The lost german girl (Σκληρές εικόνες & Σημειώσεις)

[rakenditos]

Παράξενα πράγματα.... οι στίχοι δεν έχουν γραφτεί ακόμα.
Σκέφτηκά να γράψω εδώ όμως όλες τις "σημειώσεις" για αυτό το τραγούδι.. από την σύλληψη του μέχρι να πάρει στο τέλος μορφή.. Γιατί? Έτσι μου ήρθε ελπίζω να μην σας πειράζει.. Όλα ξεκίνησαν σήμερα...

Anyway ας μπούμε στο ψητό:

(προσοχή, οι λεπτομέριες των γεγονότων μου διαφεύγουν...δεν με ενδιαφέρουν.. αυτές είναι απλώς οι σημειώσεις και κάποιες "εξηγήσεις" για να μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει το "έργο". Και να διαβάσει στο τέλος το τραγούδι..)

Εισαγωγή - Η ιστορία, η κακοποιημέμη γερμανίδα και εγώ. Πρώτες σκέψεις

1945, λίγο μετά το τέλος του WWII. Ένας αμερικάνος στρατιώτης κινηματογραφεί την πορεία των ηττημένων Γερμανών στρατιωτών (και πολιτών) στα σύνορα της τσεχοσλοβακίας.

Η εικόνα σχεδόν φέρνει εμετό. Περπατάνε σε μια γραμμή "πεθαμένοι", άρρωστοι, ξυπόλητοι ξεψυχισμένοι. Πτώματα στην άκρη του δρόμου. Κάποιοι ανασαίνουν με δυσκολία. Πεθαίνουν αργά, μπροστά στον φακό.

Στο πλάνο εμφανίζεται το πρόσωπο μιας απίστευτα όμορφης κακοποιημένης γερμανίδας. τρεκλίζει και ο φακός "ζουμάρει" στο πανέμορφο, το παραμορφωμένο πρόσωπό της. Παραπατάει. Κλαίει. Κρύβει το πρόσωπό της. Τρέμει.

Ένας άντρας γυμνός από την μέση και πάνω ανασηκώνεται και κοιτάει προς τον φακό. Πεθαίνει. Το σώμα του τραβάει της μύγες. μετά μια τελευταία εικόνα της κακοποιημένης ομορφιάς.

Σκληρό.

Έχω ακούσει ότι έπαιρναν τα έμβρυα από την κοιλιά των μανάδων τους για να τα σφάξουν. Μπορεί αυτός να ήταν ένας από αυτούς σκέφτομαι... όμως ακόμα και έτσι πονάει να τον βλέπεις. Ένας άντρας που ξεκοιλιάζει γυναίκες και σκοτώνει μωρά άγέννητα ακόμα είναι αθώος την στιγμή που πεθαίνει. Του αξίζει αγάπη.

Και μετά εκείνη. Δεν ξέρω τι να πώ. Η απόλυτη ομορφιά. Μπερδεμένα συναισθήματα. Μίσος για αυτόν που άγγιξε το υπέροχο πρόσωπο και χτύπησε το υψηλότερο ιδανικό: την Όμορφη Γυναίκα.

Ντροπή μου που σκέφτομαι έτσι. Γιατί με τάραξε  [ι]αυτή[/ι] περισσότερο από όλους? Αυτή δεν πεθαίνει. Αυτή όμως είναι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου και εγώ ένα τέρας που λυπάται μόνο για το ωραίο? Η εικόνα: Αυτή περπατάει σαν χαμένη. Αυτή τρέμει. Αυτή μπορεί να σκότωσε με τα χέρια της μωρά παιδιά και αθωόυς και όμως εγώ πιστεύω ότι [ι]αυτή[/ι] είναι καλή. Μήπως είμαι εγώ ο κακός?

Προσπαθώ να σκεφτώ. Ισως να πολεμούσα μονάχα για εκείνη. Ίσως να κατέδιδα για εκείνη. Ίσως πάλι τρελαμένος από το μίσος την βίαζα στην άκρη του δρόμου όπως πιθανότατα κάνανε κάποιοι άλλοι λίγο πριν την συλλάβει ο φακός να περπατάει σαν χαμένη.

