Μέχρι εδώ

[pinelopi]

Μέχρι εδώ

Πάντα
είχα μια αντιδικία με την πραγματικότητα
με τις αιτίες και τ' αποτελέσματα
με τα προκάτ συναισθήματα
μ' άρεσαν οι ανατροπές
Πάντα
γέμιζα τις χούφτες μου κόκκινα ρόδια
τις τσέπες μου γκρίζα βότσαλα
την ψυχή μου αστραπές
και στροβιλιζόμουνα σε κάθε άνεμο
Πάντα
υπήρξα απόηχος ονείρου
μια σπατάλη ευτυχίας
ένα στραπατσαρισμένο στιχάκι
αγκυλωμένο στο φρύδι του θεού
Πάντα
ήθελα ν' ανοίξω την πόρτα
-έτσι ξαφνικά-
και να χαθώ απ' τη ζωή μου
ή να ορμήξω σε μια νύχτα
μελανή, πλατιά
να σκαρφαλώσω στη βλεφαρίδα της
κι από κει ν' αγναντεύω
όλους τους αγέννητους κόσμους
ν' αγναντεύω την υπόσχεση
μα
μέχρι εδώ, αγάπη μου
δεν έχω τόσο χρόνο
τώρα σε θέλω εδώ
το δικό μου παράξενο θαύμα
σε θέλω εδώ
να λούζεται το γυμνό κορμί σου
στη φλυαρία του φιλιού μου
να συλλαβίζω τις σημειώσεις σου
πάνω στο σώμα μου
να περνάς τα δάχτυλά σου
πάνω απ' τα σημάδια
χωρίς να δειλιάζεις
σε θέλω εδώ
να νιώσω το ρυθμό της παλίρροιάς σου
να πλημμυρίσουν οι όχθες μου απ' τους χυμούς σου
να σπάσουν τα φράγματα
κάθε όριο
(ποιός σταμάτησε ποτέ τον έρωτα και το θάνατο; )

Μέχρι εδώ ,αγάπη μου
άνοιξέ μου χώρο
να πέσω στον καταπράσινο γκρεμό

                                                                                          Στον Ν. (Μ.Π.Σ)

[Souzana]

Kι αν θυμώνω με τον εαυτό μου pinelopi, που δε βρίσκω λέξεις να σου εκφράσω τι συμβαίνει μέσα μου κάθε φορά που διαβάζω αυτά που γράφεις, βρίσκω την ψυχή μου... Σ'ευχαριστώ...
 
 Aλίμονο σε όποιον αφεθεί σε ό,τι δεν πιστεύει, σε ό,τι δεν λαχταρά η ψυχή του...
Πάντα μισός θα μένει...

[pascal.]

Το "εδώ" και το "τώρα" είναι δυο έννοιες τόσο σημαντικές στη ζωή μας, που γίνονται ακόμα σημαντικότερες όταν ακολουθούν το "εκεί, σε λίγο". Τις λούζει η λαχτάρα. Αρκεί να έρχονται φυσικά.

Απίθανο αυτό εδώ. Μου φάνηκε ότι γράφτηκε γρηγορότερα από άλλα, πιο καλοχτενισμένα. Αλλά αυτό εδώ το ατημέλητο μου αρέσει περισσότερο. 

[holliday]

ένα στραπατσαρισμένο στιχάκι
αγκυλωμένο στο φρύδι του θεού


κι από κει ν' αγναντεύω
όλους τους αγέννητους κόσμους
ν' αγναντεύω την υπόσχεση

τι να πω?

το τιποτα αρκει!

[pinelopi]

Souzana, να μη θυμώνεις, αφού κάτι απ' αυτά αγγίζει το μέσα σου η επικοινωνία επιτυγχάνεται κι ίσως με τον πιο όμορφο και ουσιαστικό τρόπο.
Ναι, πάντα μισός θα μένει όποιος δε φτάνει στο "μέχρι τέλους" της υπεράσπισης αυτών που αγαπά, πόσο συμφωνώ...

