Από τον Παράδεισο ως τον Αχέροντα

[Μ.Π]

Κόκκινο αστέρι το στολίδι σ' άγρια θάλασσα
πίσω από βράχο στο βυθό μου φοβισμένο
πες μου ουρανέ θολό νερό να περιμένω
να βρέξω πάλι την ψυχή μου σ' ό,τι χάλασα

Φεγγάρι κόκκινο κρυμμένο στη ντουλάπα της
βάφει τα ρούχα που έχουν μείνει κρεμασμένα
γυμνός πιο πέρα τα όνειρά μου απλωμένα
σ'ένα σχοινί που όλο με δένει με τα μάτια της

Λίμνη γεμάτη με τη στάχτη απ'τα τσιγάρα της
από τα χέρια αυτά για ναύλα χάρισέ μου
φιλιά στα χείλη ατέλειωτε Παράδεισέ μου
ο Αχέροντας θυμίζει κατι απ'τα σκοτάδια της

Σκόρπια κοιτάζουν τα βιβλία της στο πάτωμα
σώμα από χώμα στα σεντόνια μου χυμένο
το ίδιο βράδυ πάντα θα σε περιμένω
μήπως ξεφτίσει του θυμού σου το παράγγελμα
μήπως μεθύσεις στων ονείρων μου το άγγιγμα

[x-versous]

πολύ όμορφο και τρυφερό φίλε και ιδιαίτερα αυτό το κομμάτι που μου θύμισε και λίγο
(δεν ξέρω αν  αλήθεια μοιάζει η φταίει ο συσχετισμός που κάνω στο μυαλό μου)
 καββαδia

Φωτιές ανάβουνε στην άμμο οι ιθαγενείς
κι αχός μας φτάνει καθώς παίζουν τα οργανά τους.
Της θάλασσας κατανικώντας τους θανάτους
στην ανεμόσκαλα σε θέλω να φανείς.

Σκόρπια κοιτάζουν τα βιβλία της στο πάτωμα
σώμα από χώμα στα σεντόνια μου χυμένο
το ίδιο βράδυ πάντα θα σε περιμένω
μήπως ξεφτίσει του θυμού σου το παράγγελμα
μήπως μεθύσεις στων ονείρων μου το άγγιγμα