Όλα αυτά που νοιώθω κοιτώντας το πρόσωπό της ο έρωτας, η αγάπη, το μίσος που αισθάνομαι για αυτούς που την πείραξαν και που δεν αισθάνθηκα για κανέναν άλλον από αυτούς τους δύστυχους με φέρνει μπροστα στην πιο σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου.

Το ωραίο. Η εκδίκηση, η βία. Η αγάπη. Ο πόνος. Η επιλεκτική μεγαλοψυχία (να τους λυπάμαι όλους μα να είμαι πραγματικά καλός για μονάχα για [ι]αυτή[/ι]).Το ερώτημα τελικά δεν είναι ποια είναι αυτή αλλά ποιός είμαι εγώ και ποιά είναι η δική μου ιστορία. Σκατά. Βλέπω το πρόσωπό τη στον καθρέφτη. Το μισό υπέροχο. Το άλλο μισό να σαπίζει. Πώς να κρίνεις...

! No longer available

Χιλιάδες σύμβολα μέσα σε ένα βίντεο 5 λεπτών. Διαλέγω δύο. Τουλάχιστον για την αρχή.

Σύμβλο πρώτο:Εκείνη είναι η "Παναγία".

Θα γράψω για εκείνη πολλά. Δεν μπορώ τώρα. Το τραγούδι είναι για εκείνη και εμένα.

Σύμβολο δεύτερο: Η πορεία.

Έρχονται από την Αμαρτία και πάνε στον θάνατο. Σαν όλους εμάς. Εγώ τους πετυχαίνω στον δρόμο, φοβισμένους. Δεν βλέπω ούτε την αμαρτία τους ούτε τον θάνατό τους. Βλέπω τα βήματα που τρέμουν. Βλέπω την μοίρα τους που από θύτες τους κάνει θύματα. Στον δρόμο αυτο είμαστε όλοι ίδιοι.

Σε έναν δρόμο που το πιο όμορφο κακοποιείται και σαπίζει.

(συνεχίζεται όποτε μου έρθει)

[Lo.Lee.Ta]

Πάω να φέρω τους πασσάλους. Έμαθα πως κόβει βόλτες από τα μέρη μας, η Άγρια Ομορφιά. Οι Αμνοί κλείστηκαν στα σπίτια τους. Κάποιος πρέπει να αναμετρηθεί με το Θηρίο. Όχι άνθρωπος, μα Λύκος...από αυτούς που τουφεκάνε οι Αμνοί.

Αναμένω να σου έρθει.

[rakenditos]

Με μεγάλη ψυχραιμία.

Ένα από τα πρώτα πρόσωπα που μου έρχονται στο μυαλό είναι η ωραία Ελένη. Την φαντάζομαι να περπατάει μετά την πτώση της Τροίας σε μία γραμμή, κακοποιημένη. Με παρελθόν ύποπτο, μέλλον αβέβαιο και παραπατώντας από το ξύλο, την αγωνία και τον φόβο. κανείς δεν συμπαθεί την ωραία Ελένη - που ήταν μια τσούλα- σε αντίθεση με τις άλλες... την Ανδρομάχη για παράδειγμα. Ίσως γιατί κανείς από εμάς δεν την είδε. Εγώ μάλλον θα την συμπαθούσα.

Μετά περνάει από το μυαλό μου ο Ζορμπάς. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε βλέποντας αυτή την σκηνή. Όχι σαν άνθρωπως αλλά σαν κάτι ανώτερο, σαν εραστής.
Και μετά μου ήρθε στο μυαλό η Marlboro. Σκέφτηκα ότι αν ξαφνικά έβγαζε ένα πακέτο τσιγάρα και το κάπνιζε θα έσπαγε κόκκαλα. Σκέφτηκα να μην το γράψω εδώ αλλά μετά είπα πως πρέπει. Υπάρχει μια "εμπορική ματιά" στην αφήγηση που κάνει το σενάριο ανατριχιαστικό. Ο κάμεραμαν λειτουργεί σαδιστικά. Το βλέμμα της έχει ίχνη υπεροψίας. Την βάζει να ποζάρει.

