Αν θελήσεις... Άσματα ηθικά, πειραστικά

[papous]

Το πρωί τρεμοπαίζει το όνειρο
και τη μέρα μ' αγάπη γεμίζει
μα τ' απόγευμα έρχεται πονηρό
μεθυσμένο και να
με τα μάτια κενά
σαν βουή στο κενό ψυθιρίζει

Σαν τι να θες όταν θες ότι θες
τ' άδειο χέρι σου τι κρατά
Σαν τι να θες μ' ενοχές
η μέρα φεύγει
Σαν τι να θες όταν θες ότι θες
σκέψου λίγο πιο σοβαρά
σαν τι να θες σ' εποχές
που κι η μοίρα σου πια
σ' αποφεύγει

Μες την νύχτα φαντάζει το άπειρο
το αμετάβλητο χθες ν' αντικρύζει
μες το βλέμα που χάνεται σιωπηρό
κι ορισμένο σαφώς
διαπερνώντας σα φως
το αόριστο μέλλον που αγγίζει.

Σαν τι να λες όταν λες ότι λες
κούφια λόγια μες την σιωπή
σαν τι να λες εντολές
ο νους σου παίρνει
Σαν τι να λες όταν λες ότι λες
σκέψου λίγο την αφορμή
ότι κι αν λες προβολές
στο ξημέρωμα που
σ' αποπαίρνει.

[papous]

 Τάχει πάρει στο κρανίο
ο Δημήτρης κι ειν θλιμμένος
ο καημένος
κι όταν πάει καφενείο
γυρνά σπίτι μεθυσμένος
ο καημένος.
Και η Βάσω μες το σπίτι
τον Δημήτρη περιμένει
η καημένη
κι από το πολύ ξενύχτι
μένει πάντα αναμμένη
η καημένη.
Το μικρό για να μην κλαίει
βλέπει σίριαλ ξεχασμένο
το καημένο
κι όπως το τραγούδι λέει
απ' αγάπη ειν γεννημένο
το καημένο...

[papous]

Δύο ματάκια αναμένα μου είπαν
να εκδικηθώ το πέλαγος
γιατί αφρίζει και θαλασσοπνίγομαι.
Την ώρα που ο ίσκιος μου κρεμόταν
ανάμεσα στο τέλος και στην ερήμωση
την ώρα που οι πληγές μου είχαν κλείσει
κι αφηνόμουνα...
Δύσμοιρη μέρα
στα χέρια μου σε πιάνω και σε χάνω
κι ο λογισμός γελάει με τις αισθήσεις,
μα εγώ σαν βέρος πειρατής
της αποκρίνομαι
Αν δεν σταθείς για να σε δώ
θε να σε κλέψω.

[papous]

Θα βάλουν κάμερες παντού!-Ποιος το'πε?-Στις ειδήσεις
-Άρχισες πάλι τα κουφά και τις παρεξηγήσεις?

-Στους δρόμους και στις γειτονιές αντί για τροχονόμους!
-Στα πάρκα και στις αμμουδιές μαζί με τρομονόμους?
-Στα τρόλλεϋ και στο μετρό, της βίας κατασκόπους!
-Στα άλση που φιλοξενούν ερώτων καιροσκόπους?

Καλές δε λέω οι κάμερες μα με γιγαντοθόνη
βλέπεις ατέλειες στο μαλλί, λαδιές στο παντελόνι
Κι αν κάποιος σου επιτεθεί, ληστεία μετά φόνου
θα φέρουν εις τον τάφο σου πορτραίτα δολοφόνου.

-Μα φίλε μου, έτσι κι αλλιώς μας παρακολουθούνε
με δορυφόρους που μπορούν και μέρμυγκα να δούνε
να εύρουν χαρακτηριστικά κάτω απ' τις κουκούλες
και πόσα όπλα κρύβονται σε πλαστικές σακκούλες.

-Πάντα είχα ερωτήματα με την τεχνολογία
ίσως να φταίει το μυαλό είτε η ηλικία!
Πως πάντα βρίσκει τους κακούς με τους πυροσωλήνες
και πάντα χάνει όλους αυτούς όπου πετάν βενζίνες?

