Απο κατω, ηταν συμπαθητικος.
Λιγο οι κιθαρες ηθελαν διορθωση, αλλα δεν ηταν προβλημα απο το χωρο.
Το ενα ρεμαλι, επρεπε να μπουσταρει λιγο τα lead του στα πεταλια του και να βαζει που και που λιγο delay που το εχει για ομορφια, και το αλλο ρεμαλι επαιζε με προσομοιωσεις.
Μπασο, σκοτωνει ο μικρος. Παιζει καλυτερα απο μπασιστα. Παιζει .... μπασο για μπαντα.
Ντραμς αψογος. Τους κραταει καλα. Εχει ωραιες ιδεες και βαραει με ψυχη. Τα εξουσιαζει τα τυμπανα. Λες κι ειχε .... και στο σπιτι του.
Φωνες πολυ καλες (απο την "πηγη"), σηκωνε ομως λιγο φτιαξιαισερ απο τα μηχανηματα.
Το δεσιμο τους σαν μπαντα (μουσικα και ψυχικα), και η καλη προετοιμασια που ειχαν κανει, φανηκε στο λαιβ.
Το δυνατο τους οπλο, νοιωθουν αυτο που κανουν και παιζουν μουσικη για τη μουσικη (κι οχι για παρτυ του ο καθενας) κι αυτο βγαζει θετικο vibe στην παρασταση.
Τα μικρολαθακια απο το αγχος και τις ατυχιες (να βαζουμε και κανενα σωστο preset κυριε Σαλτσα), και η ελλειψη τεχνικης για ακροβατικα (ποζεριες, σολα με 32α στο 350 κλπ), δεν προκαλει κανενα μειονεκτημα στο τελικο αποτελεσμα. Αυτο θα ενδιεφερε μονο τον θεατη που παει να δει το ... "πως το εκανε αυτο πισω απο την πλατη".
Αποτελεσμα, φευγεις "γεματος".
ΥΓ κοιτα να δεις που εκανα και review.
