Dolores O'Riordan - Are You Listening?

[kain]

Σόλο δισκογραφική επιστροφή για την πρώην μπροστάρισσα των The Cranberries, έπειτα από 15 και πλέον χρόνια επιτυχημένης πορείας με το συγκρότημα από την Ιρλανδία. Ο δίσκος κυκλοφόρησε πριν από περίπου ένα μήνα με τη συμμετοχή του Youth (The Verve, Embrace, Primal Scream, U2, Paul McCartney) στην παραγωγή, 12 καινούργια τραγούδια και την Dolores σε, λίγο πολύ, γνώριμα φωνητικά μονοπάτια.

Αναφέρει το σχετικό δελτίο τύπου:

Dolores O'Riordan - songstress, smouldering icon and critically acclaimed voice of The Cranberries - is back. Her first-ever solo LP Are You Listening? is released on Sequel Records, May 7th and features the stunning new single 'Ordinary Day.' Co-produced by Youth, Dan Broadbeck and engineered by Rich Chycki, the eagerly anticipated album is a 12-track tour de force and marks her first release in four years.

Written and recorded between her homes in Canada and Dublin, the album is a striking return to form, punctuated with angular chords and that crystalline voice. Folk-tinged, electric and deftly powerful, it's also a relentlessly melodic success. "My time after The Cranberries was a clean slate - no pressure and no contracts," Dolores enthuses. "It was the first time in my life I was a free agent. I had no inhibitions, which is how I felt when I first started out. That's all visible here."

Two of the tracks - 'Apple' and the forthcoming single 'Ordinary Day' - were produced by BRIT Award winner, Youth, whose previous credits include: The Verve, Embrace, Primal Scream, U2 and Paul McCartney. "He certainly brought his own vision to the table and softened the tracks without affecting their integrity or passion."

Ultimately, the CD was a process inspired by personal experiences, both light and dark. "My mother-in-law died of cancer shortly after I left The Cranberries, which was devastating. It was like watching a beast attack from the inside out, so the song 'Black Widow' is a metaphor inspired by that. At the other end of the spectrum 'Apple' was written about my husband and 'Ordinary Day' reflects the birth of my third baby, Dakota."

Other album highlights include the hypnotic 'In The Garden' with its shimmering guitar-rock crescendo, the delicateness of 'Watch The Stars' and 'Loser', which bristles with loops, layered vocals and an instant, razor-sharp hook. "It was a very organic, natural experience," Dolores adds. "I play guitar and have four fantastic musicians…a great bass player, a stellar drummer and an immaculate guitarist."

"Once the first 7 songs were penned, we went into the studio and had the musicians record first. Then we took it from there. We didn't rush it. In total, the writing and recording was a four-year period."

The album was an awakening for me in my life - a journey that I completed. It's like I crossed a bridge, which is a great new plateau to be on. My life is so different to how it was 10 years ago and there's a great sense of acceptance. It's a very exciting time to be releasing music again too. Song-writing is truly coming back."



01. Ordinary Day
02. When We Were Young
03. In The Garden
04. Human Spirit
05. Loser
06. Stay With Me
07. Apple Of My Eye
08. Black Widow
09. October
10. Accept Things
11. Angel Fire
12. Ecstasy

Dolores O'Riordan - vocals, guitar
Steve Demarchi - guitar, backing vocals
Denny Demarchi - keyboards, guitars, flute, wind instruments, backing vocals
Marco Mendoza - bass guitar, backing vocals
Graham Hopkins - drums, percussion, backing vocals

Στα πλαίσια της περιοδείας για την προώθηση του δίσκου, η τραγουδοποιός θα βρεθεί τον Ιούνιο για δυο συναυλίες στην Ελλάδα (Περισσότερα στο σχετικό νήμα του Κιθάρα).

[kain]

Και δυο επώνυμες κριτικές για τον εν λόγω δίσκο.

Λουκιανός Κοροβέσης, Rocking.gr:

Συνήθως όταν οι άνθρωποι χωρίζουν σκέφτονται περισσότερο το τέλος που βιώνουν και λιγότερο την νέα εποχή που ξανοίγεται μπροστά τους. Οι Cranberries ήταν σαφέστατα ένα από τα σχήματα που σημάδεψαν την τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα, εν αρχή με το "Zombie" και εν συνεχεία με διάφορα άλλα μεγάλα κομμάτια που κατά καιρούς ηχογραφούσαν. Και αναφέρομαι σε μεμονωμένα κομμάτια γιατί, για το δικό μου αυτί, το γνωστό Ιρλανδικό συγκρότημα ήταν ένα σχήμα των singles. Κανένα album τους δεν κατάφερε να με κερδίσει σαν ολότητα και να με κάνει να τους εκτιμήσω περισσότερο.