-Αυτό θέλουν να κάνουνε! -Ας δώσουν αποδείξεις
-Δεν έχουνε τα βίντεο -Δως τους τα πριν τα δείξεις

Γιατί αν τις βάλουν με σκοπό επικοή των νιάτων
βλέπω να καταλήγουμε άσυλο ανιάτων.

[argentina]

Μες την νύχτα φαντάζει το άπειρο
το αμετάβλητο χθες ν' αντικρύζει
μες το βλέμα που χάνεται σιωπηρό
κι ορισμένο σαφώς
διαπερνώντας σα φως
το αόριστο μέλλον που αγγίζει.

πολυ καλο!!

Θα βάλουν κάμερες παντού!-Ποιος το'πε?-Στις ειδήσεις

και οι "καημενοι" νιωθουν ηθοποιοι?!

Εισαι περιπτωση!
Με κανεις να γελαω, να προβληματιζομαι και να θλιβομαι με τους ιδιους στιχους...

[papous]

Καλή μου φίλη με τον πολυαγαπημένο λογότυπο, αυτό ακριβώς δεν είναι το παιχνίδι της ζωής? Αυτός δεν είναι και ο ορισμός της σάτιρας?

Μια άλλη αγαπημένη μου φίλη λέει πως την σάτιρα την εφεύραν τα παιδιά και την αντιγράφουν οι παππούδες . Πιθανόν να έχει δίκιο τώρα που το σκέφτομαι.

[papous]

Δίνεις απάντηση πριν κάνεις ερωτήσεις
τι περιμένεις?
τι θα βρεις στον γκρίζο αέρα?
την μοναξιά σου?
Μέσα στα τούνελ του μυαλού σου
ζωγραφίζω
θολές ανταύγιες από κόκινο
στην δύση
φανταστικής ανατολής
του έρωτά μας

[papous]

Μια φορά κι έναν καιρό
σε μια χώρα που την 'λέγαν οι σοφοί Ελευθερία
ζούσε ένας νιος Πολίτης, μάλλον από συγκυρία.
Είχε άρχοντες εκλεγμένους και σοφούς
που στα λόγια του εκάναν τους κουφούς
και μπορούσε να μιλάει και να λέει ότι θέλει
να δουλεύει, να κοιμάται,
να πουλάει ότι τιμάται
κι οι αρχόντοι κυβερνούσαν κι η ζωή του ήταν μέλι.

Είπαν κάποτε οι αρχόντοι
να βαφτίσουνε την χώρα μ' άλλο λόγο, Τυρανία
εύκολ' όνομα, μικρούλι μα με ίδια σημασία
κάμερες παντού να βάλουν
πριν κακοί την πόλη εάλουν
και για 'κείνον όλα ίδια παραμένουν μην τον μέλει
θα δουλεύει, θα κοιμάται,
θα πουλάει ότι τιμάται
θα μπορεί και να μιλάει και να λέει ότι θέλει.

Και συμφώνησ' ο Πολίτης
τι τον νοιάζει? Κείνος πια δεν είχε τίποτα να κρύψει
κάμερες παντού ας βάλουν, και στα βάθη και στα ύψη
πρότεινε και του σπιτιού του την κουζίνα
κει που φύλαγε τα έξοδα του μήνα
μην μπει κλέφτης και χαλάσει την πολύτιμη ηρεμία
σαν δουλεύει και κοιμάται
σαν πουλάει ότι τιμάται
και κυλούσε η ζωή του σαν νερό σε νηνεμία.

Τους κακούς με το τσουβάλι
τους επιάναν και τους στέλναν οι σοφοί στην εξορία
είχε όντως καλό τέλος όλη αυτή η ιστορία.
Ξεκαθάρισε απ' τους εχθρούς ο τόπος
του συστήματος, μικρός ήταν ο κόπος.
Τι κι αν φώναζαν, μιλούσαν κι έλεγαν πια ότι 'θέλαν
πως δουλεύαν, πως κοιμόνταν,
πως πουλούσαν ότι τιμόταν
ο Πολίτης καβαλούσε στο καλάμι του την σέλαν.

