμη που κοιτας γυρω σου και καταλαβαινεις που εισαι. Και ενω ολα δειχνουν πως εχεις τελειωσει μια ελαφρα ειρωνια στον τελευταιο στιχο σε κραταει ζωντανο.
ωσπου στο τελος
"
Αν η μπογια δεν εφευγε
οταν μετα
του ξεσκιζες τις σαρκες.
Και ησουν πια κοκκινος.
Και ησουνα Λυκος."
Με αλλα λογια το ποιηματακι μου χωριζεται σε καποια μερη ετσι ωστε υπογεια να συμπληρωσει αυτα που γραφονται.
Δηλαδη ο Λυκος παρουσιαζεται ξαφνικα στο χωριο.Ποιο ειναι το παρελθον του?
Αυτο που πραγματικα ηθελα να κανω ειναι να διηγηθω ή καλυτερα να κανω τον αναγνωστη να αισθανθει το παρελθον του Λυκου με εναν πολυ πολυ καλα κρυμμενο τροπο...Ενα περασμα απο μια αθωα παιδικη ηλικια...μια ρομαντικη εφηβεια...μια ζορικη ενηλικιωση...και να μαστε ξαφνικα στην μεση της πλατειας του χωριου να συνειδητοποιουμε τι ειμαστε...
Δεν ξερω αν βγαζετε ακρη απο τα οσα γραφω...Η αληθεια ειναι οτι στεναχωριεμαι λιγο που δεν περασε καθολου αυτο γιατι μου αρεσε σαν ιδεα....
Παρολαυτα ακομα και ετσι εμενα μου αρεσει και αν θελετε να ξερετε δε σας πεφτει και λογος
Σοβαρα παντως ευχαριστω για τα σχολια και θα τα λαβω υπ οψιν κυριοι!!
