ΤΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ
Τα θεριά γρυλίζουν στης ζωής μου τα σύνορα
οι χαφιέδες του φόβου με γυρεύουν και σήμερα
σε μία κόλα χαρτί τυλιγμένη η ελπίδα μου
με ένα ποίημα παλεύω να κόψω την βαριά αλυσίδα μου
Το όνομά σου δεν γράφω ποτέ μην σε πιάσει το μάτι
και ούτε παίρνω την άγια σου εικόνα στο στενό μου κρεβάτι
πάντα να είσαι εκεί , στο μολύβι μου η μύτη που τις λέξεις γεννάει
η πηγή μες στο χρόνο , που κυλάει το νερό και η ψυχή ξεδιψάει
Λίγα βήματα ακόμη πριν να κάνω και το τελευταίο
για να μάθω εάν το ταξίδι αυτό ήταν επί ματαίω
εάν σε βρω σαν ανοίξω ξανά αυτό το τετράδιο
τότε αυτό θα σημαίνει πως το σώμα μου δεν ήταν άδειο
Α.Π.