Κάποτε στο δίπλα σπίτι
κλέφτες μπήκαν και το 'κάψαν μα δεν ήρθ' η αστυνομία
κι ο Πολίτης τσαντισμένος φώναζε για ισονομία
και τον πιάσανε αμέσως τον Πολίτη
κι οι αρχόνται τον βαφτίσανε αλήτη.
Φώναζε απορρημένος πως αυτός είπε μονάχα ότι σκεφτόταν
πως δούλευε, πως κοιμόταν,
πως πουλούσ' ότι τιμόταν
πως κοροϊδεψαν τους πάντες και εκείνον που στη σέλα του καθόταν.

Και τελειώνει πια εδώ το παραμύθι
δεν κορόϊδεψαν καθόλου τον καημένο τον Πολίτη
Θα μπορούσε όπως όλοι ήρεμος να 'ναι στο σπίτι.
Δεν τον πιάσαν γιατί είπε ότι σκεφτόταν
γιατί σκέφτηκε τον πιάσαν, στα αυγά του ας καθόταν.
Θα μπορούσε να μιλάει και να λέει ότι θέλει
να δουλεύει, να κοιμάται,
να πουλάει ότι τιμάται
μ' ανεκτίμητ' είν' η σκέψη και η χώρα δεν την θέλει.

Καημένε Πολίτη, αυτός ο τόπος δεν θ' αλλάξει ποτέ.......

[papous]

Κι αν η μισαλόδοξη γνώση είναι επικίνδυνη, η ημιμάθεια είναι καταστροφική.

Κι από τα όνειρα μιας άυπνης νύχτας
στις ψευδαισθήσεις άγονης μέρας επανέρχεσαι
φυλάς στο πάπλωμα ενοχές
κρύβεις το φως
ψάχνεις τον δρόμο σου με ξύλινη πυξίδα
και στο κενό σου στροβιλίζεται η αιτία
στ' άωρο χθες ανώφελα αφημένη.

Πέτρες γκρεμίστηκαν
σαθρά λιθάρια
που θεμελίωναν την έναρξη του εγώ σου
έφραξαν τάφρους ποταμών παρωχημένων
κι άφησαν άνυδρες τις παρυφές της γνώσης
κι ούτε ανθός πια
ούτ' αρμύρα.
Μον' άσπρη σκόνη τα ερωτήματα σκεπάζει
θολός ορίζοντας, κρυμμένες αναμνήσεις
αδύναμα όνειρα
κι οπόνος δυναμώνει.

[papous]

Τύλιξα την καρδιά μου σε μια πέτρα
την πέταξα ψηλά νάρθει να σέβρει
μ' αυτή με γέλασε στο κύμ' αφροκυλώντας
για να μου δείξει μια παραλλαγή του αιώνιου
την θάλασσα να με καλεί και να με διώχνει
προστάζοντας αερικά
στον βράχο που ανασαίνει.

[papous]

Δεν θέλω να βαρυγκωμάς
ότι κι αν κάνω είναι για μας
- Χορ: Γρηγόρη, παρ' χάπι
Ψάχνω να βρω κάτι καινό
να συμπληρώσω το κενό
-Γρήγορη, παρ' χάπι
Πήγα και στην Αμερική
μα μου την πέσαν μερικοί
-Γρήγορη, παρ' χάπι

R:Με αντιθέσεις
μα και με ξεσπάσματα
δεν φτιάχνουν τα πράγματα,
έτσι βοούν.
Πες μας τις θέσεις
και θα τις εγγράψουμε
κει που θα σε θάψουμε,
αυτό εννοούν.

Πήγα κι εδώ σ' ένα γιατρό
το πρόβλημα είπ' είναι χοντρό
-Γρηγόρη, παρ' χάπι
Δεν θέλω τις λοβοτομές
γουστάρω τις χρυσές τομές
-Γρηγόρη, παρ' χάπι
Μα μια γκόμενα καλή
μου 'πε φορώντας το γυαλί
-Γρηγόρη, παρ' χάπι

R.....

Και όταν το σβέρκο μου πατάν'
και όταν κάποιοι μου τη σπαν'
ερχονται τότε οι "λογικοί"
και λένε με φωνή κακή
-Γρηγόρη, παρ' χάπι.....

[papous]

Η τέχνη πόρνη σ' ένα κολπάκι για να τ' αρπάξουμε
λόγια ραμένα μες το παιγχνίδι των εντυπώσεων
γλυπτά οι μπάλλες, πλήθη κορίνες, να τα ρημάξουμε
κι η μουσική μας να παιανίζει καιρούς εκπτώσεων.

