Παρ' όλο που βγάζει κάτι όμορφο, απλό και αληθινό, δεν μπορώ να καταλάβω το εξής...
Η τελευταία στροφή είναι παραλογισμός ή αλλάζει γνώμη σε σχέση με τη πρώτη στροφή ή είναι διχασμένη προσωπικότητα ?
Πως γίνεται δηλαδή, από τη μία να τον αφήνει μόνο του, να μην τον παίρνει από το χέρι, αλλά να τον στηρίζει ? Μαγικό κόλπο κατά φαντασία ?
Πως γίνεται σχεδόν να αδιαφορεί, αλλά να είναι στη γωνία κρυμμένη και να κοιτάζει ?
Πως γίνεται να είναι κρυμμένη ενώ φωνάζει (δηλαδή φανερώνεται) ?