Οι Blind Guardian αποτελούν για μένα ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του metal όχι μόνο λόγω των ποιοτικών δίσκων που κυκλοφορούν ανά συνεπή χρονικά διαστήματα, αλλά διότι ακόμα και να μην σου αρέσει κάποιος δίσκος τους, δεν μπορείς να μη παραδεχθείς ότι χύνουν τόνους ιδρώτα σε κάθε recording session.. Όλοι τους οι δίσκοι είναι δουλεμένοι στην εντέλεια και αρκεί μόνο κάποιος να ακούσει τα απίστευτου αριθμού και ποικιλίας layers των φωνητικών ή τα 5-6 διαφορετικά solos του Olbrich σε κάθε κομμάτι..
Το συγκεκριμένο δίσκο τον είχα πρωτακούσει αρχές Αυγούστου χωρίς να μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση.. Αν και δεν είχα προλάβει παρά μόνο 2 αποσπασματικές ακροάσεις πίστευα και εγώ αυτό που έγραψε ο
Kamelot ότι έλειπε το κομμάτι εκείνο που θα βάλεις να παίζει back to back 5 φορές.. Για παράδειγμα στο Tales έλιωνες άνετα το Lost in the Twilight Hall, το Imaginations είχε 2-3 κομμάτια (I'm Alive, Bright Eyes, The Script for my Requiem) που ήταν πραγματικά απίστευτης ποιότητας, στο Nightfall έπαιζες όλο το δίσκο, στο Twist έβαζες το Fly, κλπ..
Η "μοίρα" το έφερε τελικά το συγκεκριμένο δισκάκι να μπει στο ipod μου και στις διακοπές να το ακούσω αρκετές φορές.. Αν και για χάρη του θυσίασα την ανάγνωση ενός πολύ καλού βιβλίου περί μίξης, το Edge αποδείχθηκε αρκετά καλό και σίγουρα ξεπέρασε τα standards που έχουμε συνηθίσει να θέτουν οι BG..
Εν ολίγοις:
Sacred Worlds: Απλά ακούστε το.. Ποτέ δεν περίμενα να ακούσω μια τόσο έυπεπτη, μα συνάμα σωστά δομημένη ορχήστρα σε ένα metal δίσκο.. Δεν μιλάμε εδώ για ορχηστρικά patchworks τύπου Kamen στο S&M.. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κονσέρτο για ηλεκτρική μπάντα.. Δεν υπάρχουν λόγια..
Tanelorn: Δυστυχώς οι BG επέλεξαν μόνο το πρώτο και το τελευταίο κομμάτι να συνοδεύονται από ορχήστρα οπότε τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου ακούγονται λίγο "γυμνά".. Παρόλα αυτά το Tanelorn έχει πορωτικό refrain και ακούγεται ευχάριστα.. Θυμίζει λίγο 90s..
Road of no Release: To Road είναι μια προσπάθεια της μπάντας να αποδώσει φόρο τιμής σε ένα δίσκο που τους μεγένθυνε σε τεράστιο βαθμό το κοινό τους.. Μιλάμε βέβαια για το Nightfall in Middle Earth και τους στίχους-αφηγήσεις του Sismarillion.. Η συνθετική φόρμα θυμίζει πάρα πολύ τα κομμάτια αυτού του δίσκου, απαρτιζόμενη από πολλές γέφυρες, πολλά verses, πολλές αλλαγές ρυθμού και λοιπά.. Το refrain είναι αρκετά "λυπητερό" με το πιάνο να του δίνει μια μοναδική πινελιά..
Ride Into Obsession: Το πρώτο κλασικό power κομμάτι.. Δίκαση στο τέρμα και κοφτερά riffs.. Ίσως το πρώτο κομμάτι του δίσκου που σε κάνει να ψάξεις τους στίχους για να το τραγουδήσεις..
Curse my Name: Αρχίζει με μεσαιωνικό μοτίβο, αλλά μετά απογειώνεται.. Ενορχήστρωση και μίξη για σεμινάριο! Η φωνή του Hansi δίνει ρέστα.. Μετα το Sacred Worlds, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου..
Valkyries: Πολύ δυνατό refrain, αλλά πέραν τούτου δεν μπορώ να βρω κάποιο άλλο σημείο του κομματιού που να με κάνει να το ξανακούσω ιδιαίτερα ευχάριστα..
Control the Divine: Η ακουστική στη γέφυρα φέρνει αρκετές αναμνήσεις στο νού (βλ. Somewhere far beyond), αλλά το κομμάτι σε γενικές γραμμές είναι μέτριο..
War of the Thrones: Ένα απλό κομμάτι με ιδιαίτερα ευχάριστο και αισιόδοξο refrain.. Προσωπικά δεν μου "είπε" πολλά πράγματα.. Θα μπορούσε και να λείπει από το δίσκο..
A Voice in the Dark: Εκεί που έχεις πιστέψει ότι μετά από τα αδύναμα Control και War ο δίσκος έχει τελειώσει, έρχεται το Voice για να σε κάνει να δεχθείς για ακόμα μια φορά ότι όταν μιλάμε για γερμανικό power οι BG είναι το πρώτο συγκρότημα που σου έρχεται στο μυαλό.. Κλασικό power κομμάτι με δυνατό refrain και γρήγορα riffs.. Παρόλα αυτά δεν το βαπτίζεις "δυναμίτη".. Κάτι του λείπει..
Wheel of Time:
Ή αλλιώς η επιστροφή της ορχήστρας.. Η μόνη διαφορά με το πρώτο κομμάτι είναι ότι η ενορχήστρωση αυτή τη φορά είναι λίγο επιτηδευμένη και όχι τόσο ανάλαφρη όσο του πρώτου κομματιού με τα parts των βιολιών να είναι πολύ πυκνογραμμένα.. Δεν έκανα δα και αρμονική ανάλυση, αλλά κάποια ορχηστρικά σημεία μου ακούγονται λίγο off.. Πολύ ωραίο σημείο, κάπου στο μέσο του κομματιού, όπου το mood γίνεται πολύ ανατολίτικο (προσωπικά αν ήμουν σπίτι θα έβαζα για λιγο κάποια saves του Diablo 2 στα levels της ερήμου

).. Γενικά το κομμάτι είναι εντυπωσιακό, καλογραμμένο αλλά δεν είναι Sacred Worlds..
Γενικά ο δίσκος είναι αρκετά καλύτερος από το A Night at the Opera, ενώ κινείται στα ίδια επίπεδα (ίσως λίγο πιο κάτω) με το Twist in the Myth.. Ακούγεται πάντως ευχάριστα και όντως βάζει δυνατή υποψηφιότητα για δίσκος της χρονιάς στο power παρακλάδι..