Σκέφτομαι ότι έχουμε κάποια κοινά. Με έχει βάλει προς το παρόν στο τρυπάκι. Πάντως υπάρχουν ακόμα δύο τουλάχιστον πρόσωπα άξια αναφοράς.

Η Ελένη και ο "κάμεραμαν".

[rakenditos]

Ελένη.. ναι και όχι... μια αναλαμπή και μερικά λεπτά ψάξιμο μέχρι να ΄το βρώ:

"τῷ μὲν ἐγὼ πειρήσω ἀλαλκεῖν ἄγρια φῦλα
 μυίας, αἵ ῥά τε φῶτας ἀρηϊφάτους κατέδουσιν·"

Στίχοι ξεκομμένοι από την Ιλιάδα. Ραψωδία Τ.  Ακούγεται σαν υπόσχεση που δεν πραγματοποιήθηκε. Μέσα σε αυτή την φράση υπάρχει η ελπίδα, η προδοσία, ο αρχέγονος Πόλεμος, ο φόβος η μητέρα και φυσικά στην ρίζα όλων σαν ρίζα κακού η Ελένη.

Οι στίχοι της Ιλιάδας μπορούν να συνδέσουν την χαμένη Γερμανίδα με την Ελένη. Τις μύγες στο σώμα του ετοιμοθάνατου γερμανού με τον φόβο του Αχιλλέα.

Υποσημείωση: οι στίχοι αυτοί αν και αποτελούν κομμάτι της Ιλιάδας θωρείται βέβαιο πως γράφηκαν από έναν ραψωδό που δεν συμμετέχει καθόλου στις υπόλοιπες ραψωδίες. Αναρωτιέμαι αν μπορεί να έχει σχέση με αυτό ο πού**ης με την κάμερα.

[rakenditos]

Το κορίτσι του εμπόρου. Έμπορος. Σαν ήχος είναι πολύ κοντά στο Πάρης.
Έμπορος όπως Πάρης. Έμπορος όπως Marlboro. Έμπορος όπως πόζα στον φακό. Όπως προπαγανδιστής.
Όπως σωματέμπορος.
Μια όμορφη γυναίκα διασχίζει με τα πόδια τα σύνορα. Δαρμένη. Ποζάρει για τον έμπορο.
Trafficking.
Πορεία ανατολικά της Εδέμ.

Ο Όμηρος που έγραψε για την Ελένη υποτίθεται πως ήταν τυφλός. Ο κάμεραμαν έχει μόνο μάτια. Φιλμ αρνητικό ραψωδού, μηχανικά τα μάτια του εμπόρου.

Αυτό το τελευταίο ίσως το κρατήσω.

[Lo.Lee.Ta]

Βοήθεια του Κοινού από http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/omhros/il19.htm

Αρχαίο κείμενο :

αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς
ὡς εἶδ᾽, ὥς μιν μᾶλλον ἔδυ χόλος, ἐν δέ οἱ ὄσσε
δεινὸν ὑπὸ βλεφάρων ὡς εἰ σέλας ἐξεφάανθεν·
τέρπετο δ᾽ ἐν χείρεσσιν ἔχων θεοῦ ἀγλαὰ δῶρα.
αὐτὰρ ἐπεὶ φρεσὶν ᾗσι τετάρπετο δαίδαλα λεύσσων

αὐτίκα μητέρα ἣν ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·
μῆτερ ἐμὴ τὰ μὲν ὅπλα θεὸς πόρεν οἷ᾽ ἐπιεικὲς
ἔργ᾽ ἔμεν ἀθανάτων, μὴ δὲ βροτὸν ἄνδρα τελέσσαι.
νῦν δ᾽ ἤτοι μὲν ἐγὼ θωρήξομαι· ἀλλὰ μάλ᾽ αἰνῶς
δείδω μή μοι τόφρα Μενοιτίου ἄλκιμον υἱὸν

μυῖαι καδδῦσαι κατὰ χαλκοτύπους ὠτειλὰς
εὐλὰς ἐγγείνωνται, ἀεικίσσωσι δὲ νεκρόν,
ἐκ δ᾽ αἰὼν πέφαται, κατὰ δὲ χρόα πάντα σαπήῃ.
τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα θεὰ Θέτις ἀργυρόπεζα·
τέκνον μή τοι ταῦτα μετὰ φρεσὶ σῇσι μελόντων.

