Μες το τραγούδι του φονιά,
της στοιχειωμένης σφαίρας,
ακούστηκε ένας σπαραγμός
και ρίζωσε στο χώρο,
σε κάποια απόμερη γωνιά
καταραμένης μέρας,
γραμμένος είναι ένας καημός
με μαύρο μαρκαδόρο.
Μες το τραγούδι του νεκρού,
του πένθιμου χειμώνα,
ξυπνάει αντίγραφο φιλί
σε ιδρωμένα χείλη,
μέσα στα χρόνια του μικρού,
του πρόσφατου αιώνα,
ξεθωριασμένη απειλή,
ανάβει το φυτίλι.
Μες το τραγούδι του φονιά,
μ' ορχήστρα του θανάτου,
σε ματωμένη φυλακή,
σ' ένα σβησμένο φάρο,
όλου του κόσμου η απονιά
ποτίζει τη σκιά του,
μα, πάντα ο πόνος θα 'ναι εκεί
απ΄τον κρυμμένο χάρο.
Μες το τραγούδι του νεκρού,
μια ξεχασμένη νότα
μια δόλια, πέτρινη καρδιά,
γυρεύει να γλυκάνει,
ξυπνάει το κλάμα ενός μωρού,
ανάβει όλα τα φώτα
κι αγιάζει όλα τα χαρτιά
με σινική μελάνη.
Μες το τραγούδι του φονιά,
σε δακρυσμένο χώμα,
ένα λουλούδι έχει φανεί
και μια μικρή συγνώμη,
και στου νεκρού τη γειτονιά,
σε κλειδωμένο στόμα,
έχει ανθίσει μια φωνή
και μια αλλαγμένη γνώμη.
Μες το τραγούδι του φονιά,
θα κρύβεται μια θλίψη,
μες το τραγούδι του νεκρού,
ένα ''γιατί'' θα μένει,
μα αυτό που κρύβει η ερημιά,
αυτό που έχει λείψει,
λέξη στα χείλη ενός μικρού,
μια νύχτα μεθυσμένη.
