Ένα παραμύθι μου ψιθύρισε ένας γρίλος
για την νιότη που χάθηκ' ένα βράδυ,
για μια στερνή έμπνευση
που χε ένα κακό ξωτικό του Άδη.
Αν τα λόγια μου δεν είναι αρκετά
ρωτήστε τη χορεύτρια του πόνου
μήπως κείνη σας τα κάνει πιστευτά
χωρεύοντας στη μνήμη του πόνου.
Μην τη ρωτήσετε για έρωτα μονάχα
γιατί τα κλάματα δίχως νροπή θα βάλλει,
και τότε θα λέγατε τα δάκρυα να χα
τη νιότη να φερνα για λίγο πίσω πάλι.
Όπως διηγούταν στα κρυφά άλλος ένας θρύλος,
ζωγραφιά ήταν με περισσή χάρη,
που την πνοή δώρισε
σε πολύτιμο μα φθονερό πετράδι.
Τη βραδιά κείνη οι Μοίρες στα χαρτιά
τη νιότη παίξαν δίχως σθενος λόγου
ούτε δείλιασαν με τα αναφιλητά
μα ούτε με τον φόβο του αλόγου.
Ενός αλόγου που η θύμηση μονάχα
ακόμη και σε Θεούς τον φόβο θα βγάλει
μακάρι να το ξερα αρσενικό να χα,
να ρίξω κι'ο Χάρος σ'αυτές να παραβάλλει.
Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω,
μονάχα πως χάθηκε η νιότη
αν δείτε πουθενά τον ιππότη
να του πείτε πως η νιότη δεν πεθαίνει
μονάχα κοιμάται κ για λίγο περιμένει
να ρθει να της δώσει το φιλί
για να ξανα-αναστηθεί.!