Μαράκι, πόσα ξέρεις εσύ... Πράγματι γράφτηκε με μια ανάσα αυτό. Μια εκπνοή όλο κι όλο!!! (γεμάτη λαχτάρα)

Holliday, σ' ευχαριστώ 

[kuiper]

Άλλο ένα υπέροχο μπουκέτο με αγριολούλουδα, μόνο που εδώ είναι όλα ανοιξιάτικα, με πιο έντονα χρώματα και με ανάλαφρο άρωμα που εύκολα μπορείς να νιώσεις να καταλάβεις.
Όστρια, ξέπλεκα μαλλιά, πολύχρωμες εικόνες. 

Εξαιρετικής ομορφιάς ποίηση.

[Neikos]

ουδεν σχολιο....απλα θα το διαβασω πολλες πολλες φορες ακομα....

μια ερωτηση μονο...την δομη την ειχες δωσει απο τηνα ρχη στο εργο σου?
θελω να πω ηταν πεζο και μετα το αντεγραψες καθετα ή αρχισες να το αναπτησεις με αυτη τη σειρα?

[Ektor_S]

ποιός σταμάτησε ποτέ τον έρωτα και το θάνατο;    η ερώτηση  σπάει κόκκαλα. Έχεις αφιερώσει έργο σου πάλι;Περιέργεια μόνο.Κατερίνα πόσα μπράβο χρειάζεσαι για να συνεχίσεις να 'εκτίθεσαι' χωρίς ενδοιασμούς;

[ΟΛΓΑ]

Πάντα
γέμιζα τις χούφτες μου κόκκινα ρόδια
τις τσέπες μου γκρίζα βότσαλα
την ψυχή μου αστραπές
και στροβιλιζόμουνα σε κάθε άνεμο

Πιστευω οτι εχεις ενα απιστευτο χαρισμα να στροβιλιζεις στις ψυχες μας. Γιατι δεν εκδιδεις τα ποιηματα σου?

[pinelopi]

Γιάννη, σ' ευχαριστώ πολύ

Neikos, όχι δεν ήταν πεζό, έτσι το έγραψα από την αρχή

Έκτορα, αν η ερώτηση σπάει κόκκαλα, η απάντηση είναι πυρωμένη μασιά
Αν θυμάμαι καλά δημόσια δεν έχω αφιερώσει κάτι ξανά, είναι η πρώτη φορά.
Δεν χρειάζομαι μπράβο (αν και τα απολαμβάνω σα χειμωνιάτικη λιακάδα  ), θα "εκτίθεμαι" ανενδοίαστα όσο αντέχω τα βλέμματα 

Όλγα, σ΄ευχαριστώ για το τόσο όμορφο σχόλιό σου. Γιατί δεν τα εκδίδω; Ίσως γίνει και αυτό 

[Ektor_S]

αν η ερώτηση σπάει κόκκαλα, η απάντηση είναι πυρωμένη μασιά

Αυτή είναι η αλήθεια.

[Neikos]

Pinelopi μου δημιουργηθηκε αλλη μια απορια...διαβαζοντας το μπορεσα να ερμησευσω καποια "σημεια" αλλα παλι οχι....
θα ηθελα να σε ρωτησω λοιπον τι συμβολιζουν τα "τα γκριζα βοτσαλα" και γιατι στις τσεπες?
ξερω πιαστηκα απο μια λεπτομερεια αλλα συγχωρεσε μου την περιεργεια μου...

[pinelopi]

Τα κόκκινα ρόδια  είναι οι ελπίδες, τα όνειρα, οι προσδοκίες. Κόκκινα, το χρώμα του πάθους (γιατί ποιό άλλο χρώμα ταιριάζει στο πάθος και ποιό άλλο συναίσθημα ταιριάζει στα όνειρα και στις ελπίδες;  ) ΄
Είναι στις χούφτες για να είναι πρόχειρα, έτοιμα να πετάξουν , να πάρουν το δρόμο που τους ανήκει, να πέσουν, να σπάσουν έστω αλλά να γεμίσουν το χώρο κόκκινα σπόρια, κόκκινο χυμό.

