Απογευμα

[ε?]

Απογευμα.

Βαθια στο διαμερισμα ,
πεταμενα ρουχα ,παλια
και χρονος χαμενος.

Κουρασμενο , ασχημο προσωπο.

Φτηνο.

Στον καθρευτη
αρωστιαρικο κιτρινο φως -
απλυτα πιατα
και ανησυχα , μικρα
φοβισμενα παιδια.

Τηλεοραση,
"σσςςςς....κοιμαται ακομη...."
και ο νεροχυτης που παντα , παντα σταζει.

Και αυτοι.
Μαραμενα λουλουδια
γωνιες και ποντικια.
Αδειες τσεπες ,
χαλασμενο μυαλο και ψεματα.


Στην ραχη μιας παλιας σιδερωστρας.

Ομιχλη...

Βλεπω σκιες
ξεχασμενες στους τοιχους
και το ιδιο αρρωστο κιτρινο φως.

Αργα το απογευμα στον καθρευτη
αρρωστιαρικο
κιτρινο
φως.

[papous]

Στην πρώτη δημοσίευση πίστεψα ότι αναφέρεται σε άλλο πρόσωπο. Μόνο το άρρωστο κίτρινο φως ήμουν σίγουρος πως ήταν δικό σου. Γιατί? Τι σε βασανίζει?

Από την εμμονή σου όμως στην τελειότητα της μορφής πείστηκα πως είναι μια αυτοπροσωπογραφία. Μια γυναίκα μόνη σ' ένα υπόγειο, όπου δεν μπορεί να φτάσει το φως του δειλινού που θα ταράξει τα χρώματα και τους ήχους, δεν μπορεί να φτάσει ο αέρας που θα σκορπίσει την σκόνη, που θα ξεκαθαρίσει τα όνειρα.
Μόνο το φως μιας ξεχασμένης μονής λάμπας που διαγράφει σκιές και στους πέντε τοίχους, πολλαπλές σκιές που μένουν ακλόνητες, καθεμία κι ένα μονοπάτι παρελθοντικού μέλλοντος.

Σου ανοίγω, πραγματικά, την καρδιά μου. Ελπίζω να σε βοηθάω λίγο.

[ε?]

γεια σου papou τι κανεις?
λοιπον να σου πω κατι παραξενο?τελικα προτιμω να νομιζουν οσοι διαβαζουν τα στιχακια μου οτι γραφω ασυναρτητα πραγματα παρα να βλεπουν καθαρα αυτο για το οποιο μιλαω...δεν ξερω τι με βασανιζει και δε ξερε και ποσο πολυ με βασανιζει αλλα αυτο νομιζω οτι κανουμε εδω...ανοιγουμε με δοσεις την καρδια μας και ξαλαφρωνουμε...και αυτο θα ελεγα σε οσους μπαινουν για να μας την πουν...θα τα πουμε papoy!