Του δισταγμού μου η πληγή

[Γηγενής]

Αλήθεια πόσα λάθη
Μου μείναν να ξοδέψω
Και πώς να επιστρέψω
Στου χρόνου τα παλιά

Αλήθεια πόσο δάκρυ
Μου μένει να ποτίσω
Και πόσο να λυγίσω
Σ’ αυτή τη μοναξιά

Μπροστά μου βρέθηκες εσύ
Σαν οπτασία μαγική
Κι όμως δε μίλησα
Ώρες κοιτούσα σιωπηλός
Υπνωτισμένος και δειλός
Γι’ αυτό με μίσησα

Μια λέξη ήταν αρκετή
Για να νικήσει τη σιωπή
Μα δε το τόλμησα
Και τώρα μέσα στη ψυχή
Του δισταγμού μου η πληγή
Χτυπά σαν φόνισσα

Αλήθεια που να ψάξω
Της ερημιάς το τέρμα
Πως βγαίνω απ’ το τέλμα
Που βούτηξα ξανά

Αλήθεια τι να γράψω
Και πώς να σου το στείλω
Τον φόβο έχω φίλο
Που πίσω το γυρνά

~~~~~~~~~~~~~~~
Στην ανώνυμη μούσα του πλοίου... που δυστυχώς δεν ρώτησα ούτε το όνομα της.

Αν τη δείτε, πείτε της πως την ψάχνω.

[Gata]

Και συ ακόμα περιμένεις τον Άνεμο;;
Θα βρω χρόνο σύντομα να διαβάσω όσα δεν πρόλαβα!!!
Φιλιά

[vert]

Αν την δω... σόρρυ αλλα θα την κρατήσω για τον εαυτό μου... κι όσο για σένα ας πρόσεχες.. γιατί αν της το `δινες αυτό θα `χες σίγουρα επιτυχία.. επειδή και ταλέντο έχεις και  όμορφα πλέκεις τους στίχους...

[Γηγενής]

Τον ένιωσα για λίγο τον άνεμο... αλλά τότε ταξίδευα αντίθετα!!!

Πάντως vert μη διανοηθείς να κάνεις κάτι τέτοιο