Στίχοι για έρωτες, κείμενα λάγνα που επιβλήθηκαν
στ' άλλα προβλήματα που έχουν αγγίξει σημεία παύσεως
μέσα σε θέατρα που επισήμως φωταγωγήθηκαν
για να αντέξουνε χειροκροτήματα στ' όριο θραύσεως.

Πήλινα θραύσματα μέσα σε κύμματα πραγματικότητας
ευνουχισμένης, κάτω απ' τα πόδια γυμνού Αυτοκράτορα
να ξεφωνίζονται φάλτσες κορώνες συλλογικότητας
ανερυθρίαστα, υπό το βλέμμα του Παντοκράτορα.

Πρόσωπα άξεστα που επιτέλους αναμορφώθηκαν
μεσ' απ' το πρίσμα της φοβικής τους σχεδόν προσήλωσης
σε ισορροπίες που αναμεσά τους άθελα χώθηκαν
εστιασμένες στους προβολείς μιας αναίτιας δήλωσης.

Μα τόσα χρόνια πολιτισμένα τον κόσμο άλωσε
αυτή η κόντρα, που να καθόμαστε να εξιστορήσουμε...
κι αυτή η τέχνη η πουτανίτσα πολύ μας κ**λωσε
και ήρθε τώρα η ευκαιρία να την γ**ήσουμε.

[pinelopi]

Οι τελευταίοι στίχοι σου μου άρεσαν πολύ.
Και σαν νόημα και σαν τρόπος απόδοσης.
Κοφτά, σκληρά, κυνικά κάποιες στιγμές, κατάφερες, κατά την γνώμη μου, να δώσεις  δυνατή και ζωντανή εικόνα μιας αλήθειας.
Η τεχνική και το θέμα σου μου θύμισαν έντονα το ''Ανεμολόγιο'' του Κ. Τριπολίτη.

[papous]

Ξέρω πως λαχταράς μια χαραμάδα
κάποιο σημείο να πιαστείς, να ξαποστάσεις
να λυτρωθείς απ' την μανία του ανέμου
που έρχεται βίαια να σε αμφισβητήσει.
Μικρή η μέρα όταν τ' όνειρο σωπαίνει
μεγάλ' η νύχτα διαφεντεύει αναμνήσεις.
Κι εσύ κοιτώντας με την άκρη του ματιού σου
απ' την σχισμή πάνω στον λείο κρύο τοίχο
της μοναξιάς σου, αναρωτιέσαι
αν είναι λύτρωση αυτή ή φυλακή σου
Δώσε κουράγιο στην μετέωρη ψυχή σου
σκάψε το τούνελ με τα ίδια σου τα χέρια
όταν ο άνεμος κοπάσει την ορμή του
κι η καταιγίδα περονιάζει το κορμί σου
δικό σου απάγγειο να καλύψει την ελπίδα.

[papous]

Η καλή μας η αγελάδα
τρώει σαν καλή βελάδα
ότι της σερβίρουνε
για να μην την δείρουνε

Έβαλε ψηλά τακούνια
και βαδίζει με τα μπούνια
μην τυχόν και μερικοί
την πουν οπισθοδρομική

R:Δόξες θυμάται
και όταν κοιμάται
τις αναμασά
της πρώτης νιότης,
γυρνά στο πλευρό της
και τότε ξυπνά

Έμαθε και να διαβάζει
αναλύσεις αν αδειάζει
δεν προφταίνει απ' τις πηγές
θέλει χρόνο γι αλλαγές

Προς την δόξα πάλι οδεύει
και στον δρόμο αφοδεύει
και σου λέει αν της γνέψεις
προϊόν δικιάς μου σκέψης.

R......

