ενα λουλουδι που δεν αφηνουν να ανθισει(κουβεντα με εναν καθημερινο ανθρωπο)

[giorgos_z]

Φίλε, βλέπεις πρόσωπα μουντά
Μπορείς να νιώσεις την οργή τους?
''-Φίλε πρέπει να πάω στη δουλειά''
''-Ανάσα-στάχτη και βαριά καρδιά''
(...Φαύλος κύκλος η ζωή σου...)
Είναι σαν να στέκεσαι γυμνός
Μόνος,σκυφτός και διαλυμένος
Σαν να κοιτάς ενα λουλούδι που πεθαίνει
Έτσι ο κόσμος πάει χαμένος

Σε πείσαν πως δεν είσαι άνθρωπος
Σκοτώσανε τα όνειρά σου
Ομώς εσυ πάλι παράλογα κοιτάς
Καθώς δίπλα μου ξεφυσάς
''-Μα τί να κάνω?Πώς μπορώ ξύπνιος ξανά να μείνω?''
''-Καίγομαι μέσα μου σαδιστικά και τη ζωή μου αφήνω''
(...Φαύλος κύκλος η ζωή σου...
 ...Οπλισμένη η υπομονή σου...)

Το βράδυ όμως είναι αλλιώς
Σκιές συνομωτούν,έχουν το νοημά τους
Και τότε η πόλη έχει φώς
Σάν την ασύμμετρη χαρά τους
Φίλε,σταμάτα λίγο το ρολόϊ σου
Και σκέψου τη σκιά σου
Πές μου τι βλέπεις τώρα, ακριβώς,!
Ποτέ μη ξανασκύψεις το κεφάλι σου
Για τ'άλλα προσωπά σου...
''-Είδα ενα ανήμπορο λουλούδι που πέθαινε αργά''
''-Μα είχε σπίθα και οργή,το μόνο που του μένει πια...''

υγ ειναι η πρωτη φορα που ανεβαζω στιχους πρωτον επειδη ειναι ιδιαιτερα προσωπικοι και φανταζομαι θα ναι λιγο δυσκολο να βγαλει καποιος αλλος πλην εμου νοημα και εκτος αυτου...ντρεπομαι

[dramatic_life]

Καλωσηρθες στο κιθαρα Γιωργο!!Απ'οτι καταλαβα μιλας για την δυστυχια που βγαινει μεσα απο την καθημερινη ρουτινα...
μ'αρεσουν πολυ οι εικονες σου ειναι δυνατες!!!Συνεχισε να γραφεις...

[ΟΛΓΑ]

''-Είδα ενα ανήμπορο λουλούδι που πέθαινε αργά''
''-Μα είχε σπίθα και οργή,το μόνο που του μένει πια...''

ΜΕ ΑΓΓΙΞΕΣ...

[giorgos_z]

@dramatic life ετσι ειναι... βεβαια συνηθιζω να βαζω περισσοτερο μισος στους στιχους μου(συναισθημα ειναι και αυτο αλλωστε...)...σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια αν και νομιζω οτι αλλοι στιχοι που θα βαλω ισως να μην σου αρεσουν οσον αφορα το υφος τους
@ολγα...χαιρομαι ιδιαιτερα γι αυτο...

[dramatic_life]

Ευχαριστω για το comment!!χαιρομαι και μονο που μπηκες στον κοπο να με διαβασεις...

[MACMISIAS]

Να μην ντρέπεσαι καθόλου...Γράφεις καταπληκτικά , με εικόνες πολύ δυνατές και με νοήματα που μας αγγίζουν...Συνέχισε έτσι...