τῷ μὲν ἐγὼ πειρήσω ἀλαλκεῖν ἄγρια φῦλα
μυίας, αἵ ῥά τε φῶτας ἀρηϊφάτους κατέδουσιν·
ἤν περ γὰρ κεῖταί γε τελεσφόρον εἰς ἐνιαυτόν,
αἰεὶ τῷ γ᾽ ἔσται χρὼς ἔμπεδος, ἢ καὶ ἀρείων.
ἀλλὰ σύ γ᾽ εἰς ἀγορὴν καλέσας ἥρωας Ἀχαιοὺς....


Μετάφραση :

Μόνο ο Αχιλλέας, ως τα 'δε, εχόλιασε περίσσια ακόμα, κι άγρια
κάτω απ᾿ τα βλέφαρα τα μάτια του ξαστράφταν, σαν τη φλόγα,
και του θεού τα δώρα εχαίρουνταν να τα κρατά στα χέρια.
Κι όταν πια χόρτασε κοιτάζοντας την πλουμισμένη αρμάτα,

ευτύς στη μάνα του ανεμάρπαστα γυρνώντας είπε λόγια:
« Μάνα, ο θεός αλήθεια τ᾿ άρματα μου τα 'χει δώσει, τέτοια
καθώς ταιριάζει ένας αθάνατος, κι όχι θνητός να φτιάξει.
Με αυτά θ᾿ αρματωθώ, μα σκιάζομαι περίσσια εγώ μη λάχει
ωστόσο οι μύγες και στον άτρομο γιο του Μενοίτιου μέσα
χωθούν, απ᾿ τις πληγές του μπαίνοντας τις χαλκοχτυπημένες,
σκουλήκια εντός γεννοσποριάζοντας, και του νεκρού χαλάσουν
την όψη—τι η ζωή του ετέλεψε—κι όλη σαπίσει η σάρκα.»
Καί τότε η Θέτη, η χιοναστράγαλη θεά, του απηλογήθη:
« Γιε μου, καθόλου να μη γνοιάζεσαι για τούτα στην καρδιά σου·

το παίρνω απάνω μου, τ᾿ ανήμερα κοπάδια να του διώξω,
τις μύγες, τους νεκρούς στον πόλεμο που τρώνε. Κάτεχε το,
άθαφτος κι ένα χρόνο αλάκερο να κοίτεται εδώ πέρα,
θα μείνει η σάρκα του ακατάλυτη, και πιο δροσάτη ακόμα.
Μον᾿ κράξε τώρα εσύ σε σύναξη τους αντρειανούς Αργίτες....

[rakenditos]

Δεύτερη συνεχόμενη ημέρα που δεν βλέπω το βίντεο, καλύτερα έτσι. Μόνο που μου σπάει τα αρχ**ια ο θόρυβος από κάτω. Anyway.

Σκέφτομαι πάντα τον έμπορο. Νομίζω ότι τελικά πρέπει να προστεθεί σαν πρόσωπο και να με αντικαταστήσει. Όπως επίσης και τον κάμεραμαν ή και τον ραψωδό. Άλλωστε κατά βάθος εμείς οι τρεις μοιάζουμε παρά τις αντιθέσεις.

Τα πρόσωπα τώρα είναι τρία.

Εκείνη
Ο έμπορος
Ο ετοιμοθάνατος

και κεντρικό σύμβολο ο δρόμος.

