Παίδες εν καμίνω.!!! (εντέλει μόνος μου είμαι στο καμίνι και τσουρουφλίζομαι).!!!!
Ουδείς εξ υμών έχει διαβάσει το μότο που έχω γράψει και ακολουθεί τα γραφέντα μου.Στην κυριολεξία είναι δύο.
"Ταξίδι με προορισμό δεν είναι ταξίδι" και όποιος φοβάται, πέφτει και κοιμάται"
Το πρώτο είναι δικής μου σκέψης το πρώτο το είχα διαβάσει παλιά στο περιοδικό ΜΟΤΟ και μου έιχε τόοοσο αρέσει που το οικειοποιήθηκα.
Δεν είναι τυχαία, τίποτα στην ζωή δεν είναι τυχαίο.
Ένας άνθρωπος που για χρόνια έχει κόψει και ράψει μοτοσυκλέτες, ένας άνθρωπος που έχει γυρίσει την ευρώπη 5 φορές πάνω κάτω μες τα χιόνια.Γι αυτόν το άνθρωπο λοιπόν οι δοκιμές, τα ρίσκα, οι αποτυχίες αλλά και οι επιτυχίες είναι -πλέον- συνήθεια.
Όταν αγόρασα την ibanez άκουσα φίλο μου μουσικό, όταν αγόρασα τον blues junior άκουσα τον εαυτό μου.Την κιθάρα την πουλάω τον ενισχυτή τον κρατάω.Η πρώτη δεν μ αρέσει, ο δεύτερος μ αρέσει.
Custom κιθάρα.
Το 1997 ο Batisttini (bike customer in u.k.) και γνωστός απανταχού μου λέει "δεν παρατάς την Ελλάδα να έρθεις εδώ που έχουμε μεγάλη αγορά για να ξεδιπλώσεις τις ιδέες σου?"
Οι ιδέες μου πήγαζαν κατά κύριο λόγο από δύο μεριές.Τι έχει η αγορά και τι κάνει το καθένα και κυρίως τι θέλει ο πελάτης.Το ξεψάχνισμα του πελάτη, η ψυχανάλυση του πελάτη, το να μην τον βλέπεις πελάτη, να τον βλέπεις σαν μεταφορέα της ιδέας του και της ιδέας σου,
η κ@βλ@ μ αυτό που κάνεις.Όλα αυτά και άλλα κάνουν την διαφορά.Το custom είναι τέχνη γιατί είναι δημιουργία.Η δημιουργία χωρίς φαντασία δεν γίνεται.Η αποτυχία είναι η βάση της επιτυχίας.Ο πατέρας μου έλεγε "πρώτα θα μάθεις να χάνεις για να μάθεις να κερδίζεις"
Το έκανα πράξη-έτσι φάνηκε στην πορεία μου.
Πιστεύω στις λίγες γραμμούλες και με περιληπτικά ελληνικά να έδωσα την εικόνα ή μέρος αυτής της αφεντομουτσουνάρας μου.
Στο θέμα μας τώρα.
Έδω μέσα υπάρχουν άτομα που ξέρουν τον Ντούκα και οπτικά και εργασιακά και και .......
Εγώ δεν ξέρω τίποτα παρά την φωνή του στο τηλ/νο.Μου έχει αφήσει την αίσθηση του κ@βλωμένου μ αυτό που κάνει.Θέλετε να γίνω ποιό κομψός? Οκ του ερωτευμένου με την δουλειά του.Τι ? τα λέει ωραία στο τηλ/νο και με έψησε? Μπράβο του τέχνη είναι κι αυτό.
Τι θα γίνει λοιπόν?
Θα μου φτιάξει μια κιθάρα, θα πληρώσω 700, 800, 900 ευρώ (που θα τα πάρω από κιθάρα που πουλάω.μάλλον πουλημένη είναι) και θα στήσει μια κιθάρα με τρεις μονούς μαγνήτες husell vintage blues, με 43 mm φάρδος μπράτσου, με 21 frets που του έχω πεί ότι το μόνο που μ ενδιαφέρει είναι τα blues.Που του είπα ότι κι άλλο amp ν αγοράσω θα είναι λαμπάτος με ξεκάθαρη κατασκευή προς τα blues.Που μου είπε δώσε μου καιρό να το σκεφτώ το πως θα την στήσω και τι θα κάνω ακριβώς.
Μόνο και μόνο που μου λέει συνέχεια "να στην φτιάξω, να στην στείλω κι άν σ αρέσει με πληρώνεις" αυτό με ιντριγκάρει.
Όσες φορές το είπα αυτό ήξερα ότι τον ενδιαφερόμενο θα τον έστελνα αδιάβαστο.Είχα τόση έμπνευση, είχα "διαβάσει" τόοοσο πολύ τον ενδιαφερόμενο, είχα τόσα κέφια που μ εμπιστευόταν τυφλά, που έφερνα την γή ανάποδα μόνο και μόνο να τον ευχαριστήσω.
Όοοοοοπα μην ακούω το "κρίνεις εξ ιδίων" διότι δεν ισχύει.
Αλλά ας πάρουμε το χείριστο σενάριο.
Η κιθάρα δεν λέει.Τι σημαίνει αυτό?
Θα δούμε λοιπόν.Την ξαναστέλνουμε στον Ντούκα και βλέπουμε.Την χαρίζουμε στον γιό μας και κόβει τον λαιμό του.Την πουλάμε και παίρνουμε τα μισά.
Κεφάλι δεν μας παίρνει κανένας, όλα διορθώνονται, έστω και με απώλειες.Η ζωή τρέχει.
Αν όμως το κιθαράκι είναι sexy?αν το κιθαράκι είναι ναζιάρικο και παιχνιδιάρικο?
Ε τότε bingoooooooo.!!!!!!
O 57άρης Τακούλις θα ξαναξεκινήσει τα μαθηματάκια του με όρεξη να μάθει πέντε κολυβογράμματα μουσικά να παίζει με τον γιόκα του (όσο κάτσει γιατί 10χρονος είναι, πόσο να κάτσει με τον μπαμπάκα του ακόμη?) και μετά τι άλλο να κάνει στην κεφαλονιά?Να βρεί τι? τους φίλους να φτιάξει μπάντα? δεν παίζει.Άρα?
Γι αυτό σας λέω.Άς ρίξουμε την ζαριά φίλοι μου, κι ότι κάτσει.Εγώ πιστεύω στον Ντούκα όχι γιατί είναι κατασκευαστής κιθάρων αλλά γιατί γουστάρω να εμπιστεύομαι ανθρώπους.Είναι μετρημένες οι φορές στα δάκτυλα του ενός χεριού μου που οι συνάνθρωποί μου φάνηκαν λιγότεροι των προσδοκιών μου.
Ρε, δεν θέλετε να πειραματιστούμε?
Εγώ λοιπόν βάζω τα λεφτά, ο Ντούκας την κιθάρα και σεις την κριτική.
Πάμε?