Σαφέστατα όμως πάντα ξεχώριζα (και ξεχώριζε γενικότερα) η θεσπέσια φωνή της Dolores… Μια φωνή με ιδιαίτερη χροιά, πάθος και θαρρείς ένα εγγενή πόνο. Στην πρώτη της προσπάθεια μακριά από τους άλλους λοιπόν, στο φετινό "Are You Listening ?" δηλαδή, η Dolores εξερευνά τις προσωπικές της δυνατότητες και προσπαθεί να καταλάβει μέχρι που φτάνει το ταλέντο της και αν το τέλος των Cranberries ήταν περισσότερο τέλος ή αρχή. Και χαίρομαι που μετά την ακρόαση του παρόντος δίσκου, μπορώ να υποστηρίξω πως μια λαμπρή αρχή διαμορφώνεται και περιμένει για ανάλογη συνέχεια.

Τι βρίσκουμε στο "Are You.."; Κιθαριστική pop-rock, ένα click πιο ήπια από την μουσική των Cranberries, αλλά κατά την γνώμη μου πολύ πιο ώριμη από αυτή του πρώην συγκροτήματος της Dolores. Το σύνολο του δίσκου περιέχει κομμάτια στημένα έτσι ώστε να αναδεικνύουν την φοβερή φωνή της δημιουργού και στηρίζονται πότε σε απλά αρπίσματα της κιθάρας, πότε σε μια διακριτική αλληλουχία πλήκτρων και πότε σε ηλεκτρικά ξεσπάσματα και ήχους από την ιρλανδική παράδοση. Προσωπικά ο δίσκος μου θύμισε κάτι από τις παλιές καλές μέρες των R.E.M. αν αυτές μπολιαστούν με την σαφέστατα σκληρότερη προσέγγιση των Ιρλανδών. Οι στίχοι της Dolores είναι ευαίσθητοι : πότε απολογητικοί, πότε πικραμένοι και πότε ανακεφαλαιωτικοί, ξεδιπλώνουν με σαφήνεια την εξέλιξη μιας μεγάλης μουσικού σε ολοκληρωμένη γυναίκα. Αποτυπώνουν την πορεία προς την αυτογνωσία και την ωριμότητα της ηλικίας. Και αυτό μας αρέσει. Η Dolores δεν το παίζει οργισμένο «νιάτο», όπως μπορεί να ήταν κάποτε, αλλά μας παραδίδει κομμάτια λεπτοδουλεμένα και «βαθιά», που έχουν γραφεί μετά από πνευματική προσπάθεια και ψυχική ωριμότητα. Μέσω αυτού του πρίσματος, οι αρετές της μουσικής της αναδεικνύονται και διαμορφώνουν ένα σύνολο εξαιρετικό.

Η Dolores έρχεται από τα μέρη μας στις 23/6 και το "Are You Listening?" είναι σαφέστατα ένας πολύ σημαντικός λόγος για να την απολαύσουμε ζωντανά. Η Dolores μας ξανασυστήνεται με έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς στο είδους του και κάνει έκκληση να την ακούσουμε. Θα την απορρίψετε;

[kain]

Τάσος Πατώκος, ΜΙC:

