Με συνεπαίρνεις Νίκο Γκάτσο
και στο τραπέζι σου θα κάτσω,
ψωμί… κρεμμύδι… και ελιές
και λόγια σου, μπλε πινελιές….
Στα όρη πήγες της Ηπείρου
άλλοτε σε αμμουδιές ονείρου
και με των στίχων σου το φως
πατέρας είσαι κι αδερφός
Σεργιάνισες την Οικουμένη
είπες για Διγενή , κι Ελένη,
χόρεψες ένα βαλς αργό
στις αμμουδιές , στην «Αμοργό»
Με συνεπαίρνεις Νίκο Γκάτσο
για της ζωής λες το στραπάτσο
με λόγια σκέτες μαχαιριές
στου κόσμου τις ανηφοριές
Είπες για όσα γράφει η μοίρα
και με των στίχων την πλημμύρα
με του ήχου το παλιό κρασί
σε ονειρικό μας πας νησί
Αχ: Νίκο Γκάτσο ερημίτη
του τραγουδιού μικρό σπουργίτι
μας έδωσες, σπαθί και βόλι…
Αχ! πόσα σου χρωστάμε όλοι!!!!!
