Κλασικο φοβισμενο ανθρωπακι
Δεν περνα μερα να μην θελω να σε σβησω
κιαν θελω απ' την τρυπα σου να ξεφυγω
Θα περνω χαπια μοναξιας για να αγαλιασω
Και ο φοβος, ειναι η αρωστεια
Ειναι πονος και θυμος , μα και η ιδια σου η θλιψη
Που μεσα στο μεδουλι σου εχει φτασει
Μια μονο δυναμη μπορει να σε πνιξει
Περνανε μερες-χρονια, ωρες
Σαν χελωνα σερνεται η ζωη σου
Πετας ταξιδια μακρινα μες στο μυαλο σου
μπετον πηζει στα ποδια σου οταν κοιμασαι
Κι' ας το νιωθεις να πεθαινεις
Κι' ας ξεχασες απο πιο πριν να στο θυμιζεις
Ο φοβος σου, μονο να σε σβηνει
Η αγαπη μας, μονο σε λυτρωνει