Ο έμπορος είναι χυδαίος και αυτό το δείχνουν οι πράξεις του. Αλλά έχει γούστο. Είναι πολύ πονηρός. Κάνει προπαγάνδα. τα βλέπει όλα και τα σκηνοθετεί για να τα πουλήσει. Ενώ εκείνη και ο ετοιμοθάνατος είναι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό (φοράνε την ίδια στολή, είναι γερμανοι, ηττημένοι, δαρμένοι, πονάνε) ο έμπορος έχει μια διαφορετική υπόσταση. Δεν προσδιορίζεται από τον χρόνο (ο Αμερικάνος κάμεραμαν, ο ραψωδός, εγώ είμαστε όλοι στιγμιότυπά του), δεν κινείται στον ίδιο χώρο (ο έμπορος κινείται ελεύθερα και όχι κατά μήκος της σειράς) και πράττει με μνήμη (ο κάμεραμαν αφήνει το κορίτσι να προσπεράσει και μετά το φωνάζει. μετά τον ετοιμοθάνατο επιστρέφει στο πρόσωπό της). Ο έμπορος ακόμα υφαίνεται να είναι εκεί αλλά να μην ταξιδεύει. Είναι ένα στοιχείου του κεντρικού συμβόλου, του δρόμου που επιδρά σαν πεδίο στα σώματα καθορίζοντας ίσως το ταξίδι που δεν εξελίσσεται σε μια ευθεία γραμμή αλλά κατακόρυφα σαν μέσα σε πηγάδι.

Το ερώτημα είναι πως συνδέεται ο έμπορος με την βαρύτητα? Θα μπορούσε να σταθεί εκείνη μόνη ως υπόσταση μαζί με τον ετοιμοθάνατο στρατιώτη σε ένα πεδίο με μνήμη? είναι πάλι σωστό να συνδεθεί τόσο ισχυρά ο δρόμος με τον έμπορο?
όχι γιατί τον ίδιο δρόμο ακολουθεί και εκείνος. Και τότε? πως μπορεί να γίνει?
Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να οφείλεται στην επίδραση κάποιας άλλης μεγάλης μάζας. Σαν τη βαρύτητα. Ενός όγκου που βρίσκεται πίσω από τα φώτα και η ύπαρξη, η επίδραση του οποίου κάνει τον έμπορο να μοιάζει με πεδίο. Μα που όταν απομακρύνεται (αν απομακρύνεται) τον αφήνει να πέσει στο ίδιο πηγάδι.
Μοιάζει κατά βάθος με ένα παράξενο παιχνίδι φορτισμένων σωμάτων, πολικοτήτων
και ανεξερεύνητων δομών. Η βαρύτητα παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο άλλωστε...

[rakenditos]

Σκέφτομαι ότι ο η "μάζα" που ενεργοποιεί τον έμπορο είναι μια υπολανθάνουσα σαδιστική τάση και το σεξ ως έρωτας και γ**ήσι.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις μιλάμε για ένα ανακάτεμα

έρωτα
ματαιοδοξίας
βίας
απληστίας
τύψεων και άλλων πολλών αντικρουόμενων συναισθημάτων και συμπλεγμάτων. Τελικά, της εξουσίας και του κέρδους.

Όσο αυτή η "μάζα" πλησιάζει τον έμπορο ενεργοποιεί ένα πεδίο, στην βαρύτητα του οποίου "πέφτει" εκείνη, από την αμαρτία μέχρι άγνωστο περνώντας μέσα από την φρίκη. Στο βάρος των ενστίκτων του εμπόρου. Όμως ο έμπορος είναι το μέσο. Ένα ενδιάμεσο μαγνητικό υλικό που φορτίζεται και αποφορτίζεται περιδικά με την κίνηση ενός όγκου συναισθημάτων και διαστροφών. Όσο αυτά μένουν μακριά του, ο ίδιος ο έμπορος πέφτει αποκαμωμένος σε ένα άλλο πηγάδι ακολουθώντας τις χωροχρονική τροχιά ενός άλλου σώσματος που ενεργοποιείται από τα ίδια άγρια ένστικτα.