Όταν είχε κυκλοφορήσει το πρώτο album των The Cranberries, για πολλούς μήνες όλα έδειχναν ότι το συγκρότημα δε θα κατάφερνε να ξεπεράσει τα σύνορα της πατρίδας του. Χρειάστηκαν γύρω στα δύο χρόνια μέχρι το "Linger" να γίνει τελικά επιτυχία, μετά ακολούθησε και το "Dreams", και τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία. H συνταγή ήταν ομολογουμένως πολύ καλή για να περάσει απαρατήρητη: αισθαντικές συνθέσεις, εύηχες κιθάρες, και μια τραγουδίστρια με αξιομνημόνευτη και γλυκερά ιδιόμορφη φωνή. Ο "δύσκολος δεύτερος δίσκος" τους ευτύχησε να γίνει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά albums της προηγούμενης δεκαετίας και όσο κι αν σε αυτόν υπήρχαν κάμποσες ατυχείς προσπάθειες του group να βαρύνει τον ήχο του για να συμβαδίσει με το "grunge" πνεύμα της εποχής (με προφανές παράδειγμα το απαράδεκτο "Zombie"), περιείχε και ουκ ολίγα σπουδαία τραγούδια που φανέρωναν πως οι The Cranberries θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως μια ελπιδοφόρα πνοή στο mainstream χώρο. Δυστυχώς, από εκεί και πέρα όλα πήραν τον κατήφορο: από album σε album, οι The Cranberries κατάφεραν να κατακρεουργήσουν την αισθητική των πρώτων τους χρόνων, αφενός με τις εκνευριστικά ρηχές συνθέσεις τους, αφετέρου με τη μεγαλομανία της Dolores O'Riordan, η οποία δεν έχανε ευκαιρία να επιδείξει τις φωνητικές της αρετές, σε βαθμό που οτιδήποτε και να ερμήνευε ακουγόταν φτιαχτό και επιτηδευμένο. Όποιος είχε κατάστημα τουριστικών στην Ιρλανδία, θα μπορούσε κάλλιστα να επιζήσει πουλώντας μονάχα T-shirts "I Hate Cranberries".

Με όλα τα παραπάνω και μόνο η ανακοίνωση της κυκλοφορίας ενός solo δίσκου της Dolores θα ήταν αρκετή για να μας κάνει να θέλουμε να κρυφτούμε. Ωστόσο, ό,τι συμβαίνει στο "Are You Listening", όχι μόνο δεν είναι τόσο τραγικό όσο θα περίμενε ο κάθε λογικός ακροατής, αλλά αντίθετα, μπορεί ακόμα και να ξαφνιάσει με την αμεσότητα και τη μελωδική του διαύγεια. Η μεγάλη είδηση εδώ είναι πως πολλά από τα τραγούδια του "Are You Listening" έχουν κατορθώσει να ξαναπαγιδεύσουν εκείνο το ανοιξιάτικο άρωμα που απέπνεε το ντεμπούτο των The Cranberries, κι έτσι, πέρα από το γεγονός καθεαυτό ότι έχουμε να κάνουμε με ευπρόσδεκτο υλικό, έχουμε ταυτόχρονα και μια σειρά κομματιών που θα κάνουν αρκετούς να νιώσουν νοσταλγία για την εποχή που άκουγαν το "Linger" στο ραδιόφωνο και έψαχναν του σκοτωμού για μια άδεια κασέτα. Ασφαλώς, νέο "Linger" δεν υπάρχει εδώ μέσα, όμως υπάρχουν συνθέσεις που αναπαράγουν εύστοχα το ίδιο εύθραυστο κλίμα, με εμφανέστερα παραδείγματα το "Human Spirit" (κάτι φλάουτα στην αρχή θα μπορούσαν να λείπουν, αλλά τέλος πάντων), ή το ήδη γνωστό "Ordinary Day".

Aκόμα και η ίδια η Dolores μοιάζει απαλλαγμένη από το ρόλο της super star που καλείται να υποδυθεί εδώ και τόσα χρόνια και είναι σχεδόν σαν την ντροπαλή κοπέλα που φωτογραφιζόταν μαζί με το συγκρότημά της για το εξώφυλλο του πρώτου της δίσκου. Όχι πως και πάλι δεν παρασέρνεται ενίοτε σε φωνητικές επιδείξεις (στο "When We Were Young", για παράδειγμα, έχουμε τους γνωστούς λαρυγγισμούς σε όλο τους το μεγαλείο), αλλά ως επί το πλείστον, οι ερμηνείες της εδώ μέσα είναι γήινες και τρυφερές, όπως, δηλαδή, θα έπρεπε να είναι πάντα. Όλα αυτά κάνουν το "Are You Listening" έναν απρόσμενα ειλικρινή pop δίσκο. Και ακόμα και ένας φίλος μου που δοκίμασε να ακούσει το δίσκο μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πόσο χάλια είναι, τελικά μου έστειλε μήνυμα λέγοντας "την άτιμη... μάς κέρδισε!"...