Τα γκρίζα βότσαλα είναι οι εμπειρίες, τα βιώματα, ότι μας "βαραίνει" την ψυχή και το μυαλό, η κοινή λογική πολλές φορές είναι ένα μεγάλο γκρίζο βότσαλο,  η "σκοτεινή" πλευρά του φεγγαριού και είναι στις τσέπες γιατί είναι μεν αναγκαίο ενίοτε να έχουμε ένα αντίβαρο επάνω μας να μας "κρατάει" στη γη αλλά όχι στα χέρια, όχι να το βλέπουμε κάθε ώρα και κάθε στιγμή μπροστά μας. Είναι στις τσέπες , εκεί μεν αλλά αθέατα και για μας αλλά και για τους άλλους.

Οι συμβολισμοί που μόλις σου "περιέγραψα" (το έκανα και για τα ρόδια για το συσχετισμό κι ας μη με ρώτησες) δεν ήταν συνειδητοί όταν καταγράφονταν 

Σ' ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να καταγράψω και την ασυνείδητη πλευρά τους και ελπίζω να σε κάλυψα.

[Neikos]

σε ευχαριστω για την αναλυση...ομολογω τα ροδια τα ειχα αποκρυπτογραφησει και επεσα μεσα...αλλα αυτα τα βοτσαλα με κουρασαν λιγο...ισως ηταν και η σημασια τους που ασυνειδητα με απετρεπαν...

[Ανδρεας Ν]

Συναρπαστικά αιωρείσαι στον τόπο της έκστασης ξανά. Χαρίζεις μαγευτικές αναγνώσεις.

[pinelopi]

Ανδρέα το σίγουρο είναι οτι αιωρούμαι 
Σ' ευχαριστώ πολύ!

[Lo.Lee.Ta]

Pinelopi, όταν λες, πολλές φορές η κοινή λογική είναι ένα γκρίζο βότσαλο, μέσα στην κοινή λογική τοποθετείς και τον σεβασμό απέναντι στον εαυτό σου και απέναντι στους άλλους ??

Θα μπορούσες δηλαδή, να βάλεις στην τσέπη σου μέσα τον σεβασμό, για να ζήσεις μία κατάσταση ?

[pinelopi]

Όχι, σαφώς και όχι.
Η κοινή λογική είναι αυτή που διαμορφώνεται από  τους άλλους και την εκάστοτε εποχή με τα κοινωνικά της πρότυπα και συνεκδοχικά παίρνει και εμάς η μπάλα ως μεμονωμένες προσωπικότητες.
Ο σεβασμός είναι κάτι δικό μας , αφορά εμάς.
Το αν θα ζήσεις παραμερίζοντας το σεβασμό προς τον εαυτό σου ή τους άλλους είναι προσωπική επιλογή και δεν έχει να κάνει με την κοινή λογική.

[Lo.Lee.Ta]

Σ'ευχαριστώ Pinelopi.
Ποια η γνώμη σου, όταν ο σεβασμός, ως προσωπική επιλογή γίνεται ένα γκρίζο βότσαλο ?

[pinelopi]

Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ ακριβώς την ερώτησή σου, θα ήθελες να γίνεις πιο σαφής;
Πάντως - γενικά μιλώντας - πολλές φορές οι επιλογές μας γίνονται ένα γκρίζο βότσαλο αλλά αφού είναι επιλογή...

[Μαργαρίτα Π.]

Μέχρι εδώ

Πάντα
είχα μια αντιδικία με την πραγματικότητα
με τις αιτίες και τ' αποτελέσματα
με τα προκάτ συναισθήματα
μ' άρεσαν οι ανατροπές

Πάντα
υπήρξα απόηχος ονείρου
μια σπατάλη ευτυχίας
ένα στραπατσαρισμένο στιχάκι

Πάντα
ήθελα ν' ανοίξω την πόρτα
-έτσι ξαφνικά-
και να χαθώ απ' τη ζωή μου
ή να ορμήξω σε μια νύχτα
μελανή, πλατιά


(ποιός σταμάτησε ποτέ τον έρωτα και το θάνατο; )
                                                            

Πάρα πολύ ωραίο Κατερίνα! 

[pinelopi]

Μαργαρίτα μου, σ' ευχαριστώ