Έχει υπάρξει έμπορος και αυτή. Αλλά όχι τώρα.

[rakenditos]

Η σεξουαλική επιθυμία άνθισε σαν καρκινικό κύτταρο -ως συνήθως σε τρυφερή ηλικία- καμπυλώνοντας την ισορροπία μιας προσωπικότητας καταδικασμένης να βλέπει, να διηγείται και να εμπορεύεται. Να πέφτει αν δεν ερωτεύεται ή σοδομίζει.
Να υμνεί γενικά την φθορά. Φορτία αντίθετα, φίλμ αρνητικά μάτια μηχανικά ραψωδών και μνήμη - τόπος και χρόνος απλωμένος σε μια επιφάνεια χαραγμένη από την διαστροφή και τα υψηλά ιδανικά. Σε τροχιές και εποχές.

Στην πτώση.
Την δίψα.
Το γ**ήσι.
και την Αγάπη.

Χειμώνας μέσα σε χειμώνα μέσα σε χειμώνα μέσα σε χειμώνα.
Σαν επιτάφειος, άνοιξη και άπειρη θλίψη.

Πολικοτήτων παιχνίδι, η ιστορία αυτήν ξεκινάει με τραγούδι:

("τῷ μὲν ἐγὼ πειρήσω ἀλαλκεῖν ἄγρια φῦλα
 μυίας, αἵ ῥά τε φῶτας ἀρηϊφάτους κατέδουσιν·")

[ΠΟΙΟΣ]

δεν μπορεσα να καταλαβω ολους τους συμβολισμους που περιγραφεις ισως γιατι η παιδια μου σταματαει καπου στο λυκειο ομως με εχει συνεπαρει ολο αυτο και η εικονα της κοπελας εχει καρφωθει μεσα μου.και για καποιο λογο νομιζω οτι εχω ξαναδει το βλεμα της στις αγιογραφειες του Χριστου οταν κουβαλαει το Σταυρο στο δρομο για τον Γολγοθα.

[rakenditos]

είναι πολλά που θέλω να πω αλλα κάπου ζορίζομαι...
έβλεπα το βίντεο για μέρες ξανά και ξανά.
Ξαφνικά μου ήρθε μια σχεδόν άρρωστη ιδέα.

Σταμάτησα το βίντεο στο 3.30. Μέχρι το 3.42.

Έβαλα (πράξη διαστροφής?) να πάιζει το "american woman" και είδα το στιγμιότυπο ξανά.

Το θύμα μοιάζει να πλησιάζει απειλητικά.Σκέφτομαι τον φόβο. Το θύματος αλλά και του θύτη. Σκέφτομαι ότι η σκέψη είναι άρρωστη αλλά έτσι είναι η ζωή.

Ο έμπορος γνωρίζει τον τρόμο.

Έχετε ποτέ παρατηρήσει μια Υδρόγειο? Οι μεσημβρινοί είναι όλοι κάθετοι στον ισημερινό. Αν σκύψεις πάνω από μια μεγάλη υδρόγειο οι μεσημβρινοί, είναι μεταξύ τους παράλληλοι. Αν όμως δεις από μακριά - τι διάλο!- όλοι τέμνονται μεταξύ τους στους δύο πόλους. Μεγάλη μαλ***α, η γεωμετρία στις τρεις διαστάσεις αλλάζει.

Στο βίντεο αυτή, ο έμπορος, ο ετοιμοθάνατος στρατιώτης συναντιούνται στον χώρο και τον χρόνο, τέμνονται όμως κάθετα με την ζωή και φαίνεται να βαδίζουν παραλληλα, άλλος προς το θάνατο (ο στρατιώτης) άλλος προς το άπειρο (ο έμπορος) και άλλος προς το άγνωστο (εκείνη). Και όμως, σε μια άλλη γεωγραφία φτάνουν στο ίδιο σημείο. "Παιχνίδι πολικοτήτων" έγραψα πριν κάποιες μέρες. Η επιφάνεια του σύμπαντος του έργου δεν είναι χαραγμένοι όπως είχα γράψει από τα ιδανικά και την διαστροφή αλλά καμπυλωμένη. Στην διαταραγμένη αυτή γεωμετρία όλα μπορεί να συμβούν. Αυτή η σκέψη υπάρχει απο τότε κρυμμένη κάπου μέσα μου.

Ξαναγράφω λοιπόν διορθώνοντας:


Η σεξουαλική επιθυμία άνθισε σαν καρκινικό κύτταρο -ως συνήθως σε τρυφερή ηλικία- διαταράσσοντας την ισορροπία μιας προσωπικότητας καταδικασμένης να βλέπει, να διηγείται και να εμπορεύεται. Να πέφτει αν δεν ερωτεύεται ή σοδομίζει.
Να υμνεί γενικά την φθορά. Φορτία αντίθετα, φίλμ αρνητικά
μάτια μηχανικά και μνήμη - τόπος και χρόνος απλωμένος σε μια επιφάνεια καμπυλωμένη από την διαστροφή και τα υψηλά ιδανικά. Σε τροχιές και εποχές.

Στην πτώση.
Την δίψα.
Το γ**ήσι.
και την Αγάπη.

Στοιχεία γεωμετρικά μιας επιφάνειας κακώς ορισμένης και μοιρασμένης
σε παραλλήλους και μεσημβρινούς.

Και δύο πόλους για να χωρέσουν το Άγνωστο, το Άπειροο και τον Θάνατο.

Χειμώνας μέσα σε χειμώνα μέσα σε χειμώνα μέσα σε χειμώνα.
Σαν επιτάφειος, άνοιξη και απέραντη θλίψη.

Η ιστορία αυτήν ξεκινάει με τραγούδι:

("τῷ μὲν ἐγὼ πειρήσω ἀλαλκεῖν ἄγρια φῦλα
 μυίας, αἵ ῥά τε φῶτας ἀρηϊφάτους κατέδουσιν·")

[rakenditos]

Η σεξουαλική επιθυμία άνθισε σαν καρκινικό κύτταρο -ως συνήθως σε τρυφερή ηλικία- διαταράσσοντας την ισορροπία μιας προσωπικότητας καταδικασμένης να βλέπει, να διηγείται και να εμπορεύεται. Να πέφτει αν δεν ερωτεύεται ή σοδομίζει.
Να υμνεί γενικά την φθορά.
Και όλα αυτά που ξένος σαν έμπορος νοιώθω μπροστά στην μεγάλη ομορφιά,
φορτία αντίθετα, φίλμ αρνητικά
μάτια μηχανικά και μνήμη - τόπος και χρόνος απλωμένος σε μια επιφάνεια καμπυλωμένη από την διαστροφή και τα υψηλά ιδανικά. Σε τροχιές και εποχές.

Πτώση, Δίψα, Γ**ήσι.

Στοιχεία γεωμετρικά μιας επιφάνειας κακώς ορισμένης και μοιρασμένης
σε παραλλήλους και μεσημβρινούς.

Στου κόσμου τα σύνορα και δύο πόλους
για να χωρέσουν το Άγνωστο, το Άπειρο και τον Θάνατο.

Χειμώνας μέσα σε χειμώνα μέσα σε χειμώνα μέσα σε χειμώνα.
Σαν επιτάφειος, άνοιξη και απέραντη θλίψη.

Σαν καλοσύνη εφήμερη, εξαρτημένη από τις γεωπολιτικές εξελίξεις και έρωτας
γεμάτος τραύματα,
δεν φτάνει η προίκα.

Σαν υπόσχεση ομηρική και παραμύθι,

η ιστορία αυτήν ξεκινάει με τραγούδι:

("τῷ μὲν ἐγὼ πειρήσω ἀλαλκεῖν ἄγρια φῦλα
 μυίας, αἵ ῥά τε φῶτας ἀρηϊφάτους κατέδουσιν·")

[AnimaPura]

θα σου πρότεινα να το αφήσεις, δεν το έχεις καθόλου