Θολό τοπίο
Καπνός, τασάκι και καφές, θολό τοπίο.
Είναι που έρχεται βροχή κι όλο δεν βρέχει,
έρχονται σύννεφα βαριά και λεν αντίο,
ο τόπος την αναβροχιά δεν την αντέχει!
Λες και κοιμάται ο καιρός, τι ειρωνία...!
Οι μέρες κόλλησαν και μοιάζουνε με χρόνια.
Δεν ειν πρωτεύουσα εδώ ειν επαρχία,
πιασμένοι μοιάζουμε στου χρόνου τα σαγόνια!
Η κάθε μέρα ξεγελάει τον καθένα,
δρομάκια που γιναν στενά, γιατί ειν τα ίδια,
βιώματα, στιγμές στα πεζοδρόμια πεταμένα,
που τα μαζεύουν το πρωί για τα σκουπίδια...
Μες το δωμάτιο, καπνίζω τις στιγμές μου,
να μην τις βρω την άλλη μέρα πεταμένες...
Πού κάνω λάθος και φωνάζεις, χρόνε, πές μου
που στον αγέρα σαν καπνός , οι μέρες μου είναι σκορπισμένες?
Ευχαριστώ για την υπομονή σας..........
