Βασίλισσα του πελάγους

[Ιππαρχος]

   
Ω, τι θλίψη σαν σε θυμάμαι
να κοιτάζεις μακριά στο πέλαγος
κι εγώ δίπλα σου μόνο να ‘μαι
κι ουρανός από πάνω ο απέραντος

Σα μάρμαρο λευκό ήταν το δέρμα σου
σαν άγαλμα που στήθηκε στα κύματα φρουρός
σα φάρος έλαμπε το βλέμμα σου
όπου κοιτούσες σκόρπιζες το φως

Αναζητούσα το φως σου σαν τους μάγους
που από ένα αστέρι παίρνουν θάρρος
σαν το καράβι στη μέση του πελάγους
που τ’ οδηγεί μόνο ένας φάρος

Εγώ κι εσύ και πέρα μακριά κατάμονο
ένα καράβι στην άκρη του ορίζοντα
καθώς ακούγαμε των βράχων το παράπονο
που έδερναν τα κύματα τ’ αφρίζοντα

Κι ο ήλιος την παρουσία σου λες πως ένιωσε
αφήνοντας τα κόκκινά του ίχνη
βυθίστηκε στη θάλασσα κι έλιωσε
και τώρα η νύχτα πόσο όμορφη σε δείχνει

Μέσα στα μάτια σου έβλεπα τη θάλασσα
μέσα στη θάλασσα έβλεπα εσένα
αυτή ήταν το βασίλειό σου ω άνασσα
κι είχες τ’ αστέρια τ’ ουρανού για στέμμα

[lampros.]

Μπραβο σου.... πολυ ιδιαίτερη γραφή...
απόλυτα κατανοητή γλώσσα και μια ''απλότητα'' που γοητεύει...
Ειλικρινά το θαύμασα...