Μόνος απομεσήμερο , κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι
Της νιότης σου το λίκνισμα , μαχαίρι που πληγώνει
Τα χρώματα του δειλινού , ραίνουν το πρόσωπό σου
Σαν χέρι ινδικού θεού , με φέρνεις στο βωμό σου

Θα γίνω σαν αερικό , να ‘ρθω στην κάμαρά σου
Στον κόσμο σου παραίσθηση , αχτίδα στα όνειρά σου
Ν’ αγγίξω απαλές χορδές ,με μαγικό δοξάρι
Και να με νιώσεις στο κορμί , σαν σκίρτημα , σα χάδι

Και θα σε πάρω μακριά ,σε λαμπερό λιβάδι
Των πόθων σου τ’ απαύγασμα , με κόκκινο φουστάνι
Κι’ όταν σου πλέξω στα μαλλιά , μια χούφτα ανεμώνες
Στο στήθος σου θα χύνονται αιθέριοι λειμώνες

Θα γίνω σαν αερικό , να ‘ρθω στην κάμαρά σου
Στον κόσμο σου παραίσθηση , αχτίδα στα όνειρά σου
Ν’ αγγίξω απαλές χορδές ,με μαγικό δοξάρι
Και να με νιώσεις στο κορμί , σαν σκίρτημα , σα χάδι

Απορώ πως δεν εχει σχολιαστει... Πολύ όμορφο σαν εξομόλογηση.