[papous]

Βίοι παράλληλοι

2007                                                                  1821
Θα συνεχίσουν είπανε σύσωμοι καταλήψεις                         Θα συνεχίσουν είπανε ως το τέλος τον αγώνα
παίζουνε με τα νεύρα μας ετούτα τα παιδία                          παίζουνε με τα νεύρα ετούτα τα θηρία
τέτοιες πορείες απαιτούν βίαιες καταλήξεις                          τέτοιες πορείες απαιτούν βίες καταλήξεις
κι ας λένε ότι επιζητούν την δωρεάν παιδεία                        κι ας λένε ότι επιζητούν μονάχα ελευθερία

Βγήκαν στους δρόμους φοιτητές, κωλόπαιδα κι αλήτες          Πήραν τα όπλα οι τρελλοί, αρματωλοί και κλέφτες
και θέλουν όπως πάντοτε να καν' του κεφαλιού τους            και θέλουν όπως πάντοτε να καν' του κεφαλιού τους
μα δεν ρωτήσανε εμάς, φιλήσυχους πολίτες                        μα δεν ρωτήσανε εμάς, κοτζάμ κοτζαμπασήδες
αν θα δεχτούμε νάμαστε αναίτια του χεριού τους                 αν θα δεχτούμε νάμαστε αναίτια του χεριού τους

Τι φασισμός πια είν' αυτός, δεν σκέφτονται τους νέους         Τι τυρανία είν' αυτή, δεν σκέφτονται τους κάμπους
που θέλουν ένα μάθημα να πάρουν το πτυχίο?                     γεμάτ' είν' απ' το στάρι μας, ποιοί θα μας το μαζέψουν?
Κι οι δρόμοι που τους κλείνουνε? Δεν είναι ολωνών μας?        Και τα βουνά που τουφεκάν? Δεν είναι ολωνών μας?
Φίλοι αστυνόμοι βάλτε τους πάραυτα στο ψυγείο!                 Φίλε Σουλτάνε στον ζυγό, σαν βόδια να τους ζέψουν!

Σαν νάναι πολύ όμοιες ετούτες οι ιστορίες
απαίδευτοι οι σημερινοί, απαίδευτοι και τότε
κι όμως το μόνο που ζητούν είν' ίσες ευκαιρίες
βρίζουμε τους σημερινούς, δοξάζουμε τους τότε.

[papous]

Xαμένα όνειρα ζωσμένα μ' αυταπάτες
χαμένες σκέψεις να δονούν την γκρίζα νύχτα
χαμένα αισθήματα ανάλυση ζητάνε
χαμένοι έρωτες τον λογισμό θολώνουν
χαμένοι άνθρωποι τ' άδικο αναζητάνε
Κι εσύ σαν ένοχος κι ανάξιος ηγεμόνας
ψάχνεις να βρεις χρυσή τομή να ισορροπήσεις
ανάμεσα στον πριν στο τότε και στο τώρα
χαμένος μέσα σε χιλιάδες αντιθέσεις.

[papous]

Στον τόπο που γεννήθηκα
το φως των αστεριών
χτυπάει από συνήθεια στις πλάτες φαντασμάτων
που έρπουν τα μεσάνυχτα να βρούνε τον χαμό
μέσα σ' αβέβαιες φωνές απέραντων κυμμάτων.

Μια ζωή που αρχίσαμε λάθος
εκεί που νυχτώναμε ήταν το φως
Το 'ξερα ο τρελλός κατά βάθος
πως εκεί που νυχτώναμε ήταν το φως.

Τον τόπο που μεγάλωσα
τον ξέχασε το δίκιο
γιατί είπαν ότι ήτανε ίδιον του ισχυρού
αδέρφια τρων τις σάρκες τους
στο έλεος των κυμμάτων
και τις κραυγές από το χθες δεν θέλουν να ακούν.

Μια ζωή στα μοδάτα σαλόνια
εκεί που νυχτώναμε ήταν το φως
Πήγαινες με στενά παντελόνια
εκεί που νυχτώναμε ήταν το φως

Στον τόπο που ήρθα και που ζω
ξεχάσαν ν' αγαπούν
γιατί, όπως λένε, χάθηκαν ψάχνοντας την χαρά τους
κι εγώ μικρό παιδί της γης
συνέχεια την ρωτώ
αν τα πουλιά του ουρανού με πάρουν στα φτερά τους.

Μια ζωή που την πήραμε λάθος
εκεί που νυχτώναμε ήταν το φως
Οδηγούσαμε τρελλοί απ' το πάθος
και όταν νυχτώσαμε βρήκα το φως.

[Salinas]

Διαβάζεις Σούτσο κατά τύχη;
 Οι στίχοι σου είναι χρονογραφικοί και σχεδόν σα νούμερο επιθεώρησης...

  Πάντως μου άρεσαν πάρα πολύ: πολύ άμεσοι, ελεύθεροι κι ένιωσα ένα φρέσκ αεράκι να τους διαπερνά (συγνώμη αν αυτό το τελευταίο ακούγεται ρητορικό, αλλά εκφράζει πλήρως αυτό που ένοιωσα...)

[papous]

Υπάρχει κάποιος που να μην έχει διαβάσει Σούτσο?

Σ' ευχαριστώ για την "ψήφο εμπιστοσύνης", παρόλο που οι στίχοι μου δεν είναι τίποτα περισσότερο από στίχους τραγουδιών. Και τίποτα λιγότερο βέβαια.

Για να σου δείξω την ευγνωμοσύνη μου σου αφιερώνω άλλο ένα τραγουδάκι:

Στην πλαζ, στην Βρετανία
πω πω τι αγωνία
την κοιλιά μου πως θα δείξω
σαν τα ρούχα μου θα ρίξω
στην αμμουδιά...

R: Χάσε βάρος
πέτα τα ρούχα σου με θάρρος
στην αμμουδιά...
Χάσε βάρος....

Θα κάνω γυμναστική
θα κάνω και πλαστική
και δίαιτα εντατική
για να...

R: Χάσω βάρος.....

θα γίνω ελκυστικός
άντρας σωστός και δυνατός
οι γκόμενες θα με κοιτούν
αν....

R: Χάσω βάρος......

[papous]

Μεγάλα σήμαντρα αυγής παραχαράκτες
ασφυκτιούν στην δολχινή σιωπή σου
κι εσύ πενθείς την μέρα μες την νύχτα
κι έχεις για φόβητρο την γη των λυπημένων.

Φλόμος οφιά μες τα παχειά λιβάδια
έστρωσες ξημερώματα το άδειο σου δοχείο
φέρνεις απόμακρα αερικές νιφάδες
καπνιάς, στην άσπρη κόλα της αβύσου.

Έσπασες τοίχους με την γλώσσα σου πιωμένη
σάλι' αναμίχθηκαν στο χωματί κουφάρι
και λάσπωσες με κυκεώνες ηρεμίας
το αίμα, και την λυγαριά του Παραδείσου.

Και θα 'ρθω
να σε βρω
όπου ο άνεμος κι εγώ
όπου τα ίχνη σου, ασφόδελος σε ραίνει.

Μπότες βαριές ηχούν στα καλντερίμια
κι είναι η τρέλα η καινούρια λογική σου.

Κι η μάνα κλαίει
το παιδί μες την ποδιά της.
Κι η μάνα κλαίει.....
φρίττει το σούρουπο στα σπλάχνα.

-Πως να σε βρω στο αλγεινό φεγγάρι
τόπε παλιέ που την καρδιά μου ταξιδεύεις?
Φεύγεις κι εσύ μαζί με το φεγγάρι
φως και φοιτάς σε άγνωστα λιμάνια
πάλιωσε πια το σκαρί, δεν ταξιδεύει
κύματα οι πόθοι σου που στάζουν την ψυχή μου....

[papous]

Ποιόν προσπαθώ
ποιόν προσπαθείς να κοροϊδέψεις....
Εμείς οι δυό
ή τίποτα ή έρωτα θα έχουμε....

[papous]

Στα σύννεφα καρδούλα μου σε βρήκα ν' αλητεύεις
σούστειλ' απ' την κιθάρα μου χορδή για να κατέβεις
Και σύ μου είπες τότε:"Μη, στο τέλος δε στο πιάνω"
και νόμισα πως είπες:"Μι, στο τέλος, δες στο πιάνο"

Κι άρχισα τα κουρδίσματα να βγει η μελωδία
και έλεγες πως κατάντησα ολότελα αηδία.
Πως μεταβλήθηκ' η χαρά σε τεταμένες σχέσεις!
Σε ρώταγα αν σ' άρεσε, μούλεγες θα με χέσεις.

Ξάσου, δεν κάνουν διάφορο κι οι οπτικές απάτες
μπορεί να καταντήσουνε γρήγορα αυταπάτες.
Όλα να είναι γύρω σου ντυμένα άσπρο-μαύρο
και να με στέλνεις χρώματα στις ερημιές για νάβρω.

