Σ’ ένα δισάκι σφραγισμένο από παλιά
είναι κλεισμένο της ανάμνησης το δάκρυ
κραυγή, και ρόγχος… απ’ της νύχτας τη θηλιά
κι αγάπης βλέμμα που ξανέμιζε στα μάκρη.
Το προχωρούσες μες στα δάση από ιτιές
σε είχε: αγάπη του, αφέντη του, και Κύρη
το ‘χες γλιτώσει από αιμάτινες φωτιές,
για να μη βλέπει της ζωής το χαρακίρι
Σ’ ένα δισάκι κρεμασμένο στο λαιμό
είχες κλεισμένα τα «ΓΙΑΤΙ» σου , και τα «ΠΑΛΙ»
είχες προβλέψει της αγάπης το λιμό
κι είχες τα σύνορα κλειστά για κάποιαν άλλη!!!!!
Έτσι σε δίχαζε της Άνοιξης το φως
έτσι δεν έβρισκες ποτέ σου νηνεμία
έτσι βολόδερνες σαν νούφαρου ανθός
σαν καρυδότσουφλο στης γης την τρικυμία
Μα το δισάκι ασφυκτιούσε απ’ τη σιωπή
και δεν χωρούσε άλλους όγκους παραπόνων
μα να τους διώξει, αισθανότανε ντροπή
τους καταβρόχθιζε…. αιχμάλωτο των πόνων!!!!
Σ’ ένα δισάκι από δέρμα λιονταριού
είχες κλεισμένες τις στιγμές που ‘χες διαλέξει
Μα σε πονούσε ένα άσο-δυο ζαριού
για τη ματιά της, κάποια μέρα που ‘χες παίξει!!!!
11.03.2013