Και να φωνάζω:"Κόκκινο δεν βρίσκω μες το γκρίζο"
Και ν' απαντάς:"Είσ' άσχετος, με σιγουριά νομίζω"

[papous]

Έχεις αισθανθεί την γλύκα της αναμενόμενης καταστροφής? Την άγρια διέγερση όταν προσμένεις την καταιγίδα? Όταν λυσσομανά ο άνεμος σκορπίζοντας την άμμο, σφυρίζοντας ανάμεσα στις καλαμιές! Όταν τελματωμένος απ' την σύγχυση, αποκαμωμένος από την ένταση των συγκρουομένων αισθημάτων, ξεσπάς σε σπασμωδικές κινήσεις καταστρέφοντας την γαλήνη, την μονοτονία σου?
Όταν κοπάζει ο αέρας, η καταιγίδα ξεσπάει ανελέητη και η μυρωδιά ενός παρατημένου ονείρου σ' αναγουλιάζει. Όταν σκορπάει η νύχτα η μυστικότητα χάνει το άρωμά της.
Συντονισμένος στο σκοτάδι, στις δονήσεις του χάους.

Νιώθεις το τέλος?
Η άρνηση του τετελεσμένου
μια δυσωδία
μια ανέγκιχτη εικόνα.
Οι λάμψεις να περνούν
κι εσύ να τρέχεις
κόντρα στο χάος και στην ερήμωση.

Τραγούδι δυνατό που αποζητάει
φωτιά να φέρει.

Μα είναι ο χρόνος που φτάνει σε λίμνες μαγικές
και ξαφνικά χάνεται, κρουσταλιάζει
σαν το νερό σε μια πολική λίμνη.
Κονταροχτυπιέται μανιασμένος ο αγέρας
μάχεται τους καημούς
τις μαύρες σκέψεις
αργοπαλεύει με την σκόνη

Νιώθεις στην ανάσα σου την αρμύρα της ερήμου?

Η άρνηση του συναισθήματος.
Έχεις τις σκέψεις σου θολές.

Κι η ερημιά....
Κι αν αρνηθώ?
Κι αν με την άρνηση λιποψυχήσω?
Κι αν η αλήθεια σου με ψέμα μοιάζει?
Κι αν είν' το ψέμα μου αληθινό?

Κυλάει ο βράχος
το βουνό λιγοθυμάει
Κοιτώντας τον χρόνο παίρνεις ένα μύνημα
Κοιτώντας την άβυσσο βλέπεις την ερήμωση
Ψάξε στο χάος.
Η λησμονιά δεν θα σε κρύψει
Η συγχυσή σου θε να φέρει την γαλήνη.

[papous]

Άστρο δεν έχει ο Βύρωνας με την αστυνομία
θυμάμαι τότε που οι Ξηροί την δέσαν σαν σαλάμι
κι ανάθεμα κι αν είχανε και σφαίρα στην θαλάμη
ή χρώμα για να γράψουνε στον τοίχο εν συντομία:

"Βαριέμαι. Δεν αντέχω πια αυτήν την αγγαρεία
Ας έρθει άλλος στην σχολή για την τρομοκρατία
κι εμένα τώρα αφήστε με να γράψω πραγματεία:
"Του απολίτικου ραγιά: Γέννηση και πορεία""

Έμαθα τώρα ο Βύρωνας χτυπάει διαδηλώσεις
με ηλεκτροσόκ και χρώματα και με αμπούλες βρώμας.
Ποιητής - διανοούμενος. Όπως έλεγε κι ο Τhomas:
"εν τέλει εις την χώρα αυτήν είσαι ότι δηλώσεις.

Λύσεις του κώλου που αφορούν έλλειμα φαντασίας
Ακούστε ιδέες αδελφοί μείζονος σημασίας.

Αντλίες με βοθρολύματα!
Ραδιενέργειας βλήματα!!
Ajax με ακουαφόρτε!!!
Σκόνη του mister Forte!!!!
Όλμοι με βιτριόλι!!!!!
Κλανιές από φασόλι!!!!!!

Για ναν' τα λόγια της μαμάς
σωστά, όταν θα λέει για 'μας:
"Για να πετύχω όλα αυτά
έπεσα μέσα